
THE 6th OF DECEMBER
Ο Francisco Ferrer σ’ όλη την διάρκεια της παιδαγωγικής του πορείας, πάλεψε να αναδείξει την αξία της ολικής εκπαίδευσης, δίνοντας προτεραιότητα στην ελευθερία της συνείδησης και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο ίδιος υποστήριζε πως ο καθένας οφείλει να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Να σκέφτεται ελεύθερα για να πράττει ελεύθερα.
Ο Francisco Ferrer γεννήθηκε στην Alella της Καταλωνίας το 1859. Τα σχολικά του χρόνια ήταν διαποτισμένα από την αυστηρή πειθαρχία και τον αυταρχισμό του παιδαγωγικού συστήματος της εποχής. Όταν αργότερα ρωτήθηκε από πού πήγαζαν οι ριζοσπαστικές παιδαγωγικές του θεωρίες, απάντησε : «απλώς από το σχολείο των παιδικών μου χρόνων καθώς προσπαθούσα να πράξω το αντίθετο από ότι ήταν εκείνο».
Προς το τέλος του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε έντονα το ενδιαφέρον του για τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Αρχικά παρέδιδε μαθήματα Ισπανικών. Στο πλαίσιο των μαθημάτων γνώρισε την δεσποινίδα Ernestine Meunier η οποία εντυπωσιάστηκε από την πρωτοποριακή παιδαγωγική θεωρία του. Αργότερα όταν το 1901 η Meunier πέθανε, κληροδότησε στον Ferrer ένα χρηματικό ποσό για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου που οραματιζόταν. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1901 το όραμα του Francisco Ferrer για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου γίνεται πραγματικότητα.
Το μοντέρνο σχολείο βασίζονταν σε θεμελιώσεις αρχές όπως η συνεκπαίδευση των δυο φύλων (πράγμα πολύ πρωτοποριακό για εκείνα τα χρόνια που οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες από την εκπαίδευση), η συνεκπαίδευση των κοινωνικών τάξεων, η σχολική υγιεινή, η αυτοπειθαρχία, η άρνηση των εξετάσεων, η αυτονομία και η ελευθερία του παιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση του σχολείου να γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από του κατοίκους της Βαρκελώνης. Πολύ γρήγορα η φήμη του μοντέρνου σχολείου εξαπλώθηκε και ο Ferrer έγινε το σύμβολο της ελευθεριακής εκπαίδευσης. Το μοντέρνο σχολείο επί 8 χρόνια θα αποτελέσει το πιο εκπληκτικό πείραμα σοσιαλιστικής και ελευθεριακής ιδεολογίας.
Ο Francisco Ferrer πάνω από όλα ήταν επαναστάτης. Το μοντέρνο σχολείο ήταν ένα σχολείο χειραφέτησης, όπου το παιδί εξασκείται στην κριτική ικανότητα που θα του αποφέρει την ελευθερία να απορρίπτει διαστρεβλωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Το σχέδιο όμως του Ferrer δεν εξαντλείται στον σχολικό τομέα. Επεκτείνεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Ο Ferrer ιδρύει ένα εκδοτικό οίκο όπου τυπώνει επαναστατικά κείμενα, μπροσούρες, εκλαϊκευμένα επιστημονικά βιβλία και περιοδικά. Τις Κυριακές στο χώρο του σχολείου γίνονται διαλέξεις σε ενήλικες στο πνεύμα των λαϊκών πανεπιστημίων.
Ο αντικρατικός, αντιμιλιταριστικός και αντικληρικαλιστικός χαρακτήρας του σχολείου, ήταν επόμενο πως θα προκαλούσε αντιδράσεις στην συντηρητική Ισπανία των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Ferrer ήρθε σε ρήξη με κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι, η κρατική εξουσία αποφάσισε να τον βάλει στο περιθώριο. Η πρώτη κρατική απόπειρα ενάντια στο μοντέρνο σχολείο, επετεύχθη το 1906 έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας, από τον Mateo Morrai, συνεργάτη του Ferrer. Ο Ferrer φυλακίστηκε και το μοντέρνο σχολείο έκλεισε. Ένα χρόνο αργότερα ο Ferrer αθωώνεται ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Το μοντέρνο σχολείο όμως δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ξανά.
Το 1909 φυλακίστηκε ξανά. Αυτή την φορά κατηγορείται με την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη και όλων των ιεραρχών της Βαρκελώνης, ως υποκινητής της τραγικής εβδομάδας (Ιούλιος 1909). Έπειτα από μια στημένη δίκη καταδικάζεται σε θάνατο. Στις 4 Οκτώβρη 1909 μέσα από τη φυλακή γράφει: «Παρά την απόλυτη αθωότητά μου, ο εισαγγελέας ζητά την ποινή του θανάτου, με βάση τις καταγγελίες των αστυνομικών και πως εκπροσωπώ τους αναρχικούς του κόσμου, κατευθύνοντας τα εργατικά συνδικάτα της Γαλλίας…». Η κρατική εξουσία, η εκκλησία και η αστυνομία επιθυμούν την εκτέλεσή του. Παρά το διεθνές κύμα αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του, ο Ferrer οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 13 Οκτωβρίου 1909. Η δολοφονία του Ferrer είναι σαφές πως στόχευε στην αναστολή των ριζοσπαστικών παιδαγωγικών θεωριών του. Σήμερα ύστερα από την ευρεία διάδοση της φήμης του Ferrer, μπορούμε να πούμε πως η συντηρητική τάξη της Ισπανίας πέτυχε το αντίθετο από αυτό που αποσκοπούσε.
Άλλωστε όπως έγραψε η Emma Goldman: «η παιδαγωγική αλήθεια του Ferrer παραμένει ζωντανή, ενώ η εποχή των δήμιών του έχει παρέλθει οριστικά».
Οι μεγάλες απάτες:
«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» - «αυξάνουν» την ανεργία
Με βάση τα αποτελέσματα από την απογραφή του 2001 ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα καταγράφηκε σε 762.191 άτομα, από τα οποία οι 391.674 εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους μισθωτοί (88,9% στο σύνολο των απασχολουμένων αλλοδαπών). Με βάση τα σημερινά πραγματικά στοιχεία, ξεπερνούν το 1.500.00, σύμφωνα με τη πιο πρόσφατη έκθεση του ΕΚΚΕ.
«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» - «αυξάνουν» την ανεργία! Να ένα πρώτο, ανάμεσα σʼ άλλα, πολύ μεγάλο ΨΕΜΑ, γιατί οι ξένοι εργάτες ούτε τις δουλειές «παίρνουν», ούτε την ανεργία αυξάνουν. Το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι εκείνο που «παίρνει τις δουλειές», δηλαδή καταστρέφει «θέσεις εργασίας» με το κλείσιμο των επιχειρήσεων εξαιτίας: α) του μεταξύ τους ανταγωνισμού που οδηγεί πολλές από αυτές στη χρεοκοπία και αναπόφευχτη ΑΝΕΡΓΙΑ, β) της βαθιάς οικονομικής κρίσης – αναπόφευχτη στον καπιταλισμό – που κι αυτή οδηγεί σε μαζικές χρεοκοπίες επιχειρήσεων και κατά συνέπεια σε μαζική ΑΝΕΡΓΙΑ, γ) του κλεισίματος επιχειρήσεων για κερδοσκοπικούς λόγους (δάνεια κλπ.) ή της μεταφοράς τους σε άλλες χώρες με φθηνά εργατικά χέρια, που και τα δυο «παράγουν» ανεργία.
Επομένως αποκλειστικά και μόνο το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ (αλλά και το ξένο) είναι εκείνο που «παίρνει» τις δουλειές από τους ντόπιους και ξένους εργάτες: εκείνο που καταστρέφει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας με το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αυξάνοντας έτσι την μαζική ΑΝΕΡΓΙΑ με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους.
Τα ταξικά μας αδέλφια που δήθεν «παίρνουν» τις δουλειές των ντόπιων και τάχατες ανεβάζουν την ανεργία, στη πραγματικότητα:
Συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ, σε επίπεδα που την περίοδο των Ολυμπιακών Έργων της μεγάλης «ανάπτυξης»-ρεμούλας των κεφαλαιοκρατών, έφτασε σε αύξηση οφειλόμενη μόνη στη δική τους εργασία, στα επίπεδα του 2,3% (!), σύμφωνα πάλι με τα στοιχεία του ΕΚΚΕ.
Το 1/3 των εργαζομένων στα κατασκευαστικά ολυμπιακά έργα ήταν αλλοδαποί. Στην οικοδομή γενικότερα, αντιπροσωπεύουν τα 4/10 των εργαζομένων έχοντας αμοιβές και συνθήκες δουλειάς ανειδίκευτων εργατών χωρίς υπερωρίες άσχετα αν σε συγκεκριμένες ειδικότητες (καλουπατζήδες, σιδεράδες) έχουν ιδιαίτερη εμπειρία και εξειδίκευση. Πληρώνονται φτηνά -με τη τωρινή κεφαλαιοκρατική κρίση τα μεροκάματα φτάνουν σε επίπεδα δουλίας (κάτω και από τα 30 ευρώ)- είναι χωρίς ένσημα, η ανάγκη τους κάνει να παράγουν πρόσθετη απόλυτη υπεραξία με ωράρια–λάστιχο, δουλεύουν χωρίς στοιχειώδη τήρηση ακόμη και αυτών των σαθρών καπιταλιστικών μέτρων που αφορούν για την ασφάλεια και υγιεινή της εργασίας.
Αναγκάζονται να μη φορούν στα εργοτάξια ούτε καν τα ατομικά μέσα προστασίας (ΜΑΠ), δηλαδή κράνη, γάντια, παπούτσια να μη γλυστρούν κλπ και οι επόπτες-μηχανικοί για τα θέματα αυτά, αναγκάζονται να καταγράφουν στα ημερολόγια για την Επιθεώρηση Εργασίας, ότι αυτό γίνεται γιατί έτσι οι ίδιοι επιθυμούν(!). Αποτέλεσμα της μη χορήγησης και τήρησης οποιουδήποτε μέτρου ασφάλειας και της κούρασης από την επιμήκυνση των ωραρίων, είναι ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν. Το 70% των θανατηφόρων ατυχημάτων στα ολυμπιακά έργα ήταν μετατάστες, μόνο το 2002, 40 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους στο χώρο των κατασκευών. Την περίοδο της μεγάλης ρεμούλας της Ολυμπιάδας, οι μεγαλοεργολάβοι ζητούσαν πολλή και φτηνή εργατική δύναμη και την έβρισκαν , ξεκληρίζοντάς τους ξένους εργάτες. Σήμερα πάλι στη δίνη της κεφαλαιοκρατικής κρίσης υπερπαραγωγής, οι μετανάστες και πάλι «δεν παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων εργατών», αντίθετα οι κεφαλαιοκράτες πιέζουν ασφυχτικά προς τα κάτω τα μεροκάματα, σπρώχνοντας τους «νέους μετανάστες» από Αφρική και Ασία να δέχονται ψίχουλα (έως και 20 ευρώ «μαύρα μεροκάματα»), στρέφοντάς τους ενάντια στους «παλιούς» συντρόφους τους, από Αλβανία, τέως ΕΣΣΔ κλπ.
Αγροτική Οικονομία: Χωρίς τους εκατοντάδες χιλιάδες ξένους εργάτες η γεωργία και η κτηνοτροφία θα είχαν σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί. Οι μετανάστες που μας «παίρνουν τις δουλειές» απασχολούνται κατά 31% στη Γεωργία σύμφωνα με τα στοιχεία της αντιδραστικής έρευνας του 1996 «Η Πολιτική Οικονομία της παράνομης μετανάστευσης» των Λ. Κατσέλη, Γ. Λιανού, και Α. Σαρρή . Και αυτό συμβαίνει γενικά σε οποιαδήποτε δουλειά είναι χειρονακτική ,έντασης εργασίας, που δεν εμφανίζεται διάθεση από έλληνες να την κάνουν. Ιδιαίτερα για τον πρωτογενή τομέα, όχι μόνο οι μετανάστες δεν παίρνουν δουλειά έλληνα, αλλά αντίθετα και με βάση τα γεγονότα, η παρουσία τους γλυτώνει ολόκληρες καθυστερημένες περιοχές από τη παραπέρα πτώση της παραγωγής και τη πείνα και το οριστικό νέκρωμα και αυτό κρατάει και θέσεις ελλήνων εργαζόμενων «ανοιχτές». Σε κάποιες περιπτώσεις η δική τους δουλειά σε αγροτικές εργασίες γεννάει «θέσεις εργασίας», όπως πχ. στην ελαφρά μεταποίηση γεωργικών προιόντων, ανεξάρτητα αν η γενικευμένη σημερινή καπιταλιστική κρίση, δεν δίνει αυτή τη στιγμή, πολλές τέτοιες δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση και με βάση τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής, είναι ευθέως ανάλογη η οικονομική παραγωγική θέση των αγροτικών περιοχών, με τον αριθμό των ξένων εργατών που απασχολούνται στη συγκεκριμένη περιοχή.
Γενικά τα ταξικά μας αδέρφια, απασχολούνται σε θέσεις που δεν υπάρχει προσφορά εργασίας άρα και ανταγωνισμός με έλληνες εργάτες: α. Καθαριότητα: πολλές χιλιάδες δουλεύουν σε άθλιες-μαφιόζικες εργασιακές συνθήκες όπως δείχνει και η περίπτωση της αγωνίστριας Κούνεβα, β. Περιποίηση και φύλαξη ηλικιωμένων και αρρώστων: επίσης αρκετές χιλιάδες δουλεύουν και σε αυτόν τον τομέα, καλύπτοντας κενά που η μέση εργατική οικογένεια δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει χωρίς βοήθεια (και πάλι χωρίς ένσημα, ασφάλιση, χωρίς 14 μισθούς).
Έχει ακόμη σημασία νʼ αναφέρουμε σʼαυτό που και οι αντιδραστικοί τεχνοκράτες-λακέδες του κεφάλαιου παραδέχονται, σχετικά με τη θετική επίδραση των μεταναστών στο Ασφαλιστικό σύστημα, όχι μόνον αριθμητικά αλλά και με δεδομένο το νεαρό μέσο όρο ηλικίας τους, αφού συνεισφέρουν οικονομικά χωρίς ακόμα να επωφελούνται έστω και ελάχιστα από αυτό.
Όσο αφορά τη δήθεν «παράνομη μετανάστευση», από τη μια αποσιωπάται πως πρόκειται κύρια για πολιτικούς πρόσφυγες που ξεριζώνει η «φυγή στον πόλεμο» των ιμπεριαλιστών στις συνθήκες του σαπίσματος της κεφαλαιοκρατίας και βέβαια πως τα συγκεκριμένα ταξικά μας αδέρφια σίγουρα δεν αυξάνουν την ανεργία, πουλώντας CD ή μαντήλια στις γωνιές και τα φανάρια.
Οι φασίστες που χρεώνουν στους μετανάστες την εγκληματικότητα που χαραχτηρίζει τους ίδιους αναγκάζοντας ανθρώπους να ζούν χωρίς νερό και τουαλέτες και με φασιστικό κυνηγητό παράλληλα, «ξεχνούν» μια λεπτομέρεια, που αποκάλυψε η Ύπατη Αρμοστία του ΟΗΕ και η Ουνέσκο –αναγκασμένοι από τη «σκαστή» περίπτωση και τα σαφή μακάβρια ευρήματα-για την εξαφάνιση «των παιδιών των φαναριών», λίγο πριν την αισχρή φιέστα της ολυμπιάδας. Τα σφαγεία σε ΄Ηπειρο και Αλβανία βρέθηκαν. Οι αποθήκες παιδικών ανθρώπινων οργάνων στην Ιταλία επίσης. Τι έγινε άραγε με αυτό το έγκλημα; Διερευνήθηκε ποτέ αυτό το Νταχάου του 21ου αιώνα;
Η απαράδεχτη σιωπή-συνενοχή της πουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των ρεβιζιονιστών. Η ανάγκη για την ενότητα της εργατικής τάξης.
Η εργατική τάξη είναι ενιαία .Όταν θέλεις νʼ αντιμετωπίσεις τη πτώση του μεροκάματου που οι κεφαλαιοκράτες συνεχώς επιδιώκουν, δεν διαχωρίζεις και πολύ περισσότερο δεν καταστέλεις το πιο αδύναμο κομμάτι της τάξης που μπορεί να γίνει θύμα των κεφαλαιοκρατών και να δουλέψει για ένα κομμάτι ψωμί. Αντίθετα, ενώνεις τη τάξη, έλληνες και ξένους εργάτες, όπως και τους άνεργους που οι σοσιαλδημοκράτες κάθε λογής θυμούνται μόνο για να «πολιτευτούν», τους εντάσεις σε ενιαία συνδικάτα ώστε να αντιμετωπιστεί κοινά, αγωνιστικά και αποφασιστικά η επίθεση ενάντια στο σύνολο της τάξης.
Ο φασισμός και η καταστολή που επιφυλάσσει στους αγωνιστές και σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας, δεν μπορεί πλέον να κουκουλωθεί κάτω από γελοία ονόματα και χρυσωμένες λέξεις. Το νεοβαφτισμένο υπουργείο "Προστασίας" του Πολίτη, απέδειξε πως είναι διατεθειμένο να προστατεύσει μέχρι θανάτου, χρησιμοποιώντας τις πατροπαράδοτες συνταγές και πρακτικές κάθε κράτους... βασανιστήρια, αστυνομική βία, κρατική τρομοκρατία, καταστολή!
Και παρά τις δηλωμένες αντιθέσεις τους ενάντια στον κουκουλονόμο, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα για τη διατάραξη της ισορροπίας της ποινικής νομοθεσίας, αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι δηλωμένοι φασίστες το έκαναν οι κουκουλωμένοι με το σοσιαλισμό φασίστες!
Για πρώτη φορά με δικονομικά μαγειρέματα και σκευωρίες, εφαρμόζεται η χρήση του ιδιώνυμου! Πλημελληματικές κατηγορίες μέσα σε μία νύχτα μετατράπηκαν σε κακούργημα!
Δεν ποινικοποιείται έτσι απλά η χρήση της κουκούλας, ποινικοποιούνται συνολικά οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, ποινικοποιείται κάθε φωνή και δράση διαμαρτυρίας και αντίστασης ενάντια στη βία και την τρομοκρατία που το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει.
Και ενώ τα πογκρομ μεταναστών συνεχίζονται, η δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, είναι η πιο πρόσφατη από τις δεκάδες υποθέσεις δολοφονίας μεταναστών από τις κατασταλτικές δυνάμεις, είτε από νάρκες/σφαίρες στα σύνορα και βυθίσεις σαπιοκάραβων στο Αιγαίο, είτε από άγριους ξυλοδαρμούς και εξευτελιστικές συμπεριφορές σε τμήματα ή "εξαφανίσεις" στις ατέλειωτες ουρές της Πέτρου Ράλλη και του Μεταγωγών.
To αξιοσημείωτο είναι πως και τα 2 εξώδικα δημοσιεύτηκαν ταυτόχρονα με την απόδοση τους στην ΕΔΕΤ σε φασιστοσάιτ ακολουθούμενα από πανηγυρισμούς. Αποδεικνύεται έτσι, για άλλη μια φορά, η αγαστή συνεργασία φασιστών, Ν.Δ. και οργανισμών που έχουν αναλάβει να "κάνουν τη δουλειά" μέσα στα πλαίσια δήθεν εταιρικών συμφωνιών, για το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος των κυβερνώντων. Πραγματικές προθέσεις τους είναι η καταστρατήγηση του ασύλου, η λογοκρισία και η ανελευθερία στη διακίνησης των ιδεών.
Αφού απέτυχαν στις προηγούμενες προσπάθειές τους με τεχνικές μεθοδεύσεις προσπαθούν τώρα να γενικεύσουν την απόλυτη καταστολή. Το σχέδιό τους διαφαίνεται πια ξεκάθαρο. Μετά τις εισαγγελικές "παραγγελίες" ενάντια σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τα πογκρομ ενάντια στους μετανάστες, ακολουθεί το Indymedia, αφού η αντιπληροφόρηση έπαψε προ πολλού να είναι ένα απλό πείραμα και αποδείχτηκε πολλές φορές στο παρελθόν η χρησιμότητά της.
Το Indymedia, εκτός από μέσο διακίνησης ιδεών, αποτελεί ένα αδιαμεσολάβητο μέσο ενημέρωσης σε ό,τι αφορά τις κινηματικές δράσεις. Η απάντηση στην καταστολή δεν μπορεί παρά να είναι άμεση, κινηματική και πολιτική.
Το indymedia είναι δικό μας και θα μείνει ζωντανό,
για όσο το χρειαζόμαστε,
στην πορεία για την αλλαγή αυτού του κόσμου.
του Γιώργου Καλπαδάκη
* Η σημερινή διένεξη μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων είναι αποτέλεσμα της ιστορικής σύγκρουσης του γηγενούς αραβικού πληθυσμού της περιοχής με τους υποστηρικτές του σιωνισμού, ενός πολιτικού κινήματος με ρίζες στην εθνικιστική νεοτερικότητα και το αποικιοκρατικό πνεύμα του 19ου αιώνα.
* Εμπνευστής του κινήματος υπήρξε ο επιφανής Βιεννέζος δημοσιογράφος Τέοντορ Χερτσλ (1860-1904), ο οποίος είχε γίνει μάρτυρας της αντισημιτικής έξαρσης που ξέσπασε με αφορμή την υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία. Κεντρικός στόχος των σιωνιστών ήταν η δημιουργία ενός κράτους για τη εθνικοθρησκευτική κοινότητα των Εβραίων, την οποία προσδιόριζαν ως Έθνος.
* Μέχρι τότε, ακόμα και ύστερα από τα πογκρόμ που υπέστησαν στη Ρωσία στις αρχές του εικοστού αιώνα, οι περισσότεροι Εβραίοι τάσσονταν κατά του σιωνισμού και υπέρ της ιδέας ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να τους οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. Αντιθέτως, οι σιωνιστές θεωρούσαν πως η γη που τους περίμενε έπρεπε να κατακτηθεί με κοσμικά μέσα, και προτού καταλήξουν στην Παλαιστίνη εξέτασαν σοβαρά το ενδεχόμενο να καταληφθούν περιοχές όπως η Ανατολική Σιβηρία, η Ουγκάντα και η Αργεντινή.
* Επιλέγοντας να παραβλέψει τον μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων, κυρίως μουσουλμάνων, που είχαν εγκατασταθεί εκεί πολύ πριν από την άφιξη των Εβραίων, το σλόγκαν των σιωνιστών χαρακτήριζε την Παλαιστίνη μια περιοχή χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη. Ο Χερτσλ, πρώτος πρόεδρος της διεθνούς Σιωνιστικής Οργάνωσης το 1897, είχε τότε γράψει για την Παλαιστίνη: Για λογαριασμό της Ευρώπης θα φτιάξουμε εκεί κάτω έναν προμαχώνα απέναντι στην Ασία· θα είμαστε μια προωθημένη προφυλακή του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα.
* Τη δεκαετία του `30, οπότε και μετανάστευσαν μαζικώς οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, οι αποικιοκρατικές καταβολές του σιωνιστικού κινήματος ενίσχυσαν τη ρατσιστική αντίληψη των Εβραίων. Αν και αρχικώς επικράτησαν τα μετριοπαθή και σοσιαλιστικά σιωνιστικά ρεύματα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να επικρατούν οι λεγόμενοι αναθεωρητές, ένα μιλιταριστικό ρεύμα που στόχευε στον εκτοπισμό του γηγενούς αραβικού πληθυσμού και τη σταδιακή εξουδετέρωσή του. Ύστερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, οι οπαδοί του σιωνισμού πολλαπλασιάστηκαν με ραγδαίους ρυθμούς.
* 1947: οι Εβραίοι κατείχαν μόλις το 6% της συνολικής γης και αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού. Παρ όλα αυτά ο ΟΗΕ υιοθέτησε απόφαση για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, με το 55% της γης να παραχωρείται στους Εβραίους.* 1948: Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος ξέσπασε και οδήγησε στην εκδίωξη 727.000 Παλαιστινίων, τη διχοτόμηση της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή και ιορδανική ζώνη, και την αιγυπτιακή κυριαρχία πάνω στη Λωρίδα της Γάζας.