Αφιέρωμα: Francisco Ferrer, ένας σπουδαίος αναρχικός παιδαγωγός

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατο του Francisco Ferrer. Ο Ferrer ήταν ένας πολύ μορφωμένος παιδαγωγός με προοδευτικές και ριζοσπαστικές αντιλήψεις. Παράλληλα ήταν και αναρχικός και υπηρέτησε με συνέπεια την ιδεολογία του. Ήταν αυτός που κατάφερε να κάνει πράξη τα οράματα της ελευθεριακής εκπαίδευσης και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα στο χώρο της εκπαίδευσης.

Ο Francisco Ferrer σ’ όλη την διάρκεια της παιδαγωγικής του πορείας, πάλεψε να αναδείξει την αξία της ολικής εκπαίδευσης, δίνοντας προτεραιότητα στην ελευθερία της συνείδησης και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο ίδιος υποστήριζε πως ο καθένας οφείλει να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Να σκέφτεται ελεύθερα για να πράττει ελεύθερα.

Ο Francisco Ferrer γεννήθηκε στην Alella της Καταλωνίας το 1859. Τα σχολικά του χρόνια ήταν διαποτισμένα από την αυστηρή πειθαρχία και τον αυταρχισμό του παιδαγωγικού συστήματος της εποχής. Όταν αργότερα ρωτήθηκε από πού πήγαζαν οι ριζοσπαστικές παιδαγωγικές του θεωρίες, απάντησε : «απλώς από το σχολείο των παιδικών μου χρόνων καθώς προσπαθούσα να πράξω το αντίθετο από ότι ήταν εκείνο».
Προς το τέλος του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε έντονα το ενδιαφέρον του για τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Αρχικά παρέδιδε μαθήματα Ισπανικών. Στο πλαίσιο των μαθημάτων γνώρισε την δεσποινίδα Ernestine Meunier η οποία εντυπωσιάστηκε από την πρωτοποριακή παιδαγωγική θεωρία του. Αργότερα όταν το 1901 η Meunier πέθανε, κληροδότησε στον Ferrer ένα χρηματικό ποσό για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου που οραματιζόταν. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1901 το όραμα του Francisco Ferrer για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου γίνεται πραγματικότητα.

Το μοντέρνο σχολείο βασίζονταν σε θεμελιώσεις αρχές όπως η συνεκπαίδευση των δυο φύλων (πράγμα πολύ πρωτοποριακό για εκείνα τα χρόνια που οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες από την εκπαίδευση), η συνεκπαίδευση των κοινωνικών τάξεων, η σχολική υγιεινή, η αυτοπειθαρχία, η άρνηση των εξετάσεων, η αυτονομία και η ελευθερία του παιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση του σχολείου να γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από του κατοίκους της Βαρκελώνης. Πολύ γρήγορα η φήμη του μοντέρνου σχολείου εξαπλώθηκε και ο Ferrer έγινε το σύμβολο της ελευθεριακής εκπαίδευσης. Το μοντέρνο σχολείο επί 8 χρόνια θα αποτελέσει το πιο εκπληκτικό πείραμα σοσιαλιστικής και ελευθεριακής ιδεολογίας.

Ο Francisco Ferrer πάνω από όλα ήταν επαναστάτης. Το μοντέρνο σχολείο ήταν ένα σχολείο χειραφέτησης, όπου το παιδί εξασκείται στην κριτική ικανότητα που θα του αποφέρει την ελευθερία να απορρίπτει διαστρεβλωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Το σχέδιο όμως του Ferrer δεν εξαντλείται στον σχολικό τομέα. Επεκτείνεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Ο Ferrer ιδρύει ένα εκδοτικό οίκο όπου τυπώνει επαναστατικά κείμενα, μπροσούρες, εκλαϊκευμένα επιστημονικά βιβλία και περιοδικά. Τις Κυριακές στο χώρο του σχολείου γίνονται διαλέξεις σε ενήλικες στο πνεύμα των λαϊκών πανεπιστημίων.

Ο αντικρατικός, αντιμιλιταριστικός και αντικληρικαλιστικός χαρακτήρας του σχολείου, ήταν επόμενο πως θα προκαλούσε αντιδράσεις στην συντηρητική Ισπανία των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Ferrer ήρθε σε ρήξη με κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι, η κρατική εξουσία αποφάσισε να τον βάλει στο περιθώριο. Η πρώτη κρατική απόπειρα ενάντια στο μοντέρνο σχολείο, επετεύχθη το 1906 έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας, από τον Mateo Morrai, συνεργάτη του Ferrer. Ο Ferrer φυλακίστηκε και το μοντέρνο σχολείο έκλεισε. Ένα χρόνο αργότερα ο Ferrer αθωώνεται ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Το μοντέρνο σχολείο όμως δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ξανά.

Το 1909 φυλακίστηκε ξανά. Αυτή την φορά κατηγορείται με την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη και όλων των ιεραρχών της Βαρκελώνης, ως υποκινητής της τραγικής εβδομάδας (Ιούλιος 1909). Έπειτα από μια στημένη δίκη καταδικάζεται σε θάνατο. Στις 4 Οκτώβρη 1909 μέσα από τη φυλακή γράφει: «Παρά την απόλυτη αθωότητά μου, ο εισαγγελέας ζητά την ποινή του θανάτου, με βάση τις καταγγελίες των αστυνομικών και πως εκπροσωπώ τους αναρχικούς του κόσμου, κατευθύνοντας τα εργατικά συνδικάτα της Γαλλίας…». Η κρατική εξουσία, η εκκλησία και η αστυνομία επιθυμούν την εκτέλεσή του. Παρά το διεθνές κύμα αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του, ο Ferrer οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 13 Οκτωβρίου 1909. Η δολοφονία του Ferrer είναι σαφές πως στόχευε στην αναστολή των ριζοσπαστικών παιδαγωγικών θεωριών του. Σήμερα ύστερα από την ευρεία διάδοση της φήμης του Ferrer, μπορούμε να πούμε πως η συντηρητική τάξη της Ισπανίας πέτυχε το αντίθετο από αυτό που αποσκοπούσε.

Άλλωστε όπως έγραψε η Emma Goldman: «η παιδαγωγική αλήθεια του Ferrer παραμένει ζωντανή, ενώ η εποχή των δήμιών του έχει παρέλθει οριστικά».

Πηγή: http://www.original-fippak.blogspot.com

Οι μετανάστες -τα ταξικά μας αδέλφια- δεν είναι "λαθραίοι", λαθραίος είναι ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η φασιστικοποίηση..

[ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ -ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΛΑΘΡΑΙΟΙ»
ΛΑΘΡΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ «ΕΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ» ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ:
ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
ΠΛΑΤΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.]

Οι μεγάλες απάτες:

«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» - «αυξάνουν» την ανεργία

Με βάση τα αποτελέσματα από την απογραφή του 2001 ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα καταγράφηκε σε 762.191 άτομα, από τα οποία οι 391.674 εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους μισθωτοί (88,9% στο σύνολο των απασχολουμένων αλλοδαπών). Με βάση τα σημερινά πραγματικά στοιχεία, ξεπερνούν το 1.500.00, σύμφωνα με τη πιο πρόσφατη έκθεση του ΕΚΚΕ.

«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» - «αυξάνουν» την ανεργία! Να ένα πρώτο, ανάμεσα σʼ άλλα, πολύ μεγάλο ΨΕΜΑ, γιατί οι ξένοι εργάτες ούτε τις δουλειές «παίρνουν», ούτε την ανεργία αυξάνουν. Το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι εκείνο που «παίρνει τις δουλειές», δηλαδή καταστρέφει «θέσεις εργασίας» με το κλείσιμο των επιχειρήσεων εξαιτίας: α) του μεταξύ τους ανταγωνισμού που οδηγεί πολλές από αυτές στη χρεοκοπία και αναπόφευχτη ΑΝΕΡΓΙΑ, β) της βαθιάς οικονομικής κρίσης – αναπόφευχτη στον καπιταλισμό – που κι αυτή οδηγεί σε μαζικές χρεοκοπίες επιχειρήσεων και κατά συνέπεια σε μαζική ΑΝΕΡΓΙΑ, γ) του κλεισίματος επιχειρήσεων για κερδοσκοπικούς λόγους (δάνεια κλπ.) ή της μεταφοράς τους σε άλλες χώρες με φθηνά εργατικά χέρια, που και τα δυο «παράγουν» ανεργία.

Επομένως αποκλειστικά και μόνο το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ (αλλά και το ξένο) είναι εκείνο που «παίρνει» τις δουλειές από τους ντόπιους και ξένους εργάτες: εκείνο που καταστρέφει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας με το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αυξάνοντας έτσι την μαζική ΑΝΕΡΓΙΑ με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους.

Τα ταξικά μας αδέλφια που δήθεν «παίρνουν» τις δουλειές των ντόπιων και τάχατες ανεβάζουν την ανεργία, στη πραγματικότητα:

Συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ, σε επίπεδα που την περίοδο των Ολυμπιακών Έργων της μεγάλης «ανάπτυξης»-ρεμούλας των κεφαλαιοκρατών, έφτασε σε αύξηση οφειλόμενη μόνη στη δική τους εργασία, στα επίπεδα του 2,3% (!), σύμφωνα πάλι με τα στοιχεία του ΕΚΚΕ.

Το 1/3 των εργαζομένων στα κατασκευαστικά ολυμπιακά έργα ήταν αλλοδαποί. Στην οικοδομή γενικότερα, αντιπροσωπεύουν τα 4/10 των εργαζομένων έχοντας αμοιβές και συνθήκες δουλειάς ανειδίκευτων εργατών χωρίς υπερωρίες άσχετα αν σε συγκεκριμένες ειδικότητες (καλουπατζήδες, σιδεράδες) έχουν ιδιαίτερη εμπειρία και εξειδίκευση. Πληρώνονται φτηνά -με τη τωρινή κεφαλαιοκρατική κρίση τα μεροκάματα φτάνουν σε επίπεδα δουλίας (κάτω και από τα 30 ευρώ)- είναι χωρίς ένσημα, η ανάγκη τους κάνει να παράγουν πρόσθετη απόλυτη υπεραξία με ωράρια–λάστιχο, δουλεύουν χωρίς στοιχειώδη τήρηση ακόμη και αυτών των σαθρών καπιταλιστικών μέτρων που αφορούν για την ασφάλεια και υγιεινή της εργασίας.

Αναγκάζονται να μη φορούν στα εργοτάξια ούτε καν τα ατομικά μέσα προστασίας (ΜΑΠ), δηλαδή κράνη, γάντια, παπούτσια να μη γλυστρούν κλπ και οι επόπτες-μηχανικοί για τα θέματα αυτά, αναγκάζονται να καταγράφουν στα ημερολόγια για την Επιθεώρηση Εργασίας, ότι αυτό γίνεται γιατί έτσι οι ίδιοι επιθυμούν(!). Αποτέλεσμα της μη χορήγησης και τήρησης οποιουδήποτε μέτρου ασφάλειας και της κούρασης από την επιμήκυνση των ωραρίων, είναι ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν. Το 70% των θανατηφόρων ατυχημάτων στα ολυμπιακά έργα ήταν μετατάστες, μόνο το 2002, 40 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους στο χώρο των κατασκευών. Την περίοδο της μεγάλης ρεμούλας της Ολυμπιάδας, οι μεγαλοεργολάβοι ζητούσαν πολλή και φτηνή εργατική δύναμη και την έβρισκαν , ξεκληρίζοντάς τους ξένους εργάτες. Σήμερα πάλι στη δίνη της κεφαλαιοκρατικής κρίσης υπερπαραγωγής, οι μετανάστες και πάλι «δεν παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων εργατών», αντίθετα οι κεφαλαιοκράτες πιέζουν ασφυχτικά προς τα κάτω τα μεροκάματα, σπρώχνοντας τους «νέους μετανάστες» από Αφρική και Ασία να δέχονται ψίχουλα (έως και 20 ευρώ «μαύρα μεροκάματα»), στρέφοντάς τους ενάντια στους «παλιούς» συντρόφους τους, από Αλβανία, τέως ΕΣΣΔ κλπ.

Αγροτική Οικονομία: Χωρίς τους εκατοντάδες χιλιάδες ξένους εργάτες η γεωργία και η κτηνοτροφία θα είχαν σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί. Οι μετανάστες που μας «παίρνουν τις δουλειές» απασχολούνται κατά 31% στη Γεωργία σύμφωνα με τα στοιχεία της αντιδραστικής έρευνας του 1996 «Η Πολιτική Οικονομία της παράνομης μετανάστευσης» των Λ. Κατσέλη, Γ. Λιανού, και Α. Σαρρή . Και αυτό συμβαίνει γενικά σε οποιαδήποτε δουλειά είναι χειρονακτική ,έντασης εργασίας, που δεν εμφανίζεται διάθεση από έλληνες να την κάνουν. Ιδιαίτερα για τον πρωτογενή τομέα, όχι μόνο οι μετανάστες δεν παίρνουν δουλειά έλληνα, αλλά αντίθετα και με βάση τα γεγονότα, η παρουσία τους γλυτώνει ολόκληρες καθυστερημένες περιοχές από τη παραπέρα πτώση της παραγωγής και τη πείνα και το οριστικό νέκρωμα και αυτό κρατάει και θέσεις ελλήνων εργαζόμενων «ανοιχτές». Σε κάποιες περιπτώσεις η δική τους δουλειά σε αγροτικές εργασίες γεννάει «θέσεις εργασίας», όπως πχ. στην ελαφρά μεταποίηση γεωργικών προιόντων, ανεξάρτητα αν η γενικευμένη σημερινή καπιταλιστική κρίση, δεν δίνει αυτή τη στιγμή, πολλές τέτοιες δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση και με βάση τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής, είναι ευθέως ανάλογη η οικονομική παραγωγική θέση των αγροτικών περιοχών, με τον αριθμό των ξένων εργατών που απασχολούνται στη συγκεκριμένη περιοχή.

Γενικά τα ταξικά μας αδέρφια, απασχολούνται σε θέσεις που δεν υπάρχει προσφορά εργασίας άρα και ανταγωνισμός με έλληνες εργάτες: α. Καθαριότητα: πολλές χιλιάδες δουλεύουν σε άθλιες-μαφιόζικες εργασιακές συνθήκες όπως δείχνει και η περίπτωση της αγωνίστριας Κούνεβα, β. Περιποίηση και φύλαξη ηλικιωμένων και αρρώστων: επίσης αρκετές χιλιάδες δουλεύουν και σε αυτόν τον τομέα, καλύπτοντας κενά που η μέση εργατική οικογένεια δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει χωρίς βοήθεια (και πάλι χωρίς ένσημα, ασφάλιση, χωρίς 14 μισθούς).

Έχει ακόμη σημασία νʼ αναφέρουμε σʼαυτό που και οι αντιδραστικοί τεχνοκράτες-λακέδες του κεφάλαιου παραδέχονται, σχετικά με τη θετική επίδραση των μεταναστών στο Ασφαλιστικό σύστημα, όχι μόνον αριθμητικά αλλά και με δεδομένο το νεαρό μέσο όρο ηλικίας τους, αφού συνεισφέρουν οικονομικά χωρίς ακόμα να επωφελούνται έστω και ελάχιστα από αυτό.

Όσο αφορά τη δήθεν «παράνομη μετανάστευση», από τη μια αποσιωπάται πως πρόκειται κύρια για πολιτικούς πρόσφυγες που ξεριζώνει η «φυγή στον πόλεμο» των ιμπεριαλιστών στις συνθήκες του σαπίσματος της κεφαλαιοκρατίας και βέβαια πως τα συγκεκριμένα ταξικά μας αδέρφια σίγουρα δεν αυξάνουν την ανεργία, πουλώντας CD ή μαντήλια στις γωνιές και τα φανάρια.

Οι φασίστες που χρεώνουν στους μετανάστες την εγκληματικότητα που χαραχτηρίζει τους ίδιους αναγκάζοντας ανθρώπους να ζούν χωρίς νερό και τουαλέτες και με φασιστικό κυνηγητό παράλληλα, «ξεχνούν» μια λεπτομέρεια, που αποκάλυψε η Ύπατη Αρμοστία του ΟΗΕ και η Ουνέσκο –αναγκασμένοι από τη «σκαστή» περίπτωση και τα σαφή μακάβρια ευρήματα-για την εξαφάνιση «των παιδιών των φαναριών», λίγο πριν την αισχρή φιέστα της ολυμπιάδας. Τα σφαγεία σε ΄Ηπειρο και Αλβανία βρέθηκαν. Οι αποθήκες παιδικών ανθρώπινων οργάνων στην Ιταλία επίσης. Τι έγινε άραγε με αυτό το έγκλημα; Διερευνήθηκε ποτέ αυτό το Νταχάου του 21ου αιώνα;

Η απαράδεχτη σιωπή-συνενοχή της πουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των ρεβιζιονιστών. Η ανάγκη για την ενότητα της εργατικής τάξης.

Η εργατική τάξη είναι ενιαία .Όταν θέλεις νʼ αντιμετωπίσεις τη πτώση του μεροκάματου που οι κεφαλαιοκράτες συνεχώς επιδιώκουν, δεν διαχωρίζεις και πολύ περισσότερο δεν καταστέλεις το πιο αδύναμο κομμάτι της τάξης που μπορεί να γίνει θύμα των κεφαλαιοκρατών και να δουλέψει για ένα κομμάτι ψωμί. Αντίθετα, ενώνεις τη τάξη, έλληνες και ξένους εργάτες, όπως και τους άνεργους που οι σοσιαλδημοκράτες κάθε λογής θυμούνται μόνο για να «πολιτευτούν», τους εντάσεις σε ενιαία συνδικάτα ώστε να αντιμετωπιστεί κοινά, αγωνιστικά και αποφασιστικά η επίθεση ενάντια στο σύνολο της τάξης.

Πηγή: http://www.politikokafeneio.com

Το τείχος έπεσε, το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται

Γιάννης Ρούσος, "Ελευθεροτυπία" 19/11/09

Η επιχειρούμενη πλύση εγκεφάλου, που διενεργείται συστηματικά το τελευταίο διάστημα απ' αφορμή την επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, δεν έχει προηγούμενο.

Προς αυτή την κατεύθυνση είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε λιγότερο από μια βδομάδα κατέγραψα τυχαία κάνοντας ζάπινγκ 7 σχετικές εκπομπές, και τούτο πέρα από τις όποιες αναφορές στα δελτία ειδήσεων. Μάλιστα, σε αυτό το διάστημα, η κρατική τηλεόραση επανέλαβε τρεις φορές (!)την αμερικανογερμανικής παραγωγής προπαγανδιστική ταινία (συνδυασμό συνεντεύξεων, ντοκιμαντέρ και σκηνοθετημένων σύγχρονων γυρισμάτων) περί του θέματος.

Από τα κορυφαία δείγματα σοβαρότητας αυτού του προπαγανδιστικού ορυμαγδού ήταν το πρώτο κιόλας πλάνο της εκπομπής του τέως (γιατί το θέμα είναι τώρα τι λες) συντρόφου μου Γιώργου Κουβαρά, με το οποίο μάς πληροφορούσε ότι στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο απαγορευόταν να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται δημόσια τα νεαρά ζευγάρια!!!

Το πιο τρομακτικό όμως σε όλη τούτη την ιστορία ήταν η ανάδειξη εκείνου που ο Μαρκούζε ονομάτισε μονοδιάστατη σκέψη. Όλοι, μα όλοι οι συμμετάσχοντες σε αυτές τις εκπομπές πρόβαλαν την ίδια πανομοιότυπη άποψη: Η πτώση του τείχους και η δυνατότητα περάσματος στο τότε Δυτικό Βερολίνο σήμαινε κατάκτηση της ελευθερίας. Αυτό ήταν το κύριο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο αυτής της αντικομμουνιστικής συγχορδίας, ένα μοτίβο το οποίο βεβαίως γινόταν ακόμη πιο αποδοτικό όταν προερχόταν όχι από δηλωμένους αντικομμουνιστές τύπου κ. Μανού, αλλά από "ουδέτερους" αναλυτές, ή ακόμη καλύτερα από αυτοπροσδιοριζόμενους αριστερούς ή προοδευτικούς.

Και μόνον αυτή, η δίχως τον παραμικρό αντίλογο, ταύτιση της Δύσης, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, του καπιταλισμού, με την ελευθερία, και μόνον αυτή η μονοδιάστατη σκέψη, έτσι όπως αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ, κάτι που δεν ανατρέπεται από τις ελάχιστες σταγόνες στον ωκεανό σαν και τούτο το σχόλιο, αρκεί για να αποδείξει τον ανελεύθερο χαρακτήρα αυτού του συστήματος.

Διότι πέρα από τους πολέμους, την οικολογική καταστροφή, την εκμετάλλευση, την αποξένωση, την ανασφάλεια, τη βία, το φόβο της βίας, την κυριαρχία του ατομισμού... το ότι ένα πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός αντιμετωπίζεται επί μέρες ολόκληρες με ενιαίο μονολιθικό τρόπο, αποτελεί δείγμα γραφής ενός κόσμου που πνίγει τη μη κυρίαρχη μοναδική αλήθεια, ενός κόσμου που πνίγει την αντίθεση, δηλαδή κατά Χέγκελ τη διακριτή ποιότητα του Λόγου ενός αυταρχικού και ανελεύθερου κόσμου.

Από την άλλη, η υπέρμαχη του "υπαρκτού σοσιαλισμού" αριστερά, ενώ σωστά υπερασπίζεται τις όποιες λαϊκές κατακτήσεις του, και αυτές κάθε άλλο παρά αμελητέες ήταν, κάνει τα στραβά μάτια ως προς το ζήτημα των ελευθεριών.

Με άλλα λόγια, κάνει τα στραβά μάτια στο κατ' εξοχήν προνομιακό γι' αυτήν πεδίο, που δεν είναι άλλο από εκείνο της ελευθερίας, μιας ελευθερίας νοούμενη όχι όπως στον καπιταλισμό ως περιοριστική, αρνητική ελευθερία ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους ατομικοτήτων, αλλά ως αλληλοσυμπλήρωση και αλληλοανάδειξη, μέσα στην κοινότητα, μαζί με τους άλλους, της κάθε κοινωνικής ατομικότητας.

Έτσι όμως, από τη μια, είναι σαν να χαρίζει αυτό το πεδίο στους αντιπάλους της, και από την άλλη οδηγεί και τον πιο καλοπροαίρετο απέναντι στην υπόθεση του κομμουνισμού να θεωρεί ότι το τίμημα των όποιων κοινωνικών κατακτήσεων είναι η στέρηση της ελευθερίας, ή ακριβέστερα η υποχώρηση προς τα πίσω σε σχέση με τις αστικές ελευθερίες, αντί της προς τα μπρος υπέρβασης του.

Και αυτό το ψευτοδίλημμα κάθε άλλο παρά συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας επαναστατικής-κομμουνιστικής συνείδησης, κάθε άλλο παρά συμβάλλει τελικά στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, ενός σοσιαλισμού τον οποίο η αστική τάξη και οι ιδεολογικοί της μηχανισμοί για να τον καταπολεμούν με τέτοιο μένος, σημαίνει ότι, παρά το ότι κατέρρευσε κατά την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησής του, τρέμουν μην επανέλθει πραγματικός, δίχως τείχη που θα τον επιβάλλουν, και γι΄αυτό ανίκητος, τούτη τη φορά.

Οι παρακρατικές επιθέσεις... τον καιρό του "σοσιαλισμού"

Για δεύτερη συνεχόμενη νύχτα πραγματοποιείται φασιστική παρακρατική επίθεση σε κατάληψη στο κέντρο της Αθήνας. Αργά το βράδυ της 3 Νοέμβρη άγνωστοι επιτέθηκαν με μολότοφ στην κατάληψη της Villa Amalias ενώ είχε προηγηθεί την προηγούμενη νύχτα, 2 Νοέμβρη, επίθεση φασιστοειδών, με τον ίδιο τρόπο στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Και στις δύο περιπτώσεις η φωτιά που προκλήθηκε αντιμετωπίστηκε άμεσα από τους συντρόφους και περιορίστηκε σε μικρές υλικές ζημιές.

Για άλλη μια φορά οι καταλήψεις που λειτουργούν σαν εστίες αυτοοργανωμένης κοινωνικοπολιτικής αντίστασης, στοχοποιούνται και αντιμετωπίζουν το φάσμα των κρατικών και παρακρατικών επιχειρήσεων που αποσκοπούν στην κατασυκοφάντησή τους, την αποκοινωνικοποίηση, την τρομοκράτηση, την απομόνωση και την καταστροφή τους.

Οι επιθέσεις αυτές σχετίζονται, προφανώς, με τη συναυλία αριστερών και αντιρατσιστικών οργανώσεων στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα, που έγινε με την προστατευτική εγγύηση του κράτους όπου μέσα από μια ιδιότυπη και "εξυπνα" επικοινωνιακά ουδετερότητα, συνυπήρξαν "αρμονικά" στον ίδιο χώρο φασίστες, κατασταλτικές δυνάμεις και αντιρατσιστές.

Κυρίως όμως συνδέονται με την γενικότερη κρατική και παρακρατική επίθεση στον αντιεξουσιαστικό χώρο είτε με τη μορφή επικυρήξεων, είτε με δημοσιεύματα που τα κατασταλτικά επιτελεία διαρρέουν σε ρουφιανομάζαγα του Τύπου -λίγους μήνες μετά τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του τότε εισαγγελέα Αρείου Πάγου, Σανιδά- επαναφέροντας στο προσκήνιο την πολιτική απόφαση και τα επιχειρησιακά σενάρια εκκένωσης των καταλήψεων και ακολουθώντας την πεπατημένη. Πριν αναλάβουν οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας ενεργοποιούν τον παρακρατικό μηχανισμό, με την ελπίδα ότι θα τρομοκρατήσει και θα δημιουργήσει πόλωση για να έρθουν αυτοί με τη σειρά τους σαν ουδέτεροι σωτήρες να επέμβουν "σωτήρια" και κατασταλτικά.

Αν λοιπόν μαζί με τις χτεσινές επιθέσεις θυμηθούμε την προηγούμενη επίθεση στη Villa Amalias το καλοκαίρι, την επίθεση με μολότοφ ενάντια σε διαδηλωτές μέσα από τις γραμμές των μπάτσων, την κατασυκοφάντηση των καταλήψεων και πολλά ακόμη, τότε για ακόμη μια φορά συμπεραίνουμε πως: το κράτος και τους παρατρεχάμενούς του δεν τους ενοχλεί η βία, τους ενοχλεί μόνο εκείνη η βία που οι καταπιεσμένοι επιστρέφουν πίσω στους εξουσιαστές και όλη τους η καταστολή εκεί ακριβώς στοχεύει.

Ανακοινώσεις:

* Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
* Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά
* Αυτόνομο Στέκι
* Κατάληψη Villa Amalias

Πηγή: http://athens.indymedia.org/