Για τον αλεξη

Για τον αλεξη

17 Μαΐ 2009

Ανθίζω...

Τόσα που έχω κάνει λάθος. Τόσα που θα έπρεπε να πω σωστά. Και ξεχωρίζω το σωστό και το λάθος με τον ίδιο τρόπο που βλέπω κάθε μέρα τον ήλιο. Με τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζω την αγάπη από τον έρωτα. Την ανύπαρκτη αγάπη. Τον έρωτα που δεν σε τυφλώνει. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάθε απάντηση που έδωσα και πήρα ήταν μία ακόμα ερώτηση. Γιατί προσποιούμαι ό,τι θαυμάζω. Ή γιατί προσποιούμαι ότι θαυμάζω. Είμαι ακόμη μικρή, ακόμα ανθίζω. Και αν αυτό σημαίνει πως σαν γεράσω θα ξεραθώ; Τότε γιατί βλέπω μαραμένα παιδιά και γελαστούς παππούδες; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μου άρεσε να γράφω ό,τι μου έρχεται στο μυαλό. Ούτε γιατί πίστευα πως αυτό ήταν η άγνωστη σε μένα αλήθεια μου. Αυτό που έχω μέσα μου και βγαίνει από μόνο του.
Θα μάθω ποτέ αν πρέπει όντως να έχω πίστη; Μα κάθε φορά που πιστεύω σε κάτι μου ψιθυρίζει στο αυτί πως θα φύγει. Και φεύγει.
Είναι όμορφη η ζωή. Σαν ένα ουράνιο τόξο την ώρα της βροχής. Χρώμα και βρέχομαι. Κι επειδή βρέχομαι; Κι εγώ βροχή είμαι, τι να την κάνω την ομπρέλα;
Το χειρότερο είναι όμως όταν οι άλλοι χάνουν την πίστη τους σε σένα. Ή όχι. Όταν απογοητεύεις αυτούς που αγαπάς. Τότε χάνομαι. Και φοβάμαι μήπως δεν με ξαναβρώ. Είμαι τόσο δειλή όσο όλοι. Όσο δειλό είναι ένα χελιδονάκι πριν αρχίσει να πετάει. Κι είναι τόσο ωραία να πετάς...!
Μακάρι να έγραφα τώρα για κάποιο λόγο. Ή να έγραφα πάλι για σένα, που σ' έχω χάσει. Τότε είχα χάσει μαζί κι εμένα. Μα να 'μαι πάλι. Όποιος θέλει βγαίνει από την βάρκα μου, όποιον θέλω βγάζω. Κι όποιος θέλει μπαίνει.
Όλα είναι ζωή. Σχετικά και άσχετα. Ό,τι θέλουμε και δεν θέλουμε. Ό,τι διαλέγουμε και ό,τι επιλέγουμε, δεν είναι το ίδιο.
Είμαι μικρή ακόμα, ανθίζω. Και φοβάμαι. Και μαραίνομαι. Και πονάω. Μα ανθίζω. Και έτσι νιώθω πως με βρίσκω πάλι. Μικρή. Μα έψαξα...Έφτασα στο άπειρο. Συν ένα ψέμα. Και όλος ο κόσμος ήταν μια τεράστια φυλακή. Πώς χωράμε όλοι μαζί σε ένα κλουβί; Αφού εμείς το φτιάξαμε. Τι να πεις... Ίσως να το φτιάξαμε για να μείνουμε ενωμένοι. Απέναντι σε τι όμως;
Αν ήξερα το λόγο που σ’ αγάπησα δεν θα σ' αγαπούσα. Ίσως να μην σ' αγαπάω... Ίσως, ίσως, ίσως... Να ζεις για να αγαπάς. Και να αγαπάς για να ζεις. Να φοβάσαι και να πονάς, για να είσαι εσύ.
Και επειδή έχω χάσει; Μα τόσες φορές κέρδισα. Και θα κερδίσω πάλι. Και θα χάσω πάλι. Εύχομαι να χάσω χρυσάφι και να κερδίσω κεράσια. Θα γευτώ και μετά θα κάνω τα κουκούτσια φυλαχτό. Να θυμάμαι όταν δακρύζω. Να θυμάμαι πως όλες οι γεύσεις μπορεί να είναι ωραίες. Όπως όλα μπορεί να είναι λάθος. Ή όλα σωστά.
Δεν θα σταματήσω να παλεύω. Θα κουραστώ, μου αξίζει, αφού γεννήθηκα. Όπως μου αξίζει η Ανατολή μόλις τελειώσω. Θα είναι ή η Ανατολή ενός πιο όμορφου κόσμου, ή η Ανατολή μιας καινούριας μέρας. Και στα δύο θα υπάρχει η μουσική, θα υπάρχει ο έρωτας. Άρα, γιατί να αλλάξουμε τον κόσμο; Θα σας πω εγώ. Γιατί άμα βγούμε από το κλουβί θα δούμε πως έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, έχουμε ανάγκη την αγάπη. Κι όμως, δεν με πειράζει πολύ. Και στους δύο κόσμους θα σε γνώριζα. Και στους δύο κόσμους που θα μάθαινα να πετάω. Και συνεχίζω να ζω. Και να γελάω ακόμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: