Βενεζουέλα: ο πρόεδρος Τσάβες διέψευσε τις κατηγορίες της Κολομβίας ότι στο έδαφος της χώρας του βρίσκονται "χιλιάδες Κολομβιανοί αντάρτες''.

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες απέρριψε τις κατηγορίες της κυβέρνησης του απερχόμενου προέδρου της Κολομβίας 'Αλβαρο Ουρίμπε περί του ότι η χώρα του ανέχεται την παρουσία ανταρτών χαρακτηρίζοντάς τις "κακόγουστη φάρσα" και πρόσχημα για μια πιθανή εισβολή δυνάμεων της Κολομβίας και των ΗΠΑ στη χώρα του.
Μια ημέρα μετά την διάρρηξη των διμερών σχέσεων με την Κολομβία, ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Βενεζουέλας χαρακτήρισε την κυβέρνηση Ουρίμπε "όργανο του ιμπεριαλισμού" των ΗΠΑ.
Μιλώντας σε συνάντηση συνδικαλιστών από χώρες της αμερικανικής ηπείρου στο Καράκας, ο Τσάβες επανέλαβε ότι η Ουάσινγκτον έχει στοχοποιήσει την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, μεγαλύτερης πετρελαιοπαραγωγού χώρας στη Λατινική Αμερική.
"Τώρα η Κολομβία έχει γίνει μια μεγάλη βάση των Γιάνκηδων", είπε, αναφερόμενος στην διμερή συμφωνία που συνήψαν Ουάσινγκτον και Μπογοτά το 2009 κι επιτρέπει στις δυνάμεις των ΗΠΑ να χρησιμοποιούν κολομβιάνικες βάσεις.
Ο Τσάβες --ο οποίος είχε καταφέρει να ανατρέψει απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του το 2002 και έχει καταγγείλει αρκετές φορές απόπειρες δολοφονίας του-- έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η συμφωνία αποτελεί απειλή για τη χώρα του.
Ο ηγέτης της Βενεζουέλας υποστήριξε ότι οι φωτογραφίες, τα βίντεο και οι χάρτες που παρουσίασε η Κολομβία στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (OAS) για να "αποδείξει" ότι αντάρτες των οργανώσεων FARC και ELN έχουν "στρατόπεδα" στο έδαφος της χώρας δεν έχουν καμιά βάση.
"Όλο αυτό το παραμύθι ότι εδώ στη Βενεζουέλα βρίσκονται κι εγώ δεν ξέρω πόσες χιλιάδες τρομοκράτες, αυτό το ψέμα είναι η τέλεια δικαιολογία για να επιχειρηθεί μια εισβολή στη Βενεζουέλα", είπε.
Μια τέτοια επίθεση θα πυροδοτούσε "έναν 100ετή πόλεμο", συνέχισε, τονίζοντας: "ας μας προστατεύσει ο Θεός από έναν τέτοιο πόλεμο.
.
.
Θέλουμε ειρήνη στην Κολομβία, θέλουμε ειρήνη μεταξύ μας".
Είπε ακόμη ότι οι αντάρτες θα πρέπει να "επανεξετάσουν την στρατηγική του ένοπλου αγώνα".
"Δε νομίζω ότι οι συνθήκες στην Κολομβία θα επέτρεπαν [στους αντάρτες] να καταλάβουν την εξουσία στο προβλεπτό μέλλον", δήλωσε, κι υπογράμμισε ότι άλλες ένοπλες παρατάξεις στη Λατινική Αμερική μεταμορφώθηκαν σε πολιτικά κόμματα και κέρδισαν την εξουσία διαμέσου εκλογών.

Πηγή: http://www.express.gr/news/world/331529oz_20100724331529.php3

Αφιέρωμα: Karl Marx

Ο Καρλ Χάινριχ Μαρξ (Karl Heinrich Marx) (Τριέρη 1818- Λονδίνο 1883) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός οικονομολόγος και θεωρείται ως θεμελιωτής του κομμουνισμού. Ασχολήθηκε με πολλά ζητήματα ως φιλόσοφος και δημοσιογράφος. Είναι κατεξοχήν γνωστός για την ανάλυση της ιστορίας σε όρους ταξικής πάλης, η οποία συνοψίζεται στην θεωρία ότι τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των εργαζομένων είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους.

Τα πρώτα χρόνια

Η οικογένεια του Μαρξ ήταν μια προοδευτική εβραϊκή οικογένεια από την Τριέρη της Πρωσίας. Ο πατέρας του Χέρσελ καταγόταν από γενιά ραββίνων, και ήταν δικηγόρος. Ο θείος του Σαμουήλ ήταν ραββίνος στο Τρίερ. Καθώς όμως στην Πρωσία του 19ου αιώνα οι ευκαιρίες για προκοπή για μια εβραϊκή οικογένεια ήταν μειωμένες, και επειδή ο πατέρας του Χέρσελ δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενος, αποφάσισε να ενστερνιστεί την λουθηρανική θρησκεία, που ήταν το θρήσκευμα της Πρωσίας, αλλάζοντας ο ίδιος το όνομά του σε Χάινριχ, πράγμα που είχε θετικές επιπτώσεις στην καριέρα του ως νομικού. Η οικογένεια Μαρξ ήταν πολύ φιλελεύθερη, και στην οικία τους φιλοξενήθηκαν πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες την εποχή της νεότητας του Μαρξ.

Εκπαίδευση

Ο Καρλ Μαρξ ήταν άριστος μαθητής. Στα γυμνασιακά του χρόνια συνέγραψε συνολικά δύο διατριβές δοσμένου θέματος, που αφορούσαν την ιστορία και τη θρησκεία (Η τελευταία εξετάστηκε ως συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας, και απέσπασε τιμητική διάκριση. Σε αυτήν ο Μαρξ ασχολήθηκε με το κοινωνικό έργο της εκκλησίας.) και μία ελεύθερου θέματος, που αφορούσε την επιλογή επαγγέλματος. (Σ' αυτή τη διατριβή με τον καλύτερο τρόπο διαφαίνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του νεαρού Καρλ Μαρξ και οι προοπτικές της μελλοντικής επιστημονικής και φιλοσοφικής του δραστηριότητας).

Οι πανεπιστημιακές σπουδές του Μαρξ άρχισαν στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität) το 1833, όπου σπούδαζε νομικά. Ωστόσο, οι συναναστροφές του στο πανεπιστήμιο της πόλης τον απέσπασαν από τις σπουδές του και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του τραγουδώντας στις μπιραρίες. Ο πατέρας του τον ανάγκασε να αλλάξει πανεπιστήμιο την επόμενη χρονιά, και έτσι ο Καρλ μεταφέρθηκε στο σοβαρό και ακαδημαϊκού ύφους πανεπιστήμιο Humboldt Universität (πρωην Friedrich-Wilhelms-Universität) στο Βερολίνο. Εκεί το ενδιαφέρον του νεαρού Μαρξ στράφηκε προς την φιλοσοφία, προς απογοήτευση του πατέρα του, και εντάχθηκε σε ένα κύκλο φοιτητών και νεαρών καθηγητών γνωστός ως Οι νέοι (αριστεροί) Χεγκελιανοί, με αρχηγό τον Μπρούνο Μπάουερ. Μερικά μέλη αυτού του κύκλου αναζητούσαν συνδετικές γραμμές ανάμεσα στην μετα-αριστοτελική και την μετα-Χεγκελιανή φιλοσοφία.

Ο Χέγκελ, που ενόσω ζούσε ήταν σημαίνουσα προσωπικότητα για το Πανεπιστήμιο και για τη Γερμανία γενικότερα, είχε πεθάνει πρόσφατα, το 1831. Οι παραδοσιακοί συνεχιστές του Χέγκελ (γνωστοί ως δεξιοί Χεγκελιανοί) που παρέμεναν στο πανεπιστήμιο διακήρυτταν ότι η σειρά των ιστορικών διαλόγων είχε ολοκληρωθεί, και η πρωσική κοινωνία που είχε διαμορφωθεί την εποχή εκείνη ήταν η εκπλήρωση των μέχρι τότε κοινωνικών συστημάτων, με εύρωστο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, καλά πανεπιστήμια, ανεπτυγμένη βιομηχανία και χαμηλή ανεργία. Η αριστερή πτέρυγα των συνεχιστών του Χέγκελ, οι Νέοι Χεγκελιανοί, τους οποίους ακολουθούσε ο Μαρξ υποστήριζαν αντίθετα ότι υπήρχαν ακόμα νέες μεγάλες διαλεκτικές προκλήσεις, και πως η πρωσική κοινωνία της εποχής μακράν απείχε της τελειότητας, καθώς υπήρχαν ακόμα θύλακες φτώχειας, κυβερνητικός έλεγχος και λογοκρισία, και διακρίσεις σε βάρος των αλλόθρησκων (μη-Λουθηρανών).

Η κατάσταση αυτή οδήγησε πολλούς στο να αποτρέψουν το Μαρξ από το να καταθέσει την διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιό του, καθώς πίστευαν ότι θα την καταβαράθρωναν όσοι αντιτάσσονταν στις πεποιθήσεις των αριστερών Χεγκελιανών για το ριζοσπαστικό της χαρακτήρα. Η διατριβή αφορούσε στη σύγκριση των ατομικών θεωριών του Δημόκριτου και του Επίκουρου, και κατατέθηκε τελικά στο Πανεπιστήμιο της Ιένας το 1840, όπου και έγινε δεκτή.

Επαγγελματική ζωή

Όταν ο δάσκαλος και μέντορας του, Μπάουερ, αποβλήθηκε από λέκτορας το 1842, ο Μαρξ εγκατέλειψε τη φιλοσοφία, και καταπιάστηκε με τη δημοσιογραφία, εκδίδοντας τη ριζοσπαστική γερμανική εφημερίδα ‘Rheinische Zeitung’. Η εφημερίδα έπαψε να λειτουργεί το 1843, εν μέρει λόγω προστριβών του με την κυβερνητική λογοκρισία. Ο Μαρξ επανήλθε στη φιλοσοφία στρεφόμενος προς τον πολιτικό ακτιβισμό, και εργάστηκε σαν ανεξάρτητος δημοσιογράφος.

Οι αρχηγοί της φιλελεύθερης αστικής τάξης της Ρηνανίας, οι Καμπχάουζεν, Χάνσεμαν, κτλ., ίδρυσαν με τη συνεργασία του στην Κολωνία την «Εφημερίδα του Ρήνου» και ο Μάρξ, που είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση με την κριτική του για τις συζητήσεις του επαρχιακού κοινοβουλίου της Ρηνανίας, κλήθηκε το φθινόπωρο του 1842 ν’ αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας. Η «Εφημερίδα του Ρήνου» έβγαινε βέβαια κάτω από λογοκρισία. Η λογοκρισία όμως δεν κατάφερνε να τα βγάλει πέρα μαζί της. (σ.σ. Ο πρώτος λογοκριτής της «Εφημερίδας του Ρήνου» ήταν ο αστυνομικός σύμβουλος Ντόλεσαλ, ο ίδιος που άλλοτε έσβηνε από την «Εφημερίδα της Κολωνίας» την αγγελία της μετάφρασης της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη από τον Φιλαλήθη (τον κατοπινό βασιλιά Ιωάννη της Σαξονίας) με την παρατήρηση: Με θεία πράγματα δεν επιτρέπεται να παίζουμε κωμωδία) Η «Εφημερίδα του Ρήνου» δημοσίευε σχεδόν πάντα τα άρθρα που χρειάζονταν. Στην αρχή πρόσφεραν στο λογοκριτή κατώτερης ποιότητας υλικό για να σβήνει, ώσπου υποχωρούσε είτε μόνος του, είτε αναγκάζονταν να υποχωρήσει εμπρός στην απειλή ότι δε θα έβγαινε η εφημερίδα την άλλη μέρα. Αν υπήρχαν δέκα εφημερίδες με το ίδιο θάρρος σαν την «Εφημερίδα του Ρήνου» και αν οι εκδότες τους θυσίαζαν μερικές εκατοντάδες τάλιρα παραπάνω για έξοδα εκτύπωσης, η λογοκρισία στη Γερμανία θα είχε κιόλας γίνει αδύνατη από το 1843. Όμως οι γερμανοί ιδιοκτήτες εφημερίδων ήταν μικρόλογοι, δειλοί φιλισταίοι και η «Εφημερίδα του Ρήνου» έκανε τον αγώνα μόνη της. Έφθειρε τον ένα λογοκριτή ύστερα από τον άλλο. Τελικά την περνούσαν από διπλή λογοκρισία. Ύστερα από την πρώτη λογοκρισία την έβλεπε άλλη μια φορά και την λογόκρινε τελικά ο κυβερνητικός πρόεδρος Regierungspsasident) (σ.σ. Κυβερνητικούς προέδρους — Regierungspsasident — λέγανε στην Πρωσία τους εκπροσώπους της κεντρικής κυβέρνησης στους νομούς). Αλλά κι αυτό δεν ωφέλησε. Στις αρχές του 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δε μπορεί να τα βγάλει πέρα μ’ αυτή την εφημερίδα και την απαγόρευσε χωρίς άλλη διαδικασία.

Ο Μάρξ που στο μεταξύ είχε παντρευτεί την αδελφή του κατοπινού αντιδραστικού υπουργού φον Βέστφαλεν, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και έβγαλε εκεί μαζί με τον Α. Ρούγκε τα «Γερμανογαλλικά Χρονικά», όπου με την «Κριτική της χεγκελιανής φιλοσοφίας του δικαίου» άρχισε τη δημοσίευση της σειράς των σοσιαλιστικών του έργων. Δημοσίευσε ακόμα μαζί με τον Φ. Ένγκελς την «Αγία οικογένεια. Ενάντια στον Μπρούνο Μπάουερ και Σία». Το έργο αυτό ήταν μια σατιρική κριτική μιας από τις τελευταίες μορφές που είχε πάρει ο τότε γερμανικός φιλοσοφικός ιδεαλισμός.

Ο Μάρξ δίπλα στη μελέτη της πολιτικής οικονομίας και της ιστορίας της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης έβρισκε πάντα καιρό για να χτυπάει σε κάθε ευκαιρία την πρωσική κυβέρνηση. Η πρωσική κυβέρνηση για να εκδικηθεί ενέργησε και πέτυχε την άνοιξη του 1845 από την κυβέρνηση Γκιζό την απέλαση του Μάρξ από τη Γαλλία. Φαίνεται ότι ο κύριος Αλέξανδρος φον Χούμπολντ έπαιξε εδώ το ρόλο του μεσολαβητή. Ο Μάρξ εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες και δημοσίευσε εκεί το 1848, (σ.σ. Στο πρωτότυπο αναφέρεται λαθεμένα η χρονολογία 1846) στα γαλλικά το “Discours sur le libre echange” («Διατριβή για την ελεύθερη ανταλλαγή») και το 1847 τη “Misere dela philosophie” («Φιλοσοφία της αθλιότητας») του Προυντόν. Ταυτόχρονα βρήκε την ευκαιρία να ιδρύσει στις Βρυξέλλες ένα γερμανικό εργατικό σύλλογο και έτσι άρχισε την πρακτική ζύμωση. Αυτή η δουλειά απόκτησε γι’ αυτόν μεγαλύτερη σημασία όταν το 1847 μαζί με τους πολιτικούς του φίλους μπήκε στη μυστική «Ένωση των Κομμουνιστών» που υπήρχε από κάμποσα χρόνια. Όλη αυτή η οργάνωση άλλαξε τώρα ριζικά. Από λίγο πολύ συνωμοτική ένωση, μετατράπηκε σε μια απλή, μόνο στην ανάγκη μυστική, οργάνωση κομμουνιστικής προπαγάνδας, στην πρώτη οργάνωση του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Η ένωση υπήρχε παντού όπου υπήρχαν γερμανικοί εργατικοί σύλλογοι. Σχεδόν σ’ όλους αυτούς τους συλλόγους της Αγγλίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Ελβετίας και σε πάρα πολλούς συλλόγους της Γερμανίας στο αναπτυσσόμενο γερμανικό εργατικό κίνημα ήταν πολύ σημαντική. Ταυτόχρονα ήταν η ένωσή μας η πρώτη, που τόνισε και απόδειξε στην πράξη το διεθνιστικό χαρακτήρα όλου του εργατικού κινήματος, είχε μέλη άγγλους, βέλγους, Ουγγαρέζους, πολωνούς κλπ., και οργάνωνε, ιδίως στο Λονδίνο, διεθνείς εργατικές συγκεντρώσεις.

Η μετατροπή της ένωσης έγινε σε δύο συνέδρια που συνήλθαν το 1847. Στο δεύτερο αποφασίστηκε η σύνταξη και η δημοσίευση των βασικών αρχών του κόμματος σ’ ένα μανιφέστο που θα το συνέτασσαν οι Μάρξ και Ένγκελς. Έτσι γεννήθηκε το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1848, λίγο πριν από την επανάσταση του Φλεβάρη, και που κατοπινά μεταφράστηκε σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Η συμμετοχή του Μάρξ στη «Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών» (σ.σ. Η «Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών» ήταν όργανο των γερμανών φυγάδων στις Βρυξέλλες. Κυκλοφορούσε από το 1847 μέχρι το Φλεβάρη του 1848. Από το Σεπτέμβρη του 1847 διεύθυναν την εφημερίδα ο Μάρξ και ο Ένγκελς), που ξεσκέπαζε αμείλικτα την αστυνομική μακαριότητα της πατρίδας του, έδωσε την αφορμή στην πρωσική κυβέρνηση να επιδιώξει ξανά — χωρίς όμως να το κατορθώσει — την απέλαση του Μάρξ. Όταν όμως η επανάσταση του Φλεβάρη ξεσήκωσε λαϊκά κινήματα και στις Βρυξέλλες και φαινόταν ότι και το Βέλγιο βρισκόταν στις παραμονές μιας ανατροπής, η βελγική κυβέρνηση συνέλαβε χωρίς προσχήματα τον Μάρξ και τον απέλασε. Στο μεταξύ τον είχε προσκαλέσει η προσωρινή κυβέρνηση της Γαλλίας μέσω του Φλοκόν να πάει πάλι στο Παρίσι και ο Μάρξ δέχτηκε αυτή την πρόσκληση.

Στο Παρίσι αντιτάχθηκε πριν απ’ όλα στα τυχοδιωκτικά σχέδια που είχαν επινοήσει οι εκεί γερμανοί που θέλανε να συγκροτήσουν τους γερμανούς εργάτες στη Γαλλία σε ένοπλες λεγεώνες για να εισαγάγουν έτσι την επανάσταση και τη δημοκρατία στη Γερμανία. Από τη μια μεριά, έπρεπε να κάνει η Γερμανία την επανάσταση μονάχη της, και από την άλλη, κάθε σχηματιζόμενη ξένη επαναστατική λεγεώνα στη Γαλλία την πρόδιδαν προκαταβολικά οι Λαμαρτίνοι της προσωρινής κυβέρνησης στην κυβέρνηση που επιδίωκαν ν’ ανατρέψουν, όπως έγινε και στο Βέλγιο και στη Βάδη.

Ύστερα από την επανάσταση του Μάρτη ο Μάρξ πήγε στην Κολωνία και ίδρυσε εκεί τη «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου», που έβγαινε από την 1η του Ιούνη 1848 έως τις 19 του Μάη 1849. Ήταν η μόνη εφημερίδα που εκπροσωπούσε την προλεταριακή άποψη μέσα στο τότε δημοκρατικό κίνημα. Το γεγονός μάλιστα ότι πήρε ανεπιφύλακτα το μέρος των επαναστατών του Ιούνη του 1848, είχε σαν αποτέλεσμα να αποχωρήσουν όλοι οι μέτοχοι της εφημερίδας. Μάταια κατάγγελνε η «Κρόϋτς Τσάϊτουγκ» (σ.σ. «Κρόϋτς Τσάϊτουγκ» (δηλ. «Εφημερίδα του Σταυρού») λέγανε τότε την αντιδραστική μοναρχική καθημερινή εφημερίδα «Νέα Πρωσική Εφημερίδα» που έβγαινε στο Βερολίνο από το 1848 και είχε στην προμετωπίδα ένα σταυρό) την αναίδεια Κιμποράσο (σ.σ. Κιμποράσο, μια από τις πιο ψηλές βουνοκορφές της Νότιας Αμερικής) με την οποία η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» πρόσβαλε όλα τα άγια, από το βασιλιά και τον αντιπρόσωπο του Ράιχ μέχρι το χωροφύλακα και αυτό γινόταν μέσα σ’ ένα πρωσικό φρούριο που είχε τότε μια φρουρά από 800 άντρες. Μάταια αγανακτούσαν οι φιλελεύθεροι φιλισταίοι της Ρηνανίας που έγιναν απότομα αντιδραστικοί, μάταια με βάση την κατάσταση πολιορκίας στην Κολωνία το φθινόπωρο του 1848 έκλεισαν για πολύ καιρό την εφημερίδα, μάταια κατάγγελνε το αυτοκρατορικό υπουργείο δικαιοσύνης της Φρανκφούρτης στην εισαγγελία της Κολωνίας ένα προς ένα τα άρθρα για δικαστική δίωξη. Το φύλλο εξακολούθησε να συντάσσεται και να τυπώνεται ήσυχα εμπρός στα μάτια της αστυνομίας και όσο οξύνονταν οι επιθέσεις ενάντια στην κυβέρνηση και την αστική τάξη — τόσο μεγάλωνε η κυκλοφορία και η φήμη της εφημερίδας. Όταν το Νοέμβρη του 1848 έγινε το πραξικόπημα στην Πρωσία, η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» έβαζε στην επικεφαλίδα κάθε φύλλου συνθήματα, καλώντας το λαό να αρνηθεί την πληρωμή των φόρων και να αντιμετωπίσει τη βία με τη βία. Γι’ αυτό καθώς και για ένα άλλο άρθρο παράπεμψαν τη «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» την άνοιξη του 1849 στο ορκωτό δικαστήριο, αλλά και τις δύο φορές αθωώθηκε. Τελικά, όταν καταπνίγηκαν οι εξεγέρσεις του Μάη του 1849 στη Δρέσδη και στην επαρχία του Ρήνου και όταν, ύστερα από συγκέντρωση και κινητοποίηση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων, άρχισε η πρωσική εκστρατεία ενάντια στην εξέγερση της Βάδης και του Παλατινάτου, η κυβέρνηση νόμισε ότι ήταν αρκετά δυνατή για ν’ απαγορεύσει με τη βία τη «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου». Το τελευταίο φύλλο — τυπωμένο με κόκκινη μελάνη — εκδόθηκε στις 19 του Μάη. Ο Μάρξ πήγε πάλι στο Παρίσι, λίγες όμως εβδομάδες αργότερα, ύστερα από τις διαδηλώσεις στις 13 του Ιούνη 1849, υποχρεώθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση να διαλέξει: ή να πάει να εγκατασταθεί στη Βρετάνη ή να εγκαταλείψει τη Γαλλία. Προτίμησε το δεύτερο και πήγε και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου μένει από τότε χωρίς διακοπή. Μπροστά στην αντίδραση που διαρκώς δυνάμωνε εγκαταλείφθηκε σε λίγο καιρό η προσπάθεια να επανεκδοθεί (το 1850) η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» με τη μορφή επιθεώρησης (στο Αμβούργο). Αμέσως μετά το πραξικόπημα στη Γαλλία, το Δεκέμβρη του 1851, ο Μάρξ δημοσίευσε τη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» (Βοστόνη 1852, δεύτερη έκδοση, Αμβούργο 1869, λίγο πριν από τον πόλεμο). Το 1853 έγραψε τις «Αποκαλύψεις για τη δίκη των Κομμουνιστών στην Κολωνία» (που τυπώθηκε πρώτα στη Βασιλεία, αργότερα στη Βοστόνη, και τελευταία πάλι στη Λειψία).

Ύστερα από την καταδίκη των μελών της Ένωσης των Κομμουνιστών στην Κολωνία, ο Μάρξ αποτραβήχτηκε από την πολιτική ζύμωση και αφιερώθηκε από τη μια, δέκα ολόκληρα χρόνια, στην έρευνα των πλούσιων θησαυρών που του πρόσφερε η βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου στον τομέα της πολιτικής οικονομίας, και από την άλλη στη συνεργασία του στο «Βήμα της Νέας Υόρκης», (“New York Daily Tribune” — δημοκρατική εφημερίδα που έβγαινε στη Νέα Υόρκη από το 1841 μέχρι το 1924. Ο Μάρξ συνεργάστηκε σ’ αυτήν από το 1851 μέχρι το 1862») όπου δημοσίευσε, μέχρι την έκρηξη του αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου, όχι μόνο ενυπόγραφες ανταποκρίσεις αλλά και πολλά κύρια άρθρα για ευρωπαϊκά και ασιατικά ζητήματα. Στο Λονδίνο ανατυπώθηκαν σε φυλλάδιο τα δριμύτατα άρθρα του ενάντια στο λόρδο Πάλμερστον που στηρίζονταν σε επισταμένη μελέτη των επίσημων αγγλικών ντοκουμέντων.

Ο πρώτος καρπός των μακρόχρονων οικονομικών μελετών του δημοσιεύτηκε το 1859: «Κριτική της πολιτικής οικονομίας, πρώτο τεύχος» (Βερολίνο, Ντούνκερ). Το έργο αυτό περιέχει την πρώτη συστηματική έκθεση της θεωρίας του Μάρξ για την αξία, μαζί και τη θεωρία του χρήματος. Στη διάρκεια του ιταλικού πολέμου, ο Μάρξ καταπολέμησε από τις στήλες της γερμανικής εφημερίδας «ο Λαός», (σ.σ. Η γερμανική εφημερίδα “Das Volk” («ο Λαός»), που δραστήριος συνεργάτης της ήταν ο Μάρξ, έβγαινε από το Μάη μέχρι τον Αύγουστο του 1859 στο Λονδίνο), που έβγαινε στο Λονδίνο, το βοναπαρτισμό που παρουσιαζόταν τότε με φιλελεύθερο χρώμα, θέλοντας να παραστήσει τον απελευθερωτή των καταπιεζόμενων εθνοτήτων, καθώς και την τότε πρωσική πολιτική, που κάτω από το μανδύα της ουδετερότητας προσπαθούσε να ψαρέψει στα θολά. Με αυτή την ευκαιρία έπρεπε να χτυπηθεί και ο κύριος Κάρολος Φόγκτ που με εντολή του πρίγκιπα Ναπολέοντα (Πλόν—Πλόν) και σαν μισθωτό όργανο του Λουδοβίκου Ναπολέοντα προπαγάνδιζε την ουδετερότητα και προσπαθούσε να κινήσει τη συμπάθεια της Γερμανίας. Ο Μάρξ απάντησε στις κακοηθέστατες, συνειδητά ψεύτικες συκοφαντίες, με τις οποίες τον είχε περιλούσει ο Φόγκτ, στο βιβλιαράκι: «Ο κύριος Φόγκτ», Λονδίνο 1860. Σ’ αυτό ξεσκεπάστηκαν ο κύριος Φόγκτ και οι άλλοι κύριοι της αυτοκρατορικής συμμορίας των ψευτοδημοκρατών και με βάση τα στοιχεία από το εξωτερικό και το εσωτερικό αποδειχνόταν ότι ο Φόγκτ είχε δωροδοκηθεί από τη δεκεμβριανή αυτοκρατορία. Ακριβώς ύστερα από δέκα χρόνια ήρθε η επιβεβαίωση: στον κατάλογο των ανθρώπων που είχαν πουληθεί στο βοναπαρτιστικό καθεστώς, που βρέθηκε στον Κεραμεικό το 1870 και δημοσιεύτηκε από την κυβέρνηση του Σεπτέμβρη, βρέθηκε στο γράμμα Φ: «Φόγκτ (V: Vogt) τον Αύγουστο του 1859 του δόθηκαν …40.000 φράγκα».

Τέλος εκδόθηκε το 1867 στο Αμβούργο «Το Κεφάλαιο. Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας. Τόμος πρώτος» — το κύριο έργο του Μάρξ, όπου εκθέτονται οι βάσεις των οικονομικών — σοσιαλιστικών απόψεών του και οι κύριες γραμμές της κριτικής του για την υπάρχουσα κοινωνία, για τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και τις συνέπειές του. Η δεύτερη έκδοση αυτού του έργου που άφησε εποχή έγινε το 1872. Ο συγγραφέας ασχολείται τώρα με την επεξεργασία του δεύτερου τόμου.

Στο μεταξύ είχε τόσο ξαναδυναμώσει στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες το εργατικό κίνημα, που μπορούσε ο Μάρξ να σκεφτεί να εκπληρώσει μια επιθυμία που είχε από πολύ καιρό: την ίδρυση μιας εργατικής ένωσης που θα αγκάλιαζε τις πιο προχωρημένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Η Ένωση θα έδειχνε σα να πούμε χειροπιαστά τόσο στους εργάτες όσο και στην αστική τάξη το διεθνιστικό χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κινήματος — πράγμα που θα χαροποιούσε και θα δυνάμωνε το προλεταριάτο, και θα φόβιζε τους εχθρούς του. Την αφορμή για να βάλει το ζήτημα την έδωσε μια λαϊκή συγκέντρωση, στις 28 του Σεπτέμβρη 1864, στην αίθουσα Σαίντ Μάρτιν του Λονδίνου υπέρ της Πολωνίας, που για μια ακόμα φορά στραγγαλιζόταν τότε από τη Ρωσία. Η πρόταση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Ιδρύθηκε η Διεθνής Εργατική Ένωση και σ’ αυτή τη συγκέντρωση εκλέξανε ένα προσωρινό Γενικό Συμβούλιο με έδρα το Λονδίνο. Η ψυχή αυτού του Συμβουλίου καθώς και όλων των άλλων Γενικών Συμβουλίων μέχρι το Συνέδριο της Χάγης ήταν ο Μάρξ. Ο ίδιος συνέταξε όλα σχεδόν τα έγγραφα, που έβγαλε το Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς, από την Ιδρυτική Διακήρυξη, το 1864, μέχρι τη Διακήρυξη για τον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία το 1871. Αν περιγράφαμε τη δράση του Μάρξ στη Διεθνή θα ήταν σα να γράφαμε την ίδια την ιστορία αυτής της Ένωσης, ιστορία που είναι άλλωστε ζωντανή ακόμα στη μνήμη των εργατών της Ευρώπης. Η πτώση της Παρισινής Κομμούνας έφερε τη Διεθνή σε αδιέξοδο. Προωθήθηκε στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής ιστορίας σε μια στιγμή που είχε χάσει παντού κάθε δυνατότητα για αποδοτική πρακτική δράση. Τα γεγονότα που την ανέβασαν στο επίπεδο έβδομης μεγάλης δύναμης, την εμπόδιζαν ταυτόχρονα να κινητοποιήσει τις μαχητικές της δυνάμεις και να τις χρησιμοποιήσει στην πράξη επί ποινή βέβαιης ήττας και υποχώρησης του εργατικού κινήματος για πολλά χρόνια. Ακόμα από διάφορες πλευρές προωθούνταν στοιχεία που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν για λόγους προσωπικής κενοδοξίας ή προσωπικής φιλοδοξίας τη φήμη της Ένωσης που είχε τόσο απότομα μεγαλώσει. Και το έκαναν χωρίς να κατανοούν και χωρίς να παίρνουν υπόψη την πραγματική κατάσταση της Διεθνούς. Έπρεπε να παρθεί μια ηρωική απόφαση, και ήταν πάλι ο ίδιος ο Μάρξ που την πήρε και την πέρασε στο Συνέδριο της Χάγης. Η Διεθνής με μια πανηγυρική απόφασή της αποκήρυξε κάθε υπευθυνότητα για τις ενέργειες των μπακουνιστών, που αποτελούσαν το κέντρο αυτών των ανόητων και όχι καθαρών στοιχείων. Έπειτα εξαιτίας της γενικής αντίδρασης δε μπορούσε να ανταποκριθεί στις μεγαλύτερες απαιτήσεις που είχε να αντιμετωπίσει και να διατηρήσει όλη τη δράση της, παρά μόνο κάνοντας μια σειρά θυσίες που θα αποστράγγιζαν το αίμα του εργατικού κινήματος. Εμπρός σ’ αυτή την κατάσταση αποσύρθηκε προσωρινά η Διεθνής από το προσκήνιο, μεταφέροντας την έδρα του Γενικού Συμβουλίου στην Αμερική. Τα γεγονότα που ακολούθησαν απόδειξαν πόσο σωστή ήταν αυτή η απόφαση — που την κατηγόρησαν τότε και πολλές φορές αργότερα. Από τη μια μεριά αμβλύνθηκαν όλες οι προσπάθειες να κάνουν στο όνομα της Διεθνούς ανώφελα πραξικοπήματα. Από την άλλη όμως η συνεχιζόμενη στενή επαφή των σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων των διαφόρων χωρών απόδειξε ότι η συνείδηση της ταυτότητας των συμφερόντων και της αλληλεγγύης του προλεταριάτου όλων των χωρών, που είχε αφυπνίσει η Διεθνής, μπορεί να επιβληθεί και χωρίς το δεσμό της τυπικής ύπαρξης, μιας διεθνούς Ένωσης, που για μια στιγμή μετατράπηκε σε τροχοπέδη.

Μετά το Συνέδριο της Χάγης βρήκε ο Μάρξ επιτέλους καιρό και άνεση να ξαναρχίσει τις θεωρητικές του εργασίες και ελπίζουμε ότι σύντομα θα μπορέσει να στείλει στο τυπογραφείο το δεύτερο τόμο του «Κεφαλαίου». Από τις πολλές σπουδαίες ανακαλύψεις, με τις οποίες έγραψε ο Μάρξ το όνομά του στην ιστορία της επιστήμης, μπορούμε εδώ να υπογραμμίσουμε μόνο δύο. Η πρώτη είναι η ριζική αλλαγή που έφερε στον τρόπο αντίληψης της παγκόσμιας ιστορίας. Όλη η μέχρι σήμερα αντίληψη της ιστορίας βασιζόταν στη γνώμη ότι τα τελικά αίτια όλων των ιστορικών αλλαγών πρέπει να αναζητηθούν στις μεταβαλλόμενες ιδέες των ανθρώπων και ότι απ’ όλες τις ιστορικές αλλαγές οι πολιτικές είναι οι σπουδαιότερες, είναι αυτές που καθορίζουν την πορεία όλης της ιστορίας. Από πού όμως έρχονται οι ιδέες στους ανθρώπους και ποιες είναι οι κινητήριες αιτίες των πολιτικών αλλαγών; Γι’ αυτά δε ρωτούσαν. Μόνο στη νεότερη σχολή των γάλλων και εν μέρει και των άγγλων ιστορικών γεννήθηκε η πεποίθηση ότι, τουλάχιστον από την εποχή του μεσαίωνα, η κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ιστορίας είναι ο αγώνας της αναπτυσσόμενης αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχική αριστοκρατία για την κοινωνική και πολιτική επικράτηση. Τώρα ο Μάρξ απόδειξε ότι όλη η προηγούμενη ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων, ότι σ’ όλους τους πολλαπλούς και σύνθετους πολιτικούς αγώνες πρόκειται μόνον για την κοινωνική και πολιτική επικράτηση κοινωνικών τάξεων, για τη διατήρηση της κυριαρχίας από τις παλιές τάξεις, για την κατάκτηση της κυριαρχίας από τις καινούργιες τάξεις που ανεβαίνουν. Από πού όμως πάλι σχηματίζονται και υπάρχουν αυτές οι τάξεις; Από τους κάθε φορά χειροπιαστούς υλικούς όρους, κάτω από τους οποίους, σε κάθε δοσμένη στιγμή, παράγει και ανταλλάσσει η κοινωνία τα μέσα συντήρησής της. Η φεουδαρχία του μεσαίωνα στηριζότανε στην αυτάρκη οικονομία μικρών αγροτικών κοινοτήτων που ικανοποιούσε μόνη και σχεδόν χωρίς καμιά ανταλλαγή όλες σχεδόν τις ανάγκες τους, και που η στρατιωτική αριστοκρατία τις προστάτευε από εξωτερικούς κινδύνους και τους εξασφάλιζε εθνική ή τουλάχιστον πολιτική συνοχή. Όταν εμφανίστηκαν οι πόλεις και μαζί τους η ξεχωριστή χειροτεχνική βιομηχανία και η εμπορική κυκλοφορία, αρχικά στο εσωτερικό της χώρας και αργότερα διεθνώς, δημιουργήθηκε η αστική τάξη των πόλεων που παλεύοντας ενάντια στην αριστοκρατία επέβαλε από το μεσαίωνα κιόλας την ένταξή της, σαν εξίσου προνομιούχα τάξη, στο φεουδαρχικό καθεστώς. Με την ανακάλυψη όμως της εξωευρωπαϊκής υδρογείου από τα μέσα του XV αιώνα, η αστική τάξη απόκτησε ένα πολύ ευρύτερο εμπορικό πεδίο και ένα νέο κίνητρο για τη βιομηχανία της. Στους σπουδαιότερους κλάδους εκτοπίστηκε η χειροτεχνία από την εργοστασιακή μανιφακτούρα και αυτή πάλι από τη μεγάλη βιομηχανία, που μπόρεσε να δημιουργηθεί ύστερα από τις ανακαλύψεις του περασμένου αιώνα, ιδίως της ατμοκίνητης μηχανής. Η μεγάλη βιομηχανία επέδρασε με τη σειρά της πάνω στο εμπόριο παραμερίζοντας στις καθυστερημένες χώρες την παλιά χειροτεχνία και δημιουργώντας στις πιο αναπτυγμένες τα σημερινά καινούργια μέσα συγκοινωνίας, ατμοκίνητες μηχανές, σιδηροδρόμους, ηλεκτρικούς τηλέγραφους. Έτσι η αστική τάξη συγκέντρωνε στα χέρια της όλο και πιο πολύ τον κοινωνικό πλούτο και την κοινωνική δύναμη, ενώ για πολύ καιρό ακόμα έμενε αποκλεισμένη από την πολιτική εξουσία που βρισκόταν στα χέρια της αριστοκρατίας και της μοναρχίας που στηριζόταν στην αριστοκρατία. Σε μιαν ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξης — στη Γαλλία ύστερα από τη μεγάλη Επανάσταση — η αστική τάξη κατάκτησε και την πολιτική εξουσία και έγινε έτσι με τη σειρά της κυρίαρχη τάξη απέναντι στο προλεταριάτο και τους μικροχωρικούς. Με βάση αυτή την άποψη και με την απαραίτητη γνώση της κάθε φορά οικονομικής κατάστασης της κοινωνίας — κάτι που λείπει ολότελα από τους ειδικούς ιστοριογράφους μας — εξηγούνται, με τον πιο απλό τρόπο, όλα τα ιστορικά φαινόμενα. Έτσι, επίσης με τον πιο απλό τρόπο, εξηγούνται οι παραστάσεις και οι ιδέες, που επικρατούσαν σε κάθε ιστορική περίοδο, από τους οικονομικούς όρους ζωής και από τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις αυτής της περιόδου που καθορίζονται από τους όρους αυτούς. Για πρώτη φορά η ιστορία τοποθετήθηκε στη σωστή της βάση. Το χειροπιαστό γεγονός, που όμως μέχρι τώρα το είχαν εντελώς παραβλέψει, ότι οι άνθρωποι πριν απ’ όλα πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται, ότι πρέπει επομένως να εργάζονται, πριν αρχίσουν να παλεύουν για την κυριαρχία, πριν αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία κτλ. — αυτό το χειροπιαστό γεγονός απόκτησε επιτέλους την ιστορική του δικαίωση.

Αυτός ο νέος τρόπος αντίληψης της ιστορίας είχε την πιο μεγάλη σημασία για τη σοσιαλιστική άποψη. Απόδειξε ότι όλη η μέχρι σήμερα ιστορία κινείται μέσα σε ταξικές αντιθέσεις και ταξικούς αγώνες, ότι πάντα υπήρχαν κυρίαρχες και υπόδουλες, εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες τάξεις και ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν πάντα καταδικασμένη σε σκληρή δουλειά και λίγη απόλαυση. Γιατί αυτό; Απλούστατα, γιατί σ’ όλες τις προηγούμενες βαθμίδες εξέλιξης της ανθρωπότητας η παραγωγή ήταν ακόμα τόσο λίγο αναπτυγμένη, που η ιστορική εξέλιξη δε μπορούσε να γίνει παρά μόνο μ’ αυτή την ανταγωνιστική μορφή. Η ιστορική πρόοδος είχε ανατεθεί γενικά στη δράση μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας, ενώ η μεγάλη μάζα έμενε καταδικασμένη να βγάζει με τη δουλειά της τα πενιχρά μέσα συντήρησης για τον εαυτό της και επιπρόσθετα να μεγαλώνει αδιάκοπα τα πλούτη των προνομιούχων. Αυτός ο ίδιος τρόπος εξέτασης της ιστορίας που εξηγεί έτσι φυσικά και λογικά την τωρινή ταξική κυριαρχία που την απόδιδαν πριν στην κακία των ανθρώπων, οδηγεί επίσης και στην κατανόηση ότι εξαιτίας της τόσο τεράστιας αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων της σημερινής εποχής, τουλάχιστον στις πιο προηγμένες χώρες, εξαφανίστηκε και η τελευταία δικαιολογία για το χωρισμό των ανθρώπων σε κυρίαρχους και υπόδουλους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ότι η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη εκπλήρωσε την ιστορική της αποστολή, ότι δεν είναι πια σε θέση να καθοδηγεί την κοινωνία και ότι μάλιστα γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της παραγωγής, όπως το αποδείχνουν οι κρίσεις στο εμπόριο και ιδίως η τελευταία μεγάλη κρίση και η ασφυκτική κατάσταση της βιομηχανίας σ’ όλες τις χώρες. Ότι η ιστορική καθοδήγηση πέρασε στα χέρια του προλεταριάτου, της τάξης που σύμφωνα με όλη την κοινωνική της θέση, μπορεί να απελευθερωθεί μόνο με την κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας, κάθε δουλείας και κάθε εκμετάλλευσης γενικά. Ότι οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, που με την ανάπτυξή τους ξέφυγαν από τα χέρια της αστικής τάξης, περιμένουν μόνο τη στιγμή να τις πάρει στην κατοχή του το οργανωμένο προλεταριάτο για να δημιουργήσει μια κατάσταση, που θα επιτρέψει σε κάθε μέλος της κοινωνίας όχι μόνο τη συμμετοχή στην παραγωγή, αλλά και στην κατανομή και διαχείριση του κοινωνικού πλούτου, και που με μια σχεδιασμένη οργάνωση όλης της παραγωγής θα ανεβάσει σε τέτοιο σημείο τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και την απόδοσή τους που θα εξασφαλίζουν στον καθένα και σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την ικανοποίηση όλων των λογικών αναγκών του.

Η δεύτερη σπουδαία ανακάλυψη του Μάρξ είναι ότι εξήγησε επιτέλους τη σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, με άλλα λόγια ότι απόδειξε πως γίνεται η εκμετάλλευση του εργάτη από τον κεφαλαιοκράτη μέσα στην τωρινή κοινωνία, στο σημερινό κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Από τότε που η πολιτική οικονομία διατύπωσε τη θέση ότι η εργασία είναι η πηγή κάθε πλούτου και κάθε αξίας, έγινε αναπόφευκτο το ερώτημα: Πως λοιπόν συμβιβάζεται να μην παίρνει ο μισθωτός εργάτης το συνολικό ποσό της αξίας που παράγεται με την εργασία του, αλλά να είναι υποχρεωμένος να δίνει ένα μέρος αυτής της αξίας στον κεφαλαιοκράτη; Τόσο οι αστοί οικονομολόγοι, όσο και οι σοσιαλιστές μάταια προσπαθούσαν να δώσουν στο ερώτημα μια επιστημονικά θεμελιωμένη απάντηση, ώσπου στο τέλος παρουσιάστηκε ο Μάρξ με τη λύση του. Η λύση αυτή είναι η ακόλουθη: Ο σημερινός κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει την ύπαρξη δυό κοινωνικών τάξεων: από τη μια μεριά των κεφαλαιοκρατών που έχουν στην κυριότητά τους τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης, και από την άλλη μεριά των προλετάριων που έχουν αποκλειστεί απ’ αυτή την κυριότητα και έχουν μόνο ένα εμπόρευμα για πούλημα: την εργατική τους δύναμη και που αναγκάζονται να πουλούν αυτή την εργατική δύναμη για να αποκτήσουν τα απαραίτητα μέσα συντήρησης. Η αξία όμως ενός εμπορεύματος καθορίζεται από το κοινωνικά αναγκαίο ποσό της εργασίας που είναι ενσωματωμένη (verkorpert) στην παραγωγή του, επομένως και στην αναπαραγωγή του. Επομένως και η αξία της εργατικής δύναμης του μέσου ανθρώπου για το διάστημα μιας ημέρας, ενός μήνα ή ενός χρόνου καθορίζεται από το ποσό της εργασίας που είναι ενσωματωμένη στην ποσότητα των μέσων συντήρησης που είναι αναγκαία για τη διατήρηση αυτής της εργατικής δύναμης, μια μέρα, ένα μήνα ή ένα χρόνο. Αν υποθέσουμε ότι για να παραχθούν τα μέσα συντήρησης ενός εργάτη χρειάζονται έξι ώρες εργασία ή, πράγμα που είναι το ίδιο, η εργασία που περιέχεται σ’ αυτά τα μέσα συντήρησης ισοδυναμεί με ποσότητα εργασίας έξι ωρών, τότε η αξία της εργατικής δύναμης μιας ημέρας θα εκφράζεται με ένα χρηματικό ποσό, όπου είναι ενσωματωμένες επίσης έξι ώρες εργασίας. Ας υποθέσουμε ακόμα, ότι ο κεφαλαιοκράτης, που απασχολεί τον εργάτη του παραδείγματός μας, του δίνει αυτό το ποσό, δηλαδή όλη την αξία της εργατικής του δύναμης. Αν τώρα ο εργάτης εργασθεί έξι ώρες για τον κεφαλαιοκράτη, τότε ξεπληρώνει στον κεφαλαιοκράτη στο ακέραιο όλα τα έξοδά του: έξι ώρες εργασία για έξι ώρες εργασίας. Έτσι βέβαια δε θα περίσσευε τίποτα για τον κεφαλαιοκράτη και γι’ αυτό το λόγο ο κεφαλαιοκράτης αντιλαμβάνεται το ζήτημα εντελώς διαφορετικά: εγώ, λέει, δεν αγόρασα την εργατική δύναμη αυτού του εργάτη για 6 ώρες, αλλά για μια ολόκληρη μέρα και με βάση αυτό το συλλογισμό βάζει τον εργάτη να δουλέψει 8,10,12,14 ώρες και ακόμα περισσότερο ανάλογα με τις συνθήκες. Έτσι το προϊόν της εργασίας από την έβδομη, όγδοη ώρα και πέρα είναι προϊόν απλήρωτης εργασίας που πάει κατευθείαν στην τσέπη του κεφαλαιοκράτη. Έτσι ο εργάτης στην υπηρεσία του κεφαλαιοκράτη δεν αναπαράγει μόνο την αξία της εργατικής του δύναμης, που την πληρώνεται, αλλά παράγει ακόμα και πάνω απ’ αυτή μιαν υπεραξία, που την ιδιοποιείται πρώτα ο κεφαλαιοκράτης, και που στην παραπέρα πορεία, σύμφωνα με ορισμένους οικονομικούς νόμους, μοιράζεται σε όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και αποτελεί έτσι το βασικό απόθεμα, απ’ όπου πηγάζουν η γαιοπρόσοδος, το κέρδος, η συσσώρευση του κεφαλαίου, με λίγα λόγια όλα τα πλούτη που καταβροχθίζονται ή συσσωρεύονται από τις μη εργαζόμενες τάξεις. Έτσι όμως αποδείχτηκε ότι οι σημερινοί κεφαλαιοκράτες αποκτούν τα πλούτη τους με την ίδια μέθοδο της ιδιοποίησης ξένης απλήρωτης εργασίας, όπως οι δουλοκτήτες ή οι φεουδάρχες που εκμεταλλεύονταν τις αγγαρείες των δουλοπάροικων, και ότι όλες αυτές οι μορφές εκμετάλλευσης διαφέρουν μόνο από το διαφορετικό τρόπο και μέθοδο που γίνεται η ιδιοποίηση της απλήρωτης εργασίας. Έτσι όμως έφυγε ολότελα το έδαφος κάτω από τα πόδια όλης αυτής της υποκριτικής φρασεολογίας των ιδιοκτητριών τάξεων, ότι επικρατεί τάχα δίκαιο και δικαιοσύνη στο σημερινό κοινωνικό καθεστώς, ισότητα των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και γενική αρμονία των συμφερόντων. Και ξεσκεπάστηκε και η σημερινή αστική κοινωνία, όχι λιγότερο από τις προηγούμενες, σαν ένα μεγαλόπρεπο ίδρυμα για την εκμετάλλευση της απέραντης πλειοψηφίας του λαού από μιαν ασήμαντη μειοψηφία που όσο πάει και λιγοστεύει.

Σ’ αυτά τα δύο βασικά γεγονότα στηρίζεται ο σύγχρονος επιστημονικός σοσιαλισμός. Στο δεύτερο τόμο του «Κεφαλαίου» θα αναπτυχθούν πάρα πέρα αυτές, καθώς και άλλες εξίσου σπουδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις στο πεδίο της έρευνας του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού συστήματος, και έτσι θα ανατραπούν ριζικά και οι πλευρές εκείνες της πολιτικής οικονομίας που δεν εξετάστηκαν στον πρώτο τόμο.

Η σκέψη του Karl Marx

Τα κείμενα του Μαρξ δεν μπορούν να αναχθούν σε κάποια φιλοσοφία, πολύ λιγότερο σε ένα φιλοσοφικό σύστημα. Το όλο έργο του είναι μια ριζική κριτική της φιλοσοφίας, ειδικά του εγελιανού συστήματος και των φιλοσοφιών των αριστερών και δεξιών Μεταεγελιανών. Δεν ήταν όμως μια απλή άρνηση των φιλοσοφιών αυτών. Ενώ με τον Χέγκελ η πραγματικότητα γινόταν φιλοσοφία, ο Μάρξ διακήρυξε ότι η φιλοσοφία πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Δεν μπορεί πια κανείς να είναι ικανοποιημένος με την ερμηνεία του κόσμου, πρέπει να ενδιαφέρεται για την αλλαγή του, που σημαίνει αλλαγή και του ίδιου του κόσμου και της συνείδησης του ανθρώπου γι' αυτόν. αυτό με τη σειρά του απαιτεί κριτική της εμπειρίας μαζί με μια κριτική των ιδεών. Για τον Μαρξ κάθε γνώση είναι άμεσα συνυφασμένη με κριτική των ιδεών. Δεν ήταν εμπειριστής. Το έργο του βρίθει από έννοιες(ιδιοποίηση, αλλοτρίωση, δημιουργική εργασία κ.α.) κληρονομημένες από παλαιότερους φιλοσόφους και οικονομολόγους. Αυτό που χαρακτηρίζει τη σκέψη του Μαρξ είναι το ότι αντί να διατυπώνει αφηρημένες προτάσεις για ένα σύνολο προβλημάτων, όπως είναι ο άνθρωπος, η γνώση κτλ., εξετάζει το καθένα στη δυναμική σχέση του με τα άλλα και, κυρίως, προσπαθεί να το συσχετίσει με τις ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες.

Μαρξιστική Πολιτική

Η μαρξιστική προσέγγιση στην ανάλυση των ανθρώπινων υποθέσεων,που εμφανίζεται κάτω από διάφορες παραλλαγές,μας δίνει ένα συνδυασμό προβλεπτικών και καθοδηγητικών αξιωμάτων που ανοίγουν το δρόμο σε αυτό που οι μαρξιστές θεωρούν αναπόφευκτη ιστορική πορεία προς την επικράτηση του παγκόσμιου κομμουνισμού.Τελικός αντικειμενικός σκοπός και αναπόφευκτη τελική μορφή του πολιτεύματος για την ανθρωπότητα είναι η εγκαθίδρυση μιας αδιατάρακτα ειρηνικής,αταξικής κοινωνίας χωρίς κράτος,όπου η δικαιοσύνη θα πραγματώνεται με την εφαρμογή της απλής αρχής «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του,στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

Φράσεις από τον Karl Marx:

- ''Όποιος ξέρει έστω και λίγη ιστορία γνωρίζει ότι οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές είναι αδύνατες χωρίς την ανακατάταξη των γυναικών. Η κοινωνική πρόοδος μπορεί να μετρηθεί με ακριβή τρόπο από την κοινωνική θέση του <ωραίου> φύλου, μαζί με τις άσχημες.''

- ''Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, η οποία, όπως οι βρυκόλακες, ζει μόνο ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει περισσότερο όσο περισσότερη εργασία ρουφά.''

- ''Το κεφάλαιο αψηφά την υγεία ή το χρόνο ζωής του εργάτη, εκτός αν είναι υπό πίεση από την κοινωνία.''

- ''Σε υψηλό στάδιο μιας κομμουνιστικής κοινωνίας... μόνο τότε μπορεί ο στενός ορίζοντας των δεξιών αστών να ξεχαστεί και η κοινωνία να γράψει στα πανό της: από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.''

- ''Η Δημοκρατία είναι ο δρόμος για το Σοσιαλισμό.''

Πηγές: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BE,

http://marxists.anu.edu.au/ellinika/archive/marx/works/1877/06/km.htm,

http://www.brainyquote.com/quotes/authors/k/karl_marx.html

Oχι στην καταστροφή του πάρκου Γεωργιάδη στο Ηράκλειο-Συνέλευση Τρίτη 13/7/10-ώρα : 19:00

Το πάρκο Γεωργιάδη απειλείται με μερική ή ολική καταστροφή από την κατασκευή υπόγειου γκαράζ. Όπως αναφέρει η προμελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που έχει στα χέρια της η δημοτική αρχή, το 1/3 του πάρκου θα ξηλωθεί ώστε να ενταχθεί ο χώρος αυτός στο γενικό σχέδιο κατασκευής του σταθμού αυτοκινήτων της πλατείας Ελευθερίας.

Τα τεχνικά έργα που θα γίνουν έχουν ως αποτέλεσμα “ την κοπή όλων των φυτών που βρίσκονται ανατολικά του κεντρικού διαδρόμου μέχρι το Ηρώο, αρκετά στη νησίδα πρασίνου νοτιοδυτικά αυτού και όλα τα φυτά του πρανούς βόρεια του πάρκου. Επίσης θα εκριζωθούν όλα τα δέντρα στην περιοχή επαφής με τα τείχη.” Παρ’ όλ’ αυτά στην παραπάνω μελέτη σημειώνεται πως τα έργα για το γκαράζ δεν θα έχουν επιπτώσεις στον περιβάλλοντα χώρο.

Οι νομικές οδοί και οι μελέτες θυσιάζουν τους χώρους πρασί νου σε μια πόλη, αρκεί τα προτεινόμενα έργα να αποφέρουν κέρδος από λειτουργίες όπως το υπόγειο γκαράζ της πλατείας Ελευθερίας. Τα πάρκα και οι πλατείες είναι για όλους εμάς, που θέλουμε να είμαστε και να νιώθουμε ελεύθεροι σ’ αυτούς. Είμαστε ενάντια στη μετατροπή των δημόσιων χώρων σε εμπορικά εκμεταλλεύσιμα οικόπεδα. Στο πάρκο Γεωργιάδη θα ξεφορτώσουν οι εργολάβοι μπετόν και πρόχειρες κατασκευές εκεί που οι κατόψεις των σχεδίων δείχνουν στέγαστρα, αναψυκτήρια, παιδικές χαρές και με λίμνες με κλουβιά ωδικών πτηνών.

Η ασφάλεια που θα μας παρέχει ο Δήμος μέσα στο νέο, περι φραγμένο και ελεγχόμενο πάρκο, συνιστά μια ψευδή πραγματικότητα στην οποία ασφυκτιούμε. Η υποτιθέμενη ανάπλαση του πάρκου, δεν αποτελεί απάντηση στη μιζέρια στην οποία έχει αφεθεί. Επιθυμία μας
είναι να υπερασπιστούμε τους ελεύθερους δημόσιους χώρους χωρίς συμβιβασμούς.

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Επόμενη Συνέλευση Τρίτη 13/7/10 – ώρα : 19:00 στο πάρκο Γεωργιάδη

Πρωτοβουλία πολιτών Ηρακλείου για την προστασία του πάρκου Γεωργιάδη και των δημόσιων χώρων

Για επικοινωνία: parkogeorgiadi@gmail.com

Πηγή : http://candiaalternativa.wordpress.com/

Τη Δευτέρα θα συνεχίσει την απολογία του ο Ε. Κορκονέας, που κατηγορείται για το θάνατο του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου

Σωρεία αντιφάσεων εντόπισε η πρόεδρος του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αμφισσας στα όσα ισχυρίζεται ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος ξεκίνησε σήμερα να απολογείται για τον θάνατο του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια στις 6 Δεκεμβρίου 2008.

Η πρόεδρος του δικαστηρίου Αντζελίτα Παπαβασιλείου υπέβαλε.... δεκάδες ερωτήσεις στον κατηγορούμενο αστυνομικό, καθώς στην απολογία του εμφάνισε αντιφάσεις με όσα αρχικώς έχει υποστηρίξει, αλλά και αντιφάσεις, όπως του εντόπισε, σε σχέση με όσα έχουν καταθέσει για τους χρόνους των γεγονότων που προηγήθηκαν των μοιραίων πυροβολισμών, στην οδό Τζαβέλα οι άνδρες της διμοιρίας των ΜΑΤ που το επίμαχο βράδυ βρισκόταν κοντά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.

Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει πως στην οδό Τζαβέλα όπου πήγαν πεζή με τον συγκατηγορούμενό του Βασίλη Σαραλιώτη είχαν δεχθεί επίθεση με μολότοφ από πολλά συγκεντρωμένα άτομα, σήμερα δεν ανέφερε καθόλου τη ρίψη μολότοφ και στην επισήμανση της προέδρου απάντησε ότι δεν θυμάται. Δεν μπόρεσε επίσης να δώσει εξήγηση γιατί η διμοιρία ανέφερε στο κέντρο της ότι είδε το περιπολικό να ανεβαίνει στη Χαριλάου Τρικούπη σε χρόνο που αυτός και ο Σαραλιώτης δήλωναν στο δικό τους κέντρο ότι δέχονταν επίθεση.

Στις επίμονες ερωτήσεις της κ. Παπαβασιλείου γιατί οι δύο ειδικοί φρουροί αποφάσισαν να πάνε πεζή στην οδό Τζαβέλα, αφού ήδη, όπως λένε, είχαν δεχθεί με το περιπολικό δύο φορές επίθεση με ρίψη αντικειμένων, ο Επ. Κορκονέας απάντησε πως ήθελαν να προβούν σε συλλήψεις.

Πρόεδρος: Το κέντρο σας σάς έδωσε εντολή να απεμπλακείτε. Επιστρέφοντας εκτελούσατε εντολή;

Κορκονέας: Οχι. Θέλαμε να δούμε πού είναι τα άτομα, τι σκοπούς είχαν... Να κάνουμε συλλήψεις.

Πρόεδρος: Δεν ήταν επικίνδυνο; Ησασταν δύο και ήταν περίπου τριάντα, όπως λέτε. Πόσους μπορούσατε να συλλάβετε;

Κορκονέας: Θα μπορούσαμε δύο-τρεις. Δεν το σκέφτηκα ότι κινδυνεύαμε. Δεν περίμενα ότι θα μας ξαναεπιτεθούν. Πίστευα ότι θα είχα τη διμοιρία πίσω μου.

Πρόεδρος: Ο συνήγορός σας λέει ότι το συγκεκριμένο σημείο είναι άβατο. Ετσι είναι; Γιατί πήγατε;

Κορκονέας: Το ότι πήγα ήταν λάθος. Εκεί δεχθήκαμε επίθεση. Ημουν σε πανικό.

Ο Επ. Κορκονέας υποστήριξε επίσης, σε ερωτήσεις της προέδρου, ότι άργησε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με το κέντρο τους που τους το είχε ζητήσει μέσω ασυρμάτου τρεις φορές μετά το συμβάν, διότι ήταν σε σύγχυση, καθώς αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το όπλο του. "Δεν είμαι εξοικειωμένος με τη βία. Οταν πυροβολείς στον αέρα η σφαίρα μπορεί να χτυπήσει κάποιον", είπε χαρακτηριστικά για να του απαντήσει η πρόεδρος ότι αυτή τη φράση του το δικαστήριο την κρατάει.

Ο κατηγορούμενος επανέλαβε ότι δεν ήξερε πως είχε χτυπηθεί πολίτης, ότι είχε ταραχθεί πολύ από το όλο περιστατικό και πως όταν ενημερώθηκε ότι είχε σκοτωθεί το παιδί σκεφτόταν συνεχώς το παιδί και όχι την απολογία του.

Η εξέταση του κατηγορούμενου από την έδρα θα συνεχιστεί τη Δευτέρα το πρωί, καθώς λόγω κόπωσης ο Επ. Κορκονέας δεν μπορούσε να συνεχίσει σήμερα.

Πηγή: http://sarotiko.blogspot.com

Αφιέρωμα: Banksy

Πως γίνεται να γίνει κάποιος διάσημος χωρίς να έχει δει κανείς το πρόσωπό του; Κι όμως ο Banksy τα κατάφερε! Ολόκληρο το Λονδίνο έρχεται καθημερινά σε επαφή με τα εκθέματά του! Ο τύπος και το internet δεν έχουν σταματήσει να ασχολούνται με τα προκλητικά του έργα αλλά και με τον ίδιο.

Στα μοτίβα του συγκαταλέγονται "µπάτσοι" πίθηκοι, ποντίκια, επιγραφές, σήματα κυκλοφορίας, εμβληματικές μορφές των εικαστικών και της ιστορίας, η Τζοκόντα, ο Σκεπτόμενος του Ροντέν, ο Τσε, το κορίτσι του Μάι Λάι, και καθημερινές φιγούρες τής πόλης, πάνω σε τοίχους του Σόχο του Σαν Φραντσίσκο, στο ισραηλινό τείχος της Παλαιστίνης αλλά και στο Λούβρο, στην Τέιτ γκάλερι ή πάνω σε ζωντανά γουρούνια και αγελάδες.

Το αισθητικό αποτέλεσμα απρόβλεπτο, άμεσο, αποκαλυπτικό, γι’ αυτό και επιθετικό. Όσον αφορά την τεχνική του έχει υιοθετήσει ένα ύφος γραφής λιτό, µε το ελάχιστο κατά το δυνατόν εικαστικό φορτίο. Ένα σπρέι και δύο-τρεις φιγούρες τού αρκούν για να εκφραστεί και να προστατευτεί από τα κυνηγητά, το αυτόφωρο και τις διώξεις. Η επιλογή αυτή επιβάλλει πριν από κάθε γκράφιτι σαφείς προσανατολισµούς και άρτια τεχνική προετοιµασία.

Τα στένσιλ, των οποίων ο Banksy έχει αναδειχτεί δεινός χειριστής, ως µέθοδος αποτύπωσης έρχονται από την Ανατολή. Είναι ηµιδιαφανείς πλαστικές λουρίδες µε εγκοπές που σχηµατίζουν ψηφία, σύµβολα κάθε είδους και διευκολύνουν µε τη βοήθεια µιας γραφίδας τη χάραξη καθαρών και ευανάγνωστων ιχνογραφηµάτων. Ο καλλιτέχνης που επιθυµεί να αποτυπώσει µε στένσιλ κάτι περισσότερο από σηµειώσεις, οφείλει να οργανώσει το κενό και το πλήρες µιας ενιαίας επιφάνειας.

“Χρησιμοποιώ ό,τι χρειάζεται. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να ζωγραφίσω ένα μουστάκι στο πρόσωπο ενός κοριτσιού σε κάποιο πίνακα διαφημίσεων και άλλες φορές να περνάω ατελείωτες ώρες πάνω από έναν περίπλοκο σχέδιο. Η αποτελεσματικότητα είναι το κλειδί.”

Ποιος είναι;

Ο γνωστός-άγνωστος Άγγλος καλλιτέχνης, πιθανότατα ονομάζεται Robert Banks, γεννήθηκε το 1974 και κατάγεται από το Yate, πόλη κοντά στο Bristol. Παρόλαυτα επικρατεί μια γενική αβεβαιότητα όσον αφορά την πραγματική του ταυτότητα και λεπτομέρειες για την ζωή του. Εντούτοις σύμφωνα με τον συγγραφέα Tristan Manco στο βιβλίο του Stencil Graffiti, γεννήθηκε το 1974 και μεγάλωσε στο Μπρίστολ της Αγγλίας. Είναι γιος ενός μηχανικού φωτοτυπικών μηχανημάτων, εκπαιδεύτηκε ως χασάπης αλλά γρήγορα αναμείχθηκε με την τέχνη των γκράφιτι την δεκαετία του ’80.



Ο Simon Hattenstone από την Guardian Unlimited είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που τον έχει δει από κοντά και του έχει πάρει συνέντευξη. Τον περιγράφει ως ένα συνδυασμό του Jimmy Nail και του Βρετανού ράπερ Mike Skinner, “ένας 28χρονος άντρας που εμφανίστηκε φορώντας τζιν, με ένα ασημένιο δόντι μία ασημένια αλυσίδα και ένα ασημένιο σκουλαρίκι.” Οι γονείς του αγνοούν την πραγματική του ιδιότητα και πιστεύουν ότι είναι ζωγράφος και διακοσμητής.

Δράση και αντίδραση

Η φήμη του άρχισε να αποκτά μυθικές διαστάσεις όταν ξεκίνησε τις επιδρομές σε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, στα οποία κρέμασε ανενόχλητος έργα του ανάμεσα στα εκθέματα και περίμενε να γίνουν αντιληπτά απ’ τους υπεύθυνους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων έπρεπε να αποκαλυφθεί η «απάτη» στο site του, για να το πάρουν είδηση. Ορισμένα μάλιστα πλαστά εκθέματα πέρασαν στη συνέχεια στην ιδιοκτησία του μουσείου και συνεχίζουν να εκτίθενται κανονικά!

Η προσέγγιση του στα σύγχρονα προβλήματα, το στυλ και η εξυπνάδα του τον κάνουν μοναδικό. Το Σεπτέμβριο του 2006 παρουσίασε μία έκθεση σε μία βιομηχανική αποθήκη στο Λος Άντζελες με τίτλο “Σχεδόν νόμιμο”(Barely Legal). Το κεντρικό έργο ήταν ένας ζωντανός ροζ ελέφαντας ζωγραφισμένος έτσι ώστε να μοιάζει με ταπετσαρία για να αναδείξει βαριά προβλήματα όπως την φτώχεια. Προβλήθηκε επίσης και ένα φιλμ με μία από τις πιο πρόσφατες “αταξίες” του, την τοποθέτηση ενός ομοιώματος σε φυσικό μέγεθος κρατούμενου στην βάση Γκουαντάναμο σε ένα τραινάκι στην Ντίσνεϊλαντ.

Τον Φεβρουάριο του 2007 σε δημοπρασία που έγινε στον Οίκο Sotheby’s στο Λονδίνο, το έργο του “Bombing Middle England” πουλήθηκε για περισσότερο από 102.000 λίρες Αγγλίας, υψηλότερη τιμή που έχει δημοπρατηθεί ποτέ έργο του Banksy. Δύο ακόμη γκραφιτι του, Balloon Girl και Bomb Hugger στην ίδια δημοπρασία ξεπέρασαν τις προβλεπόμενες τιμές πώλησης. Ο ίδιος, βέβαια, περιορίζεται να σχολιάζει: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αγοράζετε αυτές τις βλακείες».

Λιγότερο γνωστή, ωστόσο, είναι μία σειρά έργων του που αποτελούν αντιγραφή γνωστών ή λιγότερο γνωστών έργων ζωγραφικής, τροποποιημένων έτσι ώστε να προσθέτουν σχόλια του καλλιτέχνη ή να ειρωνεύονται την αισθητική ή την ιδεολογία του πρωτοτύπου. Ο ίδιος τα ονομάζει «Crude Oils» και έκανε μία ομώνυμη έκθεση με αυτά τα έργα το 2005 στο Λονδίνο.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη παρουσιάστηκε η έκθεση «Warhol Vs Banksy» στο κέντρο Hospital του Λονδίνου. Δίπλα στα δημοφιλέστερα έργα του Γουόρχολ τοποθετήθηκαν αντίστοιχα έργα του Banksy που ο ίδιος κατασκέυασε με τα σπρέι και τα στένσιλ του. Δίπλα στη Μέριλιν του Γουόρχολ παρουσιάζεται η «Κέιτ Μος» του Banksy και πλάι στην κομψή «βασίλισσα Ελισάβετ» του πρώτου κρέμεται η εκδοχή του δεύτερου που την απεικονίζει ως πίθηκο.

«Πρόκειται για δύο δημιουργούς που το έργο τους έχει επηρεάσει στον υπερθετικό βαθμό τη σύγχρονη κουλτούρα, ενώ οι δημιουργίες τους πωλούνται στις δημοπρασίες καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο». Η επιρροή του έργου τους στη σύγχρονη τέχνη είναι τεράστια. «Ακόμη κι αν ο Banksy σταματούσε σήμερα να ασχολείται με το γκράφιτι, είναι ήδη αργά. Το έργο του συνεχίζεται από τα νέα παιδιά που είναι ήδη επαγγελματίες στο χειρισμό των σπρέι και των στένσιλ», αναφέρει ο εκπρόσωπος του «The Hospital».


"Διασημότητα"

Τη λέξη celebrity (διασημότητα) τη μισεί, προτιμά τους άλλους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδώσει: «guerilla artist», «prankster», ή το πιο χαρακτηριστικό –και αγαπημένο του– «καλλιτέχνης του brandalism», όπου brandalism είναι ένας νεολογισμός που προκύπτει από τον συνδυασμό των λέξεων brand (εμπορικό σήμα) και vandalism (βανδαλισμός), και σημαίνει ακριβώς αυτό: τον βανδαλισμό των εμπορικών σημάτων, την πρακτική παράλλαξης εταιρικών σημάτων και διαφημιστικών σλόγκαν.

Ο ίδιος απεχθάνεται τους «επίσημους κύκλους της τέχνης». Λέει πως ο κόσμος των εικαστικών τεχνών είναι το τελευταίο μεγάλο καρτέλ του πλανήτη. «Η διαφορά των εικαστικών από τις υπόλοιπες μορφές τέχνης είναι ότι η επιτυχία δεν προέρχεται από το κοινό τους. Το κοινό γεμίζει τους συναυλιακούς χώρους και τα σινεμά. Τα βιβλία διαβάζονται από εκατομμύρια και οι δίσκοι ακούγονται από δισεκατομμύρια ανθρώπων. Όλοι μας επηρεάζουμε καθοριστικά την ποιότητα ενός μέρους της πολιτιστικής παραγωγής, όχι όμως και των εικαστικών τεχνών. Η τέχνη που βλέπουμε παράγεται από λίγους εκλεκτούς. Ένα μικρό γκρουπ παράγει, προωθεί, κατέχει, εκθέτει και αποφασίζει την επιτυχία στην τέχνη. Μόνο κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων σε όλο τον κόσμο έχουν λόγο σ’ αυτό. Όταν πηγαίνεις σε μία γκαλερί, είσαι απλώς ο τουρίστας που κοιτάζει την τροπαιοθήκη κάποιων εκατομμυριούχων.»

Ο Βanksy για την Παλαιστινη

Αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν η επίσκεψή του στη Δυτική Όχθη. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του, “Banksy – Ραδιενεργά Γκράφιτι”, εκδ. Μεταίχμιο, «η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή από το 1967. Το 2002, η ισραηλινή κυβέρνηση ξεκίνησε την ανέγερση ενός τείχους που διαχωρίζει τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη από το Ισραήλ, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Το τείχος επιτηρείται από μια σειρά φυλακίων και παρατηρητηρίων, έχει μήκος τριπλάσιο από το τείχος του Βερολίνου και αναμένεται να ξεπεράσει τα 700 χιλιόμετρα – δηλαδή την απόσταση Λονδίνου – Ζυρίχης. Η Παλαιστίνη είναι τώρα η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου και ο απόλυτος προορισμός διακοπών για δημιουργούς γκράφιτι». Η κατασκευή του «Τείχους της Ντροπής», σε συνδυασμό με την αύξηση των ισραηλινών εποικισμών τα τελευταία χρόνια και τη γενικότερη ισραηλινή πολιτική της περικύκλωσης, των αποκλεισμών και των ελέγχων ασφαλείας, εντείνουν την οικονομική ασφυξία της περιοχής και κάνουν τη ζωή των Παλαιστινίων ανυπόφορη. Πρόκειται ουσιαστικά για περιοχές που κατοικούνται από «ελεύθερους πολιορκημένους Παλαιστίνιους», για ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Ένα περιστέρι της ειρήνης με αλεξίσφαιρο γιλέκο, ένα κοριτσάκι που κρατώντας μερικά μπαλόνια, ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από το τείχος, ένα αγόρι που ζωγραφίζει μια σκάλα από σχοινί, ένα γιγαντιαίο ψαλίδι που κόβει το τείχος, μια ειδυλλιακή παραλία που ξεπροβάλλει απ’ τον σπασμένο τοίχο, ένα άλογο στο στάβλο είναι μερικά απ’ τα έργα του Banksy στην παλαιστινιακή πλευρά του τείχους που φανερώνουν το παράλογο της υπόθεσης. «Πόσο παράνομο είναι να βανδαλίζεις έναν τοίχο, όταν ο ίδιος ο τοίχος έχει θεωρηθεί παράνομος από το Διεθνές Δικαστήριο;», είχε πει.

Δια στόματος Banksy:

«Όταν ήµουν δεκαοκτώ χρονών πέρασα µία ολόκληρη νύχτα προσπαθώντας να γράψω µε µεγάλους ασηµένιους χαρακτήρες τη φράση “ξανά καθυστερηµένο” στο πλάι ενός τρένου. Η βρετανική Αστυνοµία Μεταφορών έκανε την εµφάνισή της και στην προσπάθειά µου να ξεφύγω, έµπλεξα σε ένα θάµνο γεµάτο αγκάθια και καταξεσκίστηκα. Τα φιλαράκια µου κατάφεραν να φτάσουν στο αµάξι µας και να γίνουν καπνός. Έτσι πέρασα πάνω από µια ώρα κρυµµένος κάτω από ένα βαγόνι µε σκουπίδια, µε τη µηχανή να στάζει πάνω µου λάδια. Όσο ήµουν ξαπλωµένος εκεί, ακούγοντας τους µπάτσους να κόβουν βόλτες στις ράγες, συνειδητοποίησα ότι ήµουν αναγκασµένος να µειώσω στο µισό το χρόνο που χρειαζόµουν για να ζωγραφίσω, αλλιώς έπρεπε να σταµατήσω τα γκράφιτι. Ξαφνικά, κοιτάζοντας το στένσιλ που υπήρχε στον πάτο ενός ντεπόζιτου καυσίµων, συνειδητοποίησα ότι µπορούσα να κοπιάρω το στιλ και να δώσω στο κάθε γράµµα τις διαστάσεις που ήθελα» και συνεχίζει «Γύρισα σπίτι αργά τη νύχτα και τρύπωσα στο κρεβάτι δίπλα στο κορίτσι µου. Της είπα ότι εκείνη τη νύχτα είχα βιώσει µια αποκάλυψη και µου είπε να κόψω το ναρκωτικό που έπαιρνα, επειδή κάνει ζηµιά στην καρδιά».

Είπε, έγραψε:

•Τα γκράφιτι δεν είναι η πιο ευτελής μορφή τέχνης. Παρόλο που αναγκάζεσαι να γλιστράς σαν φάντασμα μέσα στη νύχτα και να λες ψέματα στην μαμά σου, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για το εντιμότερο είδος τέχνης. Τα γκράφιτι δεν απευθύνονται στην ελίτ ούτε περιπλανούν, εκτίθενται σε μερικούς από τους καλύτερους τοίχους της πόλης και κανείς δεν ξενερώνει με την τιμή του εισιτηρίου.

•Οι τοίχοι ήταν ανέκαθεν το καλύτερο μέρος για να δημοσιεύσεις την δουλεία σου.

•Οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στις πόλεις μας δεν καταλαβαίνουν τα γκράφιτι, επειδή πιστεύουν πως τίποτα δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης αν δεν αποφέρει κέρδος. Όμως αν το μοναδικό πράγμα που έχεις σε εκτίμηση είναι το χρήμα, τότε η γνώση σου δεν έχει καμία αξία.

•Λένε ότι τα γκράφιτι τρομάζουν τους ανθρώπους και αποτελούν δείγμα κοινωνικής παρακμής, όμως τα γκράφιτι κρύβουν κινδύνους μόνο για τους πολιτικούς τα στελέχη των διαφημιστικών και τους γκραφιτάδες.

•Αυτοί που ρυπαίνουν στ αλήθεια τις γειτονιές μας είναι οι διαφημιστικές εταιρείες που μουτζουρώνουν κτίρια και λεωφορεία με τα τεράστια σλόγκαν τους, προσπαθώντας να μας κάνουν να νιώθουμε ανεπαρκείς αν δεν αγοράσουμε τα προϊόντα τους. Επιδιώκουν να σου φωνάξουν κατάμουτρα το μήνυμά τους από οποιαδήποτε διαθέσιμη επιφάνεια, αλλά χωρίς να σου επιτρέπεται ν απαντήσεις. Ε, λοιπόν εκείνοι ξεκίνησαν τον πόλεμο και οι τοίχοι είναι το όπλο που διαλέξαμε για την αντεπίθεσή μας.

•Μερικοί άνθρωποι γίνονται αστυνομικοί επειδή θέλουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Άλλοι γίνονται βάνδαλοι επειδή θέλουν να κάνουν τον κόσμο να δείχνει καλύτερος.

•Μου αρέσει να πιστεύω ότι έχω τα κότσια να υψώσω το ανάστημά μου σε μια δημοκρατία της Δύσης και να μιλήσω ανώνυμα για πράγματα στα οποία κανείς άλλος δεν πιστεύει- όπως η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η ελευθερία.

•Μερικοί άνθρωποι εκπροσωπούν τις αρχές χωρίς να διαθέτουν ούτε μία.

•Δεν υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι όλοι πιστεύουν πως αποτελούν εξαιρέσεις στον κανόνα.

•Αν υπάρχει ένα άγαλμα στο κέντρο της πόλης, μπορείς να το προσπερνάς κάθε μέρα στο δρόμο πηγαίνοντας για το σχολείο χωρίς ποτέ να το παρατηρήσεις σωστά. Αλλά μόλις κάποιος τοποθετήσει έναν κώνο κυκλοφορίας στο κεφάλι του, έχεις δημιουργήσει το δικό σου γλυπτό.

•Όλοι οι καλλιτέχνες είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν για το έργο τους, αλλά γιατί τόσοι λίγοι είναι διατεθειμένοι να μάθουν να ζωγραφίζουν;

•«Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρετε δήλωση από μας για να την χρησιμοποιήσετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας- δήλωση του Εκπρόσωπου Τύπου της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Banksy ραδιενεργά γκράφιτι» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχµιο» µε µετάφραση και επίµετρο του Αλέξη Καλοφωλιά.

Επίσης Ο Banksy έχει εκδώσει διάφορα βιβλία που περιέχουν φωτογραφίες της δουλειάς του σε πολλές χώρες καθώς και έργα του σε καμβάδες που συνοδεύονται από δικά του γραπτά όπως: Banging your head against a Brick Wall, Existencilism, Cut it Out, Banky’s Bristol: Home Sweet Home, Banksy Locations and Tours, Wall and Piece.



Πηγές: http://libromag.gr/, http://culture.anampa.gr/ , http://somethingdigital.blogspot.com/

15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Ξένοι δεν είναι οι διπλανοί μας, είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!

Στις 9, 10 και 11 του Ιούλη, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει ξανά τις πύλες του, την ώρα που κοινωνία και εργαζόμενοι δέχονται την πιο ανελέητη επίθεση των τελευταία 30 χρόνων αντιδρώντας με τις πιο μαζικές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Στην καρδιά της Αθήνας, στο Άλσος Γουδή, και μέσα στο πρωτόγνωρης βαρβαρότητας οικονομικό πλαίσιο που εξαναγκαζόμαστε όλοι από δω κι εμπρός να ζήσουμε, για 15η χρονιά έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες στήνουμε παρέα την πιο μεγάλη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης: μια γιορτή στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν 15.000-20.000 άτομα. Ένα φεστιβάλ φωτεινό, μελωδικό, αλλά και έντονα κριτικό κι ανήσυχο, πλούσιο τόσο σε εθνοτικές και πολιτισμικές αποχρώσεις όσο και σε πολιτικές εκδηλώσεις. Μια καλοκαιρινή γιορτή ανοιχτή σε μετανάστες και αντιρατσιστές, αλλά και σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν κάτω από την οικονομική πολιτική που λεηλατεί τις ζωές των πολλών, προκειμένου να σώσει τους λίγους και εκλεκτούς υποστηρικτές της.

Με κοινή μας γλώσσα:

▶τις μουσικές του κόσμου σε ροκ, τζαζ και έντεχνους ρυθμούς και με συναυλίες από ethnic μεταναστευτικά συγκροτήματα, ραπ & hip hop γκρουπάκια δεύτερης γενιάς και ρεμπέτικες κομπανίες καθημερινά
▶τις πολυεθνικές γεύσεις από τις αχνιστές κατσαρόλες των μεταναστευτικών και προσφυγικών οργανώσεων
▶τις θεατρικές παραστάσεις, τις εκθέσεις φωτογραφίας, τις προβολές video και ταινιών


Αλλά και με μια σειρά συζητήσεων για:

▶την παγκόσμια κρίση, τη δικτατορία του ΔΝΤ, την Ευρώπη-φρούριο

▶το ρατσισμό και την ακροδεξιά βία

▶τα εργασιακά δικαιώματα και την ανάγκη κοινής οργάνωσης και αγώνα των ντόπιων και ξένων εργαζομένων

▶το παλαιστινιακό, τους πολιτικούς κρατούμενους, τα ναρκωτικά, την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων και τη σχέση αθλητισμού-ρατσισμού...



...σας καλούμε να περάσουμε τρεις γεμάτες από κάθε άποψη βραδιές. Να αντιταχθούμε στις ολοένα αυξανόμενες επίσημες και «ανεπίσημες» ξενοφοβικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές και να αποδείξουμε εμπράκτως ότι αν το παραμύθι τους έχει δράκο, ο δράκος δεν κρύβεται εκεί που δολίως μας υποδεικνύουν: ξένοι δεν είναι οι διπλανοί μας, είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!
Περισσότερες πληροφορίες στο www.antiracistfestival.gr

Πηγή: http://indy.gr/

«Νο money, just honey»

Ενα διάλειμμα έκαναν. Γιατί τους άρεσε η ιδέα -για μια φορά- της συνύπαρξης σ' έναν κοινό χώρο και το θέμα, η σημερινή οικονομική κρίση. Επτά street artists (οι Σωκράτης Αργείτης, Αλέξανδρος Βασμουλάκης, iNo, Jamer, Δημήτρης Ταξής, Παύλος Τσάκωνας και Βαγγέλης Χούρσογλου) άφησαν για λίγο την ελευθερία των δρόμων της πόλης και στριμώχτηκαν σε... μια γκαλερί για χάρη μιας ομαδικής έκθεσης με τίτλο «Νο money, just honey». Μετά πήραν τα σπρέι και τα πινέλα τους κι επέστρεψαν εκεί όπου ανήκει η δουλειά τους - στο δρόμο. Πέντε από αυτούς μας εξηγούν γιατί δεν δελεάστηκαν από Σειρήνες. Την ώρα που όλο και περισσότεροι διάσημοι πια συνοδοιπόροι τους στο εξωτερικό ανακαλύπτουν το honey στο money...

«Στο δρόμο ένα έργο αποκτά άλλη δύναμη και πνοή»

Επέλεξε τα γκράφιτι από οποιαδήποτε άλλη εκφραστική τέχνη, γιατί πιστεύει ότι είναι η πιο δημιουργική και ενεργειακή επικοινωνία. Χρησιμοποιεί κυρίως σπρέι, αλλά και οτιδήποτε άλλο βρεθεί μπροστά του. Αρκεί, όπως λέει, να τον βοηθά σε αυτό που θέλει να εκφράσει. Το κοστολόγιο των βασικών υλικών ποικίλλει, ανάλογα με την επιφάνεια που θέλει να εικονογραφήσει. Αλλο τού στοιχίζει ένας τοίχος δύο μέτρων και άλλο μια επιφάνεια που μπορεί να φτάνει τα 50 μέτρα. Δεν δουλεύει σε συγκεκριμένες περιοχές. Επιλέγει κάθε φορά αυτήν που θα του «γυαλίσει» περισσότερο στο μάτι. Η αισθητική του χώρου παίζει, επίσης, μεγάλο ρόλο. Είναι διαφορετικό, υποστηρίζει, να δεις ένα έργο ατόφιο, ξεκομμένο από το περιβάλλον. Και εντελώς διαφορετικό να το δεις σε σχέση με τους οικοδομικούς όγκους που το περιβάλλουν. Πιστεύει πως κάτι τέτοιο δίνει στο έργο εντελώς διαφορετική δύναμη και πνοή. Στο ερώτημα αν τα γκράφιτι είναι τέχνη ή βανδαλισμός, απαντά ότι εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς. «Μπορεί να βάψεις μια τράπεζα ή να κάνεις γκράφιτι στην πρόσοψη ενός σπιτιού και αυτό να είναι τέχνη. Μετά... ποιος ορίζει τι είναι βανδαλισμός; Ο νόμος. Αν κάνεις ένα έργο σε δημόσιο χώρο, ακόμα και η Μόνα Λίζα να είναι, θα πας μέσα για βανδαλισμό».
iNO


«Στο δρόμο γίνεσαι στελθ, αόρατο, για να μη σε πιάνουν τα επικίνδυνα ραντάρ»

Αρχισε να κάνει γκράφιτι για δύο λόγους. Το είχε απωθημένο επειδή μεγάλωσε σε νησί και όχι σε μεγάλη πόλη, όπου θα μπορούσε κυρίως να ασχοληθεί με την τέχνη του δρόμου. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με... ψυχοθεραπευτικούς σκοπούς. Βρέθηκε στην κρίσιμη φάση να αποφασίσει τι θα κάνει ως εικαστικός καλλιτέχνης. Το εμπορικό κομμάτι της τέχνης τον εγκλώβιζε, τα γκράφιτι τον απελευθέρωναν. Επέλεξε να κάνει εντελώς δικά του πράγματα και να τα προσφέρει δωρεάν στο κοινό.

Δουλεύει με έντονα ακρυλικά χρώματα πάνω σε χαρτί του μέτρου που το κολλάει στον τοίχο. Παρά τα «ταπεινά» υλικά που χρησιμοποιεί, τα έργα του έχουν ανέλπιστα μεγάλη διάρκεια ζωής χάρη στην... αντοχή της αλευρόκολλας! Για να παρατείνει τη διάρκειά τους, τα κολλάει όσο πιο ψηλά μπορεί στους τοίχους, ώστε να μην τα ξεκολλάνε και τα παίρνουν μαζί τους οι (περαστικοί) θαυμαστές της δουλειάς του. Αφήνει τα «ίχνη» του στο κέντρο της πόλης και πέριξ της γειτονιάς του, στον Κεραμεικό - που είναι, όπως λέει, μια μεγάλη υπαίθρια γκαλερί γι' αυτό το είδος της τέχνης.

«Οταν αποφασίσεις να δουλέψεις στο δρόμο, κάνεις το μεγάλο βήμα» μας λέει. «Αντιμετωπίζεις προκλήσεις που σε αλλάζουν. Γίνεσαι στελθ κανονικό, και μάλιστα αόρατο, για να μη σε πιάνουν τα επικίνδυνα ραντάρ!»
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΡΓΕΙΤΗΣ


«Αλλο τα έργα που κρέμονται στον τοίχο κι άλλο αυτά που γίνονται πάνω σε τοίχους»

Ξεκίνησε με τα... ορίτζιναλ γκράφιτι (συμπλέγματα γραμμάτων και λέξεων) όταν ήταν 17 ετών. Σήμερα πια δεν ασχολείται με αυτό το είδος της «κλασικής» τοιχογραφίας. Προτιμά να ζωγραφίζει σε χαρτί, να τυπώνει τις συνθέσεις του και να κολλά τα έκτυπα σε κάποια πολυσύχναστα περάσματα της πόλης.

Ψάχνει για «καθαρές» επιφάνειες, ώστε να μη χαλάσει τις δουλειές άλλων καλλιτεχνών που προηγήθηκαν, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: να είναι αυτός που θα πάρει την «παρθενιά» του τοίχου. Μεγάλο ρόλο στις επιλογές του παίζει και ο ευρύτερος χώρος της περιοχής. Θεωρεί τα γύρω κτήρια κορνίζα που πλαισιώνει κάθε έργο του, ζητώντας από τους περαστικούς να το δουν σαν μια ψηφίδα στο πολύχρωμο μωσαϊκό της πόλης.

Στην ερώτηση πόσο άνετα μπορεί να νιώσει η υπαίθρια τέχνη του δρόμου... στεγασμένη μέσα σε μια αίθουσα τέχνης, με αφορμή την έκθεση «Νο money, just honey» στην οποία συμμετέχει, έχει ξεκάθαρη άποψη: «Αλλο πράγμα είναι μια αίθουσα τέχνης και εντελώς διαφορετικό πράγμα ο δρόμος. Οταν ένα έργο μπαίνει σε μια γκαλερί αλλάζει εντελώς η αισθητική και το νόημά του. Αυτά που κρεμάς στους τοίχους δεν έχουν σχέση με αυτά που γίνονται πάνω στους τοίχους. Από τη στιγμή που βάζεις το ταμπελάκι με την τιμή επάνω, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πράγμα».
ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ

«Εκθέτεις και εκτίθεσαι την ίδια στιγμή»

Κάνει γκράφιτι για να τα δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι και για να μοιραστεί μαζί τους κάποια πράγματα. Χρησιμοποιεί κυρίως σπρέι, πλαστικά χρώματα και πινέλα. Αποφεύγει να δουλεύει με ακριβά υλικά για λόγους οικονομίας, αλλά και επειδή πιστεύει ότι «το ράσο δεν κάνει τον παπά».

Η δύναμη του μηνύματος, υποστηρίζει, δεν εξαρτάται από την ποιότητα των υλικών. Περιοχές του είναι το κέντρο της πόλης και κυρίως εκεί όπου κινείται καθημερινά, από Σύνταγμα μέχρι Πετράλωνα. Προτιμά να δουλεύει σε επιφάνειες που δεν έχουν «γράψει» άλλοι, επειδή δεν θέλει να χαλάσει τα έργα τους και επειδή θέλει να σηματοδοτήσει την περιοχή με τα δικά του έργα. «Ο καλλιτέχνης εκθέτει και εκτίθεται την ίδια στιγμή» μας λέει. «Δεν βγάζει το πρόσωπό του έξω. Βάζει μόνο την υπογραφή του, προβάλλει το στυλ του και καταθέτει τις ιδέες του. Είναι πολύ πιο δύσκολο να το κάνεις εκτεθειμένος στο δρόμο, αντί για την "ασφάλεια" που σου δίνουν το εργαστήριο και το καβαλέτο. Την ώρα που δουλεύεις έχεις πολλά ερεθίσματα. Περνάει ένας, σου πετάει κάτι, μια γιαγιά σού λέει κάτι άλλο, ένας τρίτος έρχεται και σου σφίγγει το χέρι, ανάμεικτα πράγματα. Δρόμος είναι, και ο δρόμος σού φέρνει ό,τι να 'ναι.

Στο τέλος μπορεί και να... σε μαζέψουνε, τελειώνοντας εκεί τη δουλειά».
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΟΥΡΣΟΓΛΟΥ


«Επέμβαση για το δρόμο, όχι στο δρόμο»

Προτιμά να ορίζει την τέχνη του ως «παρέμβαση δρόμου» και ασχολείται μ' αυτό γιατί τον ενδιαφέρει η ευρύτερη δυνατή επικοινωνία με τον κόσμο, κάτι που δεν μπορεί να του προσφέρει ο -κλειστός- χώρος (και το «κλειστό» φιλότεχνο κοινό) μιας γκαλερί.

Του αρέσει να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία, επιτρέποντας στους περαστικούς να «κάνουν παιχνίδι», να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει, να σκεφθούν τα δικά τους βλέποντας τις εικόνες του. Μπογιές, πινέλα, χρώματα και λιγότερο τα σπρέι είναι τα βασικά εργαλεία του. Επίσης, φιγούρες στο χαρτί που τις «ξεγυρίζει» και τις κολλάει σε τοίχους. Δουλεύει στην περιοχή όπου μένει, γύρω από τα στέκια όπου συχνάζει και όπου τον πάνε τα ταξίδια του. Αναζητά γενναιόδωρες λευκές επιφάνειες τοίχων, αλλά και ερείπια σπιτιών που προσφέρονται για εικαστικές επεμβάσεις. Κάτι που, όπως επισημαίνει, έχει γίνει της μόδας τον τελευταίο καιρό. «Η δικιά μας γενιά έχει ξεπεράσει τις παιδικές αρρώστιες του γκράφιτι» τονίζει.

«Δεν κοιτάμε να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλο, να "σβήσουμε τους αντιπάλους" από το χάρτη. Αυτά τα κάνει η νεότερη γενιά, τα "γκραφιτάκια", που σκοτώνονται ποιος θα βάψει περισσότερους τοίχους ή βαγόνια τρένων. Για εμάς αυτά έχουν τελειώσει. Μιλάμε πια για αισθητική επέμβαση. Επέμβαση "για το δρόμο", και όχι "στο δρόμο"».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΞΗΣ



ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ

Οταν ο Νόρμαν Μέιλερ το '74 στο περίφημο βιβλίο «The faith of graffiti» πίστευε ότι τα γκράφιτι στους δρόμους της Νέας Υόρκης που συνόδευαν την έκδοση ήταν αντίστοιχης καλλιτεχνικής αξίας με τους πίνακες του Τζιότο, που σημάδεψαν την Αναγέννηση, σίγουρα δεν φανταζόταν μια τέτοια εξέλιξη για την τέχνη του δρόμου.
Οπως τώρα, που τα «έργα του δρόμου» στολίζουν τους τοίχους της Tate Modern στο Λονδίνο και φημισμένες γκαλερί ανοίγουν τις πόρτες τους στους καλλιτέχνες των γκράφιτι.

Γιατί όχι; Για όσους εξαντλούσαν το ταλέντο τους μόνο τη νύχτα στους δρόμους των μητροπόλεων, κυνηγημένοι από τους μπάτσους, είναι μια επιβράβευση. Ο πιο δημοφιλής, άλλωστε, ο Banksy, ο ανώνυμος graffiti artist, μπορεί να βλέπει με ικανοποίηση τα «αντάρτικα» έργα του να πουλιούνται στο ebay, σε διαδικτυακή δημοπρασία, για χιλιάδες δολάρια. Οπότε η άποψη του Μέιλερ δεν φαντάζει πια και τόσο προβοκατόρικη. Μάλλον διορατική αποδεικνύεται.
Είτε «επαναστατική τέχνη» είτε βανδαλισμός, όπως το έλεγαν στο παρελθόν, πριν οι έμποροι τέχνης αποφασίσουν να το επαναφέρουν ως προϊόν, το γκράφιτι, τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες, πάντα έκρυβε μιαν αντίφαση. Από τη μια, κουβαλούσε τη ριζοσπαστική κληρονομιά που ξεκινάει από τα συνθήματα στους τοίχους που έγραφαν οι επαναστάτες στις αρχές του αιώνα. Από την άλλη, υπήρξε και ως πανδαισία των χρωμάτων στα έργα του Ζαν Μισέλ Μπασκιά, που θάμπωσε το κατεστημένο της εποχής του. Κάπως έτσι βάδισε η τέχνη του δρόμου. Με τον Μάο να πιστεύει στην αξία της προπαγάνδας στο τοίχο. Και τον ευφυή Γουόρχολ να επιβάλλει ως πρωτοπορία τον ταλαντούχο Αϊτινό.

Η ιστορία του γκράφιτι στις δυτικές μητροπόλεις είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ολοι αναφέρονται στον άγνωστο (ελληνικής μάλλον καταγωγής) Taki183 όπου όργωνε τον υπόγειο της Νέας Υόρκης αφήνοντας το σημάδι του. Το 1971 τον ανακάλυψε η «New York Times» και χάρη στη δημοσιότητα άνοιξε ο δρόμος για τους επιγόνους του. Αλλά στις αρχές του αιώνα οι ντανταϊστές είχαν αντιληφθεί ότι «η ζωή και η τέχνη είναι ένα, ο αληθινός καλλιτέχνης δεν ζωγραφίζει, δημιουργεί άμεσα». Δεν κήρυτταν απλώς το θάνατο της τέχνης, επιθυμούσαν να βγει από τα αποστειρωμένα μουσεία και να κυριεύσει τους δρόμους. Οπως οι κληρονόμοι τους, τον Μάη του '68, που ήξεραν πόση δύναμη είχε ένα σύνθημα στον τοίχο - το γνωστό, για παράδειγμα, «η πλήξη είναι αντεπαναστατική» που συνοδευόταν από το άτεχνο σκίτσο μιας τηλεοπτικής οθόνης.

Αλλά στην Αμερική η κατάσταση ήταν πάντα πιο περίπλοκη. Το γκράφιτι, στιγματισμένο ως σημάδι των συμμοριών που οριοθετούσαν την περιοχή τους, αλλά και ως καταστροφή δημόσιας περιουσίας, συνδέθηκε με το πρώιμο χιπ χοπ και μπήκε όπως και η μουσική στην αγορά πολύ γρήγορα. Η αντίφαση εδώ φαίνεται, από τη μια, στις διοικήσεις των σχολείων που ζητούν από ομάδες γκράφιτι να ζωγραφίσουν τους τοίχους των κτηρίων και, από την άλλη, σε έναν απαρχαιωμένο νόμο που περιλαμβάνει ποινές φυλάκισης των «βανδάλων» ώς και 5 χρόνια.

Στη Νέα Υόρκη ήταν ακόμα πιο ακραία. Οταν τα έργα του πρόωρα χαμένου Μπασκιά μοσχοπουλούνταν από τις τρέντι γκαλερί, η μεγάλη μητρόπολη των ΗΠΑ

εφάρμοζε το νόμο της μηδενικής ανοχής, με τις συλλήψεις και φυλακίσεις πιτσιρικάδων που έβαφαν τους τοίχους της. Ενώ, απ' την άλλη, κάποιες πολυεθνικές (όπως η ΙΒΜ) πλήρωναν ομάδες να κάνουν γκράφιτι για τα προϊόντα τους - στο πλαίσιο μιας επιθετικής διαφημιστικής εκστρατείας.

Τώρα το γκράφιτι βρίσκεται σε μια παράδοξη φάση. Σε ό,τι αφορά τη φιλοσοφία του, ο Banksy πια ξεμπερδεύει με το προκλητικό: «Κάποιοι θέλουν να γίνουν μπάτσοι για να κάνουν τον κόσμο μας ένα καλύτερο και πιο ασφαλές μέρος. Και κάποιοι άλλοι θα γίνουν βάνδαλοι επειδή θέλουν να κάνουν τον κόσμο ένα πιο όμορφο μέρος».

Με άλλα λόγια, να ζωγραφίσουν την πόλη χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και πολύ περισσότερο στους κάθε είδους σπόνσορες. Επιστρέφοντας έτσι στον Μέιλερ, ο Τζιότο πέτυχε το σκοπό του όχι επειδή μπήκε στην γκαλερί Ουφίτσι, αλλά επειδή με το πινέλο του νίκησε τις προκαταλήψεις της εποχής του, διαμορφώνοντας μια νέα αισθητική.

Σ' αυτήν την εποχή, που από τη μια το γκράφιτι συμβολίζει «την παρακμή της κοινωνίας» και από την άλλη φέρνει κέρδος σε όσους επενδύουν στην «πρωτοπορία», ο κλήρος πέφτει στους καλλιτέχνες να αποδείξουν αν ο δρόμος μπορεί να είναι πιο ριζοσπαστικός από τις γκαλερί. Αν, δηλαδή, μπορεί κανείς με ένα σπρέι να χαράξει μια νέα αισθητική σε πείσμα όσων υπερασπίζονται τον λευκό τοίχο. Αλλωστε, όπως το βεβαιώνει και ο Banksy, το πεδίο μάχης παραμένουν οι τοίχοι της μητρόπολης.

Πηγή: http://www.enet.gr/

Μισός μισθός, μισή αποζημίωση, μισή σύνταξη, ΜΙΣΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΣΑΣ!

Τα πολλά λόγια, οι μακροσκελείς αναλύσεις, οι αδικαιολόγητες δικαιολογίες, περισσεύουν σήμερα στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται στις πλάτες των εργαζόμενων στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτοί που έκλεψαν τον κόπο και τo μόχθο των εργαζομένων, καταπίεσαν και κατέστρεψαν κάθε συλλογική δημιουργία, ανάγκη και δικαίωμα της κοινωνίας, έρχονται τωρα να σπείρουν την απόγνωση, την ανασφάλεια, τον φόβο και την εξαθλίωση.

Εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, καταργούνται με τις ευλογίες της «προεδρικής», κοινοβουλευτικής και συνδικαλιστικής μαφίας. Και τα αφεντικά απλά τρίβουν τα χέρια τους! Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι.

Για όλους εμάς τους άλλους, δεν έχουν απομείνει πολλές επιλογές. Τώρα που αυτοί μας σπρώχνουν πίσω, εμείς πρέπει να πάμε μπροστά. Όχι για να ζητήσουμε ψίχουλα, αλλά για να επιβάλουμε αυτό που είναι το αυτονόητο:

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Διαρκές ραντεβού στα οδοφράγματα...

Πηγή: http://athens.indymedia.org/

Ενημέρωση για την απεργία στο ΜΕΤΡΟ της Μαδρίτης

Την προηγούμενη Δευτέρα 28 Ιουνίου οι εργαζόμενοι του μετρό της Μαδρίτης ξεκίνησαν τριήμερη απεργία. Το είχαν αποφασίσει ομόφωνα σε μαζική συνέλευση στην οποία συμμετείχαν πάνω από 2000 εργάτες. Είχε προηγηθεί συγκέντρωση στις 24 Ιούνη.

Η απεργία κηρύχθηκε από τη Συνέλευση Εργαζομένων του Μετρό της Μαδρίτης, με στήριξη της Solidaridad Obrera. Η Συνέλευση Εργαζομένων είχε συγκροτηθεί μέσα από τους αγώνες προηγούμενων χρόνων στο μετρό της Μαδρίτης.

Οι λόγοι της απεργίας: Η τοπική κυβέρνηση της Μαδρίτης, με πρόσχημα τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Θαπατέρο την άνοιξη, αποφάσισε να μειώσει το μισθό στους εργαζομένους του μετρό και άλλων τοπικών δημόσιων οργανισμών (π.χ. τοπική δημόσια τηλεόραση), παρόλο που το μέτρο του Θαπατέρο δεν αφορούσε τις δημόσιες επιχειρήσεις στις οποίες υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας.

Το μετρό της Μαδρίτης είναι μία Α.Ε. με 7500 εργαζομένους. Κύριος μέτοχός της είναι ο δήμος της Μαδρίτης και η περιφερειακή κυβέρνηση της Μαδρίτης, οπότε όποιοι δουλεύουν εκεί δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εργασιακές σχέσεις ρυθμίζονται από τις συλλογικές συμβάσεις. Η μείωση του μισθού τους από την πλευρά της τοπικής κυβέρνησης είναι επομένως μία παραβίαση της τελευταίας συλλογικής σύμβασης. Οι εργαζόμενοι όμως δεν μείνανε με τα χέρια σταυρωμένα.

Από την άλλη μεριά, στην Ισπανία ο νόμος υποχρεώνει σε τομείς όπως τα νοσοκομεία, τα ασθενοφόρα, την πυροσβεστική, κ.τ.λ., να εξασφαλίζονται κάποιες «ελάχιστες υπηρεσίες» προς τους πολίτες, αν γίνει απεργία. Τη Δευτέρα που ξεκίνησε η απεργία έπρεπε να κυκλοφορούν το 70% των τρένων στις ώρες αιχμής και το 50% την υπόλοιπη μέρα. Έτσι το επέβαλαν οι ελάχιστες υπηρεσίες. Οι εργαζόμενοι όμως είπαν ότι αν δεν τηρείται η συλλογική σύμβαση τότε δεν υπάρχει λόγος να τηρούνται οι ελάχιστες υπηρεσίες και για τρεις μέρες στην Μαδρίτη δεν υπάρχει μετρό.

Τα ΜΜΕ, τα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζουν την απεργία ως «άγρια» και ζητούν τα κεφάλια των συνδικαλιστών. Απειλούν με απολύσεις. Βοηθούν τους απεργοσπάστες. Δύο φορές προσπάθησαν να ανοίξουν τη γραμμή 8, που πάει στο αεροδρόμιο. Απέτυχαν. Η συμμετοχή στην απεργία είναι μαζική και οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να νικήσουν.

Η συνέλευση στις 30 Ιουνίου αποφάσισε να συνεχίσει την απεργία για δύο μέρες ακόμα τηρώντας τις ελάχιστες υπηρεσίες (κυκλοφορία 50% των τρένων) και να μην απεργήσει το Σαββατοκύριακο. Δεν σταματάνε όμως. Κάποιες συναντήσεις που έχουν γίνει με την εταιρεία δεν κατέληξαν πουθενά και από Δευτέρα μπορεί να έχουμε νέες απεργίες χωρίς ελάχιστες υπηρεσίες. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Οι πιέσεις είναι πολύ μεγάλες. Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Ο αγώνας δεν τελείωσε. Μόλις ξεκίνησε. Απαραίτητη για τη νίκη τους είναι η αλληλεγγύη όλων των υπόλοιπων εργαζομένων.

Να σημειωθεί ότι στην εταιρεία του μετρό στην Μαδρίτη έχει ιδιαίτερη δύναμη το συνδικάτο Solidaridad Obrera (Εργατική Αλληλεγγύη), που ξεκίνησε το 1989 όταν κάποια μέλη της CGT αποχώρησαν από την CGT επειδή θεωρούσαν ότι αυτή είχε μπει σε έναν επικίνδυνο δρόμο προς το ρεφορμισμό, αλλά κάνοντας κριτική ταυτόχρονα στην CNT που τη θεωρούν πολύ δογματική. Η Solidaridad Obrera δεν έχει καταφέρει να εξαπλωθεί και τα μέλη της βρίσκονται σχεδόν μόνο στη Μαδρίτη. Αλλά έχουν πολύ δυνατή παρουσία στο μετρό της Μαδρίτης, όπου πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις, όπως αυτή την απεργία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ!!

……………………………………………………………..

Πραγματοποιήθηκε γενική απεργία την προηγούμενη Τρίτη 29 Ιουνίου στη Χώρα των Βάσκων.

Γενική απεργία ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης του Θαπατέρο. Κηρύχθηκε από τα συνδικάτα της Χώρας των Βάσκων ELA, LAB, ESK, STEE-EILAS, EHNE και Hiru, με την υποστήριξη άλλων συνδικάτων όπως CNT και CGT. Αρκετά μεγάλη συμμετοχή στην απεργία, αλλά προβληματισμοί όσον αφορά την ανικανότητα να κηρυχθεί σύντομα γενική απεργία σε εθνικό επίπεδο (έχει κηρυχθεί αλλά για τις 29 Σεπτεμβρίου) και την έλλειψη ενότητας των εργαζομένων.

………………………………………………………….

Άλλοι αγώνες στην Ισπανία:

Αγώνες από τη CNT…

- στην Κόρδοβα: απόλυση μίας εργαζόμενης που δούλευε δύο χρόνια στην εταιρεία SAITEN),

- στο Τολέδο: απόλυση ενός εργαζόμενου από την BARMOVI S.A., εργοστάσιο ξυλείας, που έχει κάνει τώρα τελευταία και άλλες απολύσεις

- στο Μπαδαχόθ: μία καθηγήτρια είναι με αναρρωτική και με ψυχολογικά προβλήματα λόγω της πίεσης στη δουλειά από το διευθυντή του σχολείου που δουλεύει

- στη Λογρόνιο: απόλυση εργαζόμενου στην εταιρεία Gros Mercat

- σε κάποιες μικρές καταλάνικες πόλεις: απόλυση δύο εργαζομένων από την εταιρεία CESPA S.A., που μαζεύει τα σκουπίδια

- στην Γρανάδα: απόλυση εργαζόμενου από την εταιρεία ταχυμεταφορών ASM

- στην Μαδρίτη: στην εταιρεία Viajes Marsans, γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο, όπου υπάρχουν προβλήματα και λένε πως μπορεί να κλείσει

- Η CNT στήριξε στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη την πανεθνική απεργία των ταχυδρομικών ενάντια στο νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης που έγινε στις 10 Ιουνίου από όλα τα συνδικάτα, εκτός της UGT (Συνομοσπονδία που επιρρεάζεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα).
- Υπάρχει καμπάνια από την CΝT για να μαζευτούν χρήματα για τη δίκη των 11 συλληφθέντων της Λισαβόνας τον Ιούνιο του 2007, μετά από διαδήλωση.
- Η CNT καλεί σε πορεία στη Μαδρίτη στις 3 Ιουλίου ενάντια στις περικοπές και τα νέα μέτρα.

Αγώνες από την CGT...

- στη Βαρκελώνη: απόλυση εργαζόμενου στην εταιρεία UNIPOST

- σε όλη την Ισπανία: στα τρένα συνεχίζουν με στάσεις εργασίας (έγινε και πάλι στις 25 Ιουνίου)

- στη Βαλένθια: κινητοποιήσεις για τη μη πληρωμή μισθών από την εταιρεία Ιntere Ródenas

- στη Βαλένθια: στη FORD για την απόλυση της γραμματέα της CGT Ford Ισπανίας

- στην εταιρεία τηλεμάρκετινγκ UNISONO (έγινε απεργία στις 4 πόλεις που υπάρχει η εταιρεία με υψηλή συμμετοχή και με ένα πλαίσιο διαφόρων διεκδικήσεων)

- Η CGT καλεί σε πορεία στις 30 Ιουνίου στη Μαδρίτη ενάντια στα νέα μέτρα.

Πηγή: http://www.babylonia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1612%3A2010-07-02-20-43-09&catid=52%3Aapergies&lang=el