Νεκρός 15χρονος απο σφαίρα μπάτσου

Νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας έπεσε το βράδυ του Σαββάτου (6/12/08) ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος στην περιοχή των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ολονύκτιες συμπλοκές μεταξύ αστυνομικών και αντιεξουσιαστών. Τεράστιες είναι οι ζημιές στο κέντρο της Αθήνας.

Ο ανήλικος διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Οι δύο ειδικοί φρουροί που επέβαιναν στο περιπολικό τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, συνελήφθησαν και ανακρίνονται στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής της Ασφάλειας Αττικής. Πριν από λίγο ενημερωθήκαμε μάλιστα πως κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από πρόθεση o οδηγός που πυροβόλησε και με απλή συνέργια ο δευτερος ειδικός φρουρός, ενώ πήραν προθεσμία για να απολογηθούν την Τετάρτη.

Σύμφωνα με τις αρχικές πληροφορίες (που προέρχονταν από την Αστυνομία) εναντίον του περιπολικού, με πλήρωμα δύο ειδικούς φρουρούς, επιτέθηκε ομάδα 25-30 ατόμων με πέτρες και ξύλα. Μετά το αρχικό επεισόδιο, το πλήρωμα του περιπολικού στάθμευσε το αυτοκίνητο επί της Χ.Τρικούπη και κατευθύνθηκε προς την ομάδα των νεαρών. Υπό αδιευκρίνιστες ακόμα συνθήκες, ο ένας εκ των δύο φρουρών έριξε χειροβομβίδα κρότου - λάμψης, ενώ ο άλλος πυροβόλησε τρεις φορές με το υπηρεσιακό του όπλο, προκαλώντας το θανάσιμο τραυματισμό του 16χρονου.

Ωστόσο, στο indymedia κάνουν λόγο μόνο για λεκτικό διαπληκτισμό των αστυνομικών με ομάδα νεαρών που πέταξαν μπουκάλια μπύρας εναντίον τους.

Μετά το τραγικό περιστατικό σήμανε συναγερμός. Αντιεξουσιαστές και διμοιρίες των ΜΑΤ συγκεντρώθηκαν στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων και του Πολυτεχνείου με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις.

Έκρυθμη ήταν όλο το βράδυ η κατάσταση τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Θεσσαλονίκη - Πάτρα - Ιωάννινα τυλιχτηκαν στις φλόγες!

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ακριβής απολογισμός, αλλά πολλές τράπεζες, καταστήματα και πολλές αστυνομικές υπηρεσίες της Αθήνας και της περιφέρειας παραδόθηκαν στις φλόγες ή υπέστησαν ζημιές. Πάνω από 15 οχήματα της αστυνομίας κάηκαν.

Αυτή τη στιγμή (07/12/08 15:45) πραγματοποιείται μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Πάνω από 4,000 άτομα βρίσκονται εκεί. Δυστυχώς όμως δεν λείπουν και … τα “αναμενόμενα” που άρχισαν χθες το βράδυ. Επεισόδια αυτή την ώρα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας … Καίγεται κατοικημένη πολυκατοικία, όπου πυροσβέστες κατάφεραν να σώσουν μια ηλικιωμένη κυρία.

Οδομαχίες μεταξύ Αστυνομίας και διαδηλωτών. Καίνε κάδους, πετούν πέτρες και καπνογόνα, σπάνε μαγαζιά.

Δυστυχώς με αυτά τα γεγονότα χαλάνε κάποιες εικόνες που είδαμε για παράδειγμα χθες το βράδυ. Άτομα κάθε ηλικίας βρέθηκαν στην πλατεία Εξαρχείων (και όχι μόνο) για να φωνάξουν, να δώσουν ειρηνικά το παρών και να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός.

Τα ΜΑΤ συνεχίζουν να ξυλοκοπούν, να δρουν βίαια και να πετάνε δακρυγόνα άσκοπα και σε μικρά παιδιά.

Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα σε μια υποτίθεται ''δημοκρατική'' κοινωνία. Είμαι βαθιά λυπημένος για την ενέργεια του μαλάκα μπάτσου ο οποίος παρεπιπτώντος έχει παιδιά και οικογένεια. Είμαι βαθιά λυπημένος για το θάνατο του Αλέξη, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη ζωή, δεν πρόλαβε να αγαπήσει, ούτε καν να τελειώσει το σχολείο... Αλλά είμαι ακόμα βαθύτερα λυπημένος για τα επεισόδια που ξέσπασαν. Είμαι σίγουρος ότι ο Αλέξανδρος δεν θα το ήθελε αυτό... Η νεολαία δεν πρέπει να απελπίζεται αλλά να αγωνίζεται!

ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΑΝΑΤΡΕΨΤΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ. ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

Πρίγκιπας

Κι ήρθε ένας μικρός πρίγκιπας
Και κάθισε στον ώμο μου.
Μου ψιθύρισε στ' αυτί
Λέξεις μαγεμένες
Απ' άλλη διάσταση ψιθύρους.
"Από πού 'σαι πρίγκιπα;
Μικρό ξανθό ανθρωπάκι;"
"Απ' την καρδιά σου έρχομαι,
Λόγια της καταιγίδας της τραγουδώ.".
Με κοίταξε.
Και μ' έναν πήδο έφυγε
Σ' ένα σύννεφο απάνω.
Μετάξι ήταν τα μάτια του
Χρυσάφι τα μαλλιά του
Ρούχα της νύχτας φόραγε
Μα μπότες σιδερένιες.
Και γέλασε από μακριά
Πολύ μακριά
Και μου 'πε:
"Δεν πρόλαβες πριγκίπισσα
Έφυγα γι' άλλα τώρα.
Σ' άλλη της ψυχής θα πω τα κύματα,
Άλλη θα μ' αγαπήσει.".
Κι έφευγε όλο και πιο μακριά.
Και γελούσε, ακόμη γελούσε.
Μέσα απ' τη φυλακή του
Που διάφανη έφεγγε στου φεγγαριού τη λάμψη.
Κι έφευγε.
Κι ανέμιζαν οι χρυσαφιές του μπούκλες.
Και γέλαγε.
Μα πριν το τέλος άκουσα:
"Θα μ'αγαπάς ακόμα..;"...

Πάμε στ' αστέρια

Τα όνειρα μου σκίζονται,
Το φως των αστεριών μου ξεθωριάζει.
Οι σκέψεις μου διαλύονται και σπάω.
Κοιτώ γύρω μου κι όλα είναι ξένα.
Χαζεύει τον εαυτό της στον κεθρέφτη η ζωή
Μ' αυτά που βλέπει δεν είναι αληθινά.
Βλέπει ψέματα.
Βλέπει λάθη.
Κάτι πήγε στραβά-γιατί τόσο μίσος;
Εγώ δεν είχα μέσα μου ποτέ.
Γιατί;
Μόνο πόνος.
Κανείς δεν τους δίδαξε ν' αγαπούν;
Μη με προδώσετε κι εσείς, παραμύθια.
Ξεχάστε το χρυσάφι.
Λάμπει μα δε φέρνει το χαμόγελο.
Δώστε μου το χέρι σας
Και πάμε να γελάσουμε στ' αστέρια.
Η ελπίδα περιμένει στο φεγγάρι.
Εκεί καμιά καταιγίδα δεν την σβήνει.
Ένα βλέμμα μ' αγάπη.
Και θα κατέβει μια βάρκα από τον ουρανό
Που θα μας χωραέι όλους.

Σημασία έχει το ασήμαντο

Σήμερα συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικο. Εχθές το είπα σ' έναν φίλο μου που δεν ήταν και πολύ καλά ψυχολογικά και σήμερα αντιλήφθηκα πως είναι αλήθεια: κάθε μέρα συμβαίνει κάτι που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Κάτι σημαντικό ή ακόμα και κάτι ασήμαντο, στο οποίο δε δίνουμε συνήθως σημασία. Αλλά παρόλο που τα προβλήματα συχνά δεν παύουν να υπάρχουν, δεν πρέπει να αψηφούμε τη σημασία ενός χαμογέλου στην καθημερινότητά μας. Αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχνάμε τα προβλήματα! Αλλά όπως είπε κι ο Bob Sinclair (και αργότερα και ο Bob Marley), "Don't worry, be happy!". Αλλιώς διπλασιάζουμε τη διάσταση του κάθε προβλήματος. Η ζωή προχωράει, εμείς μένουμε στην πόλη και στην μονοτονία. Έχουμε χίλιους δυο λόγους να είμαστε ευτυχισμένοι μπροστά στα μάτια μας, χίλιες δυο ευκαιρίες και τις προσπερνάμε. Όλα τα καλά στη ζωή είναι τζάμπα! Οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα γέλια, η αγάπη, όλα τα συναισθήματα, οι φίλοι, τα γέλια, η θάλασσα....!

Ακόμη κι αν σκέφτηκε κανείς έστω και για μια μέρα πως δεν υπάρχουν θετικά στη ζωή, απέρριψε κάτι πολύ σημαντικό. Υπόσχομαι λοιπόν, στον εαυτό μου, πως δε θα πάψω να θυμίζω ποτέ στους γύρω μου και σε μένα την ίδια, πως κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε υπάρχει πάντα κάποιος λόγος για να χαμογελάσουμε και να έχουμε όνειρα γλυκά....:)

Μια σκιά σε κάθε όνειρο

Σ' αγαπάω....
Από μέσα μου ξεχύνεται μαγεία
Μαγεία από τα μάτια σου
Και τρέμω.
Θάλασσα από λάθη η ζωή,
Με λίγες, πολύ λίγες σχεδίες.
Κι αν στον ορίζοντα χαθείς
Ο γυρισμός είναι η οδύσσεια σου..
Κάθε φορά, στο τέλος
Αποφασίζουμε να δούμε καθαρά
Τις σχεδίες που περνούν από μπροστά μας.
Μα τότε σα μια τράπουλα
Διαλυμένη στον άνεμο
Που έφυγε μακριά, φαίνονται οι ευκαιρίες..
Κι ο γυρισμός είναι ψέματα
Ψευδαισθήσεις και αξίες που καταρρέουν.
Κι όταν νομίζεις
Πως το μόνο που σου 'χει μείνει
Είναι η αγάπη σου
Δίνεις μια και μένεις μόνος, κενός
Με τα δάκρυά σου
Να καλύπτουν την κάθε σου σιωπή.
Και κοιτάς στον κεθρέφτη
Και βλέπεις τον εαυτό σου να ραγίζει,
Να σπάει σε κομμάτια άπειρα
Και να σκορπίζει...
Και κάθε μου κομμάτι σε ψάχνει
Σ' όλα τα πέρατα του κόσμου του..
Αλλά τώρα έχεις χαθεί.. σ' έχω χάσει..
Είσαι μόνο μια αχνή σκιά σε καθε όνειρο.
Σ' αγαπάω....
Από μέσα μου ξεχύνεται μαγεία
Μαγεία από τα μάτια σου
Και τρέμω.
Σ' αγαπάω.....

Μη φεύγεις

Η κόλαση μέσα μου καίει
Σπαρταράει σα να 'ταν μια φλόγα
Της σιωπής η περηφάνεια
Διαλύεται
Και μ' αφήνει μοναχιά μου
Να φωνάζω σε φαντάσματα
Που ποτέ δεν ακούνε..
Σ' ένα πέλαγος από λάθη και στιγμές..
Και μιλάω, ξαναμιλάω
Στο γυαλί της ερήμου μου
Που βουλιάζει εμένα, εσάς
Και τη σκόνη μας
Σ' έναν μόσμο
Που τελειώνει εδώ.
Και αυτό που φοβόμουν
Από παλιά ν' αντικρύσω
Συμβαίνει, λιώνει, πεθαίνει
Και δεν υπάρχεις
Ούτε εσύ, ούτε εγώ.
Μη φεύγεις....
Ψυχή και πνεύμα κι αγάπη
Εσύ που φτιάχτηκες από γλύκα και πίκρα
Μη φεύγεις, μείνε, σ' αγαπώ, είμαι εδώ...

Ορισμένα σχόλια πάνω στον ελληνικό αναρχικό χώρο

Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων εναντίον της συνόδου των ηγετών της Ε.Ε. στη Χαλκιδική πραγματοποιήθηκαν για άλλη μια φορά τα ίδια γεγονότα από το χώρο των αναρχικών, σε πιστή συνέχεια της τελευταίας εικοσιπενταετίας: συρροή χιλιάδων νέων στο μπλοκ τους, κυνηγητό με την αστυνομία, διάλυση του μπλόκ και συλλήψεις. Αυτός ο κατ’ εξακολούθηση αναποτελεσματικός τρόπος δράσης από μέρους των αναρχικών δεν είναι τυχαίος. Ο σχολιασμός που ακολουθεί προσπαθεί να πιάσει μερικά βασικά δόγματα που εμποτίζουν σήμερα το χώρο αυτό στη χώρα μας και που κατά τη γνώμη μου ευθύνονται για την κατάστασή του.

Η άμεση δράση

Ένα βασικό επιχείρημα που προβάλλεται από τον αναρχικό χώρο, είναι ότι οι ενέργειες άμεσης δράσης είναι θεμιτές και υποστηρίζεται ότι τέτοιες ενέργειες είναι συμβολικές (δηλαδή έχουν την αξία του παραδείγματος που συμβάλλει στην αφύπνιση της κοινωνίας), ενώ συγχρόνως σημαίνουν και μια λογική άμεσης απάντησης στην κρατική καταστολή. Αυτό το σκεπτικό (που έγινε κυρίαρχο στην αντίληψη των αναρχικών), αποδείχτηκε ευχή και κατάρα για το σύγχρονο ελληνικό αναρχικό κίνημα, παρ' όλο που η Ιστορία δείχνει ότι όταν ο αναρχισμός απόκτησε λαϊκά ερείσματα αυτό έγινε περισσότερο με κινηματική λογική (αναρχοσυνδικαλισμός) παρά μέσω του παραδείγματος, πέρα βέβαια από το γεγονός ότι υπήρξε πληθώρα αναρχικών θεωρητικών που δεν έριχναν το κέντρο βάρους στο παράδειγμα δια της άμεσης δράσης και χτυπημάτων εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών κλπ στόχων.

Ευχή, γιατί η πρακτική της άμεσης σύγκρουσης με τα ΜΑΤ λειτούργησε όντως παραδειγματικά για ένα μέρος της κοινωνίας. Πολλοί νέοι ελκύστηκαν από τις συγκρούσεις με την αστυνομία, που γίνονται μάλιστα μ' έναν θεαματικό τρόπο ο οποίος έδειχνε ότι η αμφισβήτηση του συστήματος δε σταματά σε παθητικές καταγγελίες, αλλά γίνεται πράξη -ενεργητική/επιθετική- προσπαθώντας να τραβήξει και την κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, είδαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 χιλιάδες νέους να πυκνώνουν τις γραμμές των αναρχικών μπλοκ, να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια αναρχικές μαθητικές ομάδες και να διαδίδεται η αναρχική πολιτική κουλτούρα έστω και σε επίπεδο συνθηματολογίας, ή υποτυπώδους πολιτικής συνείδησης σε τμήμα της νεολαίας. Σ' αυτό βοήθησε κι ο καυστικός αναρχικός λόγος που με την απλότητά του εξέφρασε την αγανάκτηση αρκετών νέων για το σύστημα. Έτσι, είδαμε το φαινόμενο μιας δυσαναλογίας ανάμεσα στον αριθμό των οργανωμένων αναρχικών ομάδων που έφτανε μερικές εκατοντάδες μέλη και στην επιρροή τους σε μερικές χιλιάδες άτομα. Αυτές οι χιλιάδες όμως έλαμπαν δια της απουσίας τους σε μείζονος σημασίας γεγονότα: ο κανόνας ήταν (και είναι) σε δραστηριότητες για ζητήματα εργατικά, φοιτητικά, διεθνή, καμπάνιες για συμπαράσταση συλληφθέντων κ.λπ. να συμμετέχουν μόνο οι ομάδες των αναρχικών και όχι η επιρροή τους.

Από δω και πέρα αρχίζει η κατάρα. Η πολιτικοποίηση που παρήγαγε η δραστηριότητα των ελλήνων αναρχικών ήταν μερική. Η διάθεση των φοιτητών, των μαθητών και της «άγριας» νεολαίας για σύγκρουση με το κράτος δε μετουσιώθηκε σε σταθερό πολιτικό πόλο συνολικής ιδεολογικής και πολιτικής ρήξης με το σύστημα. Επόμενο είναι η διάθεση αυτή να ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τα γεγονότα που διαδραματίζονται κατά καιρούς. Γεγονότα, μάλιστα, που σχετίζονται κυρίως με ζητήματα κρατικής καταστολής (εξεγέρσεις φυλακισμένων, αθώωση Μελίστα, επέτειοι Πολυτεχνείου κ.λπ.). Αυτή η νεολαία με τα «άγρια» κοινωνικά χαρακτηριστικά που αποτελεί τον περίγυρο των αναρχικών δεν μπολιάστηκε απ' αυτούς. Στην πραγματικότητα, έγινε το αντίθετο. Αντί να πολιτικοποιήσουν οι αναρχικοί την «άγρια» νεολαία... «αγριοποίησε» η «άγρια» νεολαία τους αναρχικούς! Πόσο μάλλον όταν τα παρορμητικά χαρακτηριστικά της καλύπτονται πολιτικά με ευφημισμούς όπως «η πραγμάτωση της οργής», «λύσσα των εξεγερμένων» κ.λπ.

Ο αυθορμητισμός δεν ορθολογικοποιήθηκε. Δε μετατράπηκε σε μόνιμη σχέση με την κοινωνία (υπήρχαν περιπτώσεις που δεν γινόταν η παραμικρή πολιτική δουλειά στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, ενώ ήταν στην ίδια σχολή 10-15 αναρχικοί). Ο Ελληνικός αναρχισμός δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση ώστε να αποκτήσει μια στοιχειώδη υποστήριξη. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο όταν η συμπεριφορά μεγάλου μέρους των αναρχικών στέκεται εχθρικά απέναντι στην κοινωνία (βλ. και παρακάτω), όπως δείχνει και η σχετική συνθηματολογία («είστε θεατές-καταναλωτές», «...θα βγείτε απ' τα κλουβιά σας», «πίσω σκουλήκια μικροαστοί») που εκφράζει την αγανάκτηση για την -υπαρκτή ομολογουμένως- απάθεια της κοινωνίας. Όμως, όταν απλώς εκφράζεται η οργή για την κοινωνική απάθεια χωρίς να γίνεται προσπάθεια να εξηγηθούν τα αίτια της και να δοθεί μια πρόταση διεξόδου απ' την καπιταλιστική παραφροσύνη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αυτοπεριθωριοποίηση σε μικρές ομάδες που ασχολούνται με εσωτερικά «ζητήματα» και κουτσομπολιά.

Κι ακόμα χειρότερα, όταν ενισχύεται η περιθωριοποίηση με τον αφορισμό των πάντων (πλην της ομάδας που εκτοξεύει τον αφορισμό) ως ρεφορμιστών, αναπτύσσεται το τέρας του σεχταρισμού που γεννάει μικρά εγωϊστικά τερατάκια. Τα οποία, όμως, επειδή είναι και πολύ επαναστατάκια, δεν αρκούνται στον εξωαναρχικό ρεφορμισμό κι αρχίζουν να βλέπουν ρεφορμιστές και μέσα στον αναρχικό χώρο. Ύστερα πώς να μην αρχίσει η εσωτερική φαγωμάρα και ο αλληλοσπαραγμός που φτάνει δυστυχώς και μέχρι σε συρράξεις με άγριους ξυλοδαρμούς; Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον «εμφύλιο» πόλεμο, άλλη μια κατάρα στον αναρχικό χώρο για την οποία εκτός απ' το σεχταρισμό και το δογματισμό ευθύνεται και η καχυποψία. Όμως, πρέπει να είναι εξαιρετικά επιπόλαιος κάποιος χαφιεδόφοβος που απαιτεί τήρηση συνωμοτικών κανόνων όταν επιμένει ότι η νόμιμη και η παράνομη δράση μπορούν να συνυπάρξουν μια χαρά παράλληλα με το δικαίωμα της μειοψηφίας την ίδια στιγμή που η οργανωτική χαλαρότητα του αναρχικού χώρου για την οποία φέρει και ο ίδιος ακέραια την πολιτική ευθύνη είναι παράδεισος για υπηρεσίες που θέλουν να εισέλθουν στους κόλπους του.

Το δικαίωμα της μειοψηφίας

Με αυτό σχετίζεται άλλη μια από τις βασικές αρχές που διατυμπανίζουν οι αναρχικοί. Την αρχή δηλαδή που λέει ότι μια μειοψηφία μπορεί να κάνει άνετα ότι επιθυμεί (γουστάρει) χωρίς να δεσμεύεται από πλειοψηφούσες αποφάσεις, ασχέτως αν στην πράξη αυτό σημαίνει ότι καπελώνεται η πλειοψηφία. Για παράδειγμα, σε μία κατάληψη κάποιας σχολής μπορούν 5-10 άτομα να ρημάξουν το κτήριο έστω κι αν η πλειοψηφία δεν επιθυμεί τους βανδαλισμούς. Αυτό όμως δεν είναι η αρχή του δικαιώματος της μειοψηφίας, αλλά η δικτατορία της μειοψηφίας σε βάρος της πλειοψηφίας, πράγμα εντελώς ασύμβατο με ένα κίνημα που μιλά για αντιιεραρχία. Η συμφωνία λοιπόν της πλειοψηφίας για στόχους, διαδικασίες και πρακτικές πρέπει να γίνεται σεβαστή απ' όλους, ειδάλλως έχουμε την επιβολή της μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία.

Πολλοί αναρχικοί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, υποστηρίζουν πως το δικαίωμα της μειοψηφίας να μην πειθαρχεί στις αποφάσεις της πλειοψηφίας είναι θετικό γιατί έτσι αποφεύγεται το σαράκι του συγκεντρωτισμού και της γραφειοκρατίας που επικρατεί στην Αριστερά (όρος με τον οποίο εννοούν συνήθως τη Μαρξιστική Αριστερά) και επιτυγχάνεται η πολυεπίπεδη δράση μέσω της αποδοτικής διαφωνίας και πολυφωνίας. Όμως οι καλωπισμοί («πολυεπίπεδη δράση») δεν αρκούν για να καλύψουν τις απελπιστικής πενίας συζητήσεις που γίνονται σε κοινές συνελεύσεις αναρχικών όπου συνευρίσκονται διάφορες ομάδες και καταλήγουν πάντα στο ίδιο... μονοεπίπεδο σκεπτικό: αφισοκόλληση-πορεία. Όταν πάνε στην ίδια συνέλευση ή στην ίδια πορεία χαοτικοί, πάνκηδες, «Στιρνερικοί», εναλλακτικοί, φιλο-αναρχοσυνδικαλιστές και συμπαθούντες γενικώς, αυτό που ισχύει δεν είναι πολυεπίπεδη δράση μέσω της αποδοτικής διαφωνίας, αλλά ο ηθικολογικά περιβεβλημένος τεχνητός συνωστισμός διαφορετικών αντιλήψεων -συχνά εντελώς ασύμβατων μεταξύ τους- που καταλήγει αποδεδειγμένα στη μονόμορφη δράση και τη φιλονικία. Αυτά βέβαια δεν είναι ασύνδετα με την εχθρική αντίληψη που έχουν πολλοί αναρχικοί προς τη Δημοκρατία και με την προτίμησή τους προς την ουτοπική διαδικασία της απόφασης μέσω συναίνεσης (η οποία όμως παίρνεται τελικά μέσω της σιωπηλής υπακοής κι όχι μέσω του διαλόγου και της ενεργητικής συναίνεσης).

Ατομικισμός και σοσιαλισμός σε μια μόνο γειτονιά.

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα με τους αναρχικούς (όχι μόνο τους Έλληνες ), είναι η τάση να ερμηνεύουν κατά το δοκούν ιδέες του αναρχισμού (ή και το να διαλέγουν μονάχα εκείνους τους αναρχικούς στοχαστές που επιθυμούν, παρουσιάζοντάς τους όμως ως το Α και το Ω του αναρχισμού), έτσι ώστε να ικανοποιούν τις κατασκευαστικές τους απόπειρες για τη δημιουργία νεοαναρχικών «προσεγγίσεων». Ουδεμία σχέσιν έχουσες όμως με τη γόνιμη αναθεώρηση της θεωρίας μέσω του εμπλουτισμού, της επανεξέτασης και της αλληλεπίδρασης με την πράξη, αλλά σχέσιν έχουσες με την παραλλαγμένη εκδοχή μιας απ' τις κυρίαρχες καπιταλιστικές αξίες: αυτήν της εξατομικευμένης στάσης ζωής, των ατομικών λύσεων και όχι της συλλογικής δράσης. Συνθήκες όπως οι παρούσες, όπου δεν υπάρχει μαζικό κίνημα ώστε να δίνει άμεσο κίνητρο στους αγωνιστές, συχνά οδηγούν πολλούς σε ιδεολογικά κατασκευάσματα που δίνουν δήθεν διεξόδους αποκαλύπτοντας τάχα λάθη και ατέλειες των παραδοσιακών ιδεών. Πολλοί, απογοητευμένοι από την απάθεια και τον ατομικισμό που κυριαρχεί στην κοινωνία, οδηγούνται σε έναν άλλο ατομικισμό, που είναι διασταύρωση αναβιωμένης αναρχικής θεωρίας (π.χ. Στίρνερ) καθώς και, εναλλακτισμού και ηθικολογίας επηρεασμένης μερικές φορές και από θρησκευτικά η γενικότερα ανορθολογικά στοιχεία, χωρίς να καταλαβαίνουν την θεμελιακή ασυμβατότητα της αυτονομίας που διακηρύσσουν με τα ανορθολογικά δόγματα, είτε είναι θρησκευτικά είτε προέρχονται από τη Νέα Εποχή, Ζεν, Τάο κ.λπ. Υπάρχουν άτομα και ομάδες που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο αντεξουσιαστικό χώρο που απορρίπτουν οποιαδήποτε πρόταση για συλλογικό πολιτικό αγώνα είτε ως ουτοπική, είτε ως «εξουσιαστική», αντιτάσσοντας την πρόταση της εσωτερικής αναζήτησης και ολοκλήρωσης μέσω της ανάπτυξης των διαπροσωπικών σχέσεων (σε ατομικό επίπεδο), του πειραματισμού με εναλλακτικούς τρόπους ζωής, της πνευματικής ανάπτυξης, ή όλων αυτών μαζί σε κοινόβια ή σε μικρές ομάδες που επιδιώκουν το κατά το δυνατό μικρότερο πάρε-δώσε με τον «έξω» κόσμο.

Η κατάληξη φυσικά είναι η διάλυση ή η ενσωμάτωση από το σύστημα τέτοιων προσπαθειών, όχι άμεσα (ότι δηλαδή οι καταλήψεις στέγης π.χ. έγιναν ξαφνικά κρατικά παραρτήματα), αλλά έμμεσα. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ιδέα του «εθελοντισμού» υιοθετήθηκε μια χαρά από το κράτος (μέσω των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και της χρηματοδότησης προγραμμάτων) με διπλό κέρδος, που όχι μόνο απορρόφησε την ευαισθησία ενός μέρους της κοινωνίας για οικολογικά, ανθρωπιστικά κ.λπ. θέματα, αλλά εξασφάλισε και δωρεάν εργατικό δυναμικό για τομείς που μέχρι χτες ήταν στην ευθύνη του κράτους (π.χ. για φύλαξη οικοσυστημάτων, δίκτυα στήριξης /βοήθειας ηλικιωμένων, απόρων, ψυχικά ασθενών) βοηθώντας το στην υλοποίηση των νεοφιλελεύθερων επιταγών (συρρίκνωση κράτους πρόνοιας, μείωση δαπανών κ.λπ.). Εναλλακτικά, παρόμοιες ομάδες φυτοζωούν στην περιθωριοποίηση χωρίς καμιά οργανική επαφή με την ευρύτερη κοινωνία.

Τουτέστιν, είναι αδύνατη η ριζική αλλαγή της ζωής με προσπάθειες ενός στενού κύκλου ατόμων να χτίσουν αναρχοκομμουνιστικές «οάσεις». Εφόσον ελέγχουν την οικονομία, την παραγωγή και την πολιτική εξουσία οι ελίτ και οι περί αυτές, τέτοιες απόπειρες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία όντας εξαρτημένες από το σύστημα για να λειτουργήσουν. Ωστόσο, τέτοιες απόπειρες θα χρησίμευαν ίσως ως ελάχιστο δείγμα για το πώς θα μπορούσε να είναι μια άλλη κοινωνία, ή και για την ανάπτυξη ριζοσπαστικής συνείδησης των ανθρώπων που θα συμμετείχαν ή θα σχετίζονταν μ' αυτές. Πρέπει να δούμε τέτοιες προσπάθειες ως κύτταρα που κυοφορούν το έμβρυο της κοινωνίας που θέλουμε και όχι ως εύκολη (ψευτο)λύση των σημερινών προβλημάτων ή των θεωρητικών αδιεξόδων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εκ μέρους μας απόρριψη του σημερινού συστήματος έχει να κάνει με τις ίδιες τις δομές του συνολικά. Το ίδιο συνολική πρέπει να είναι και η δική μας συνειδητή και όχι αποσπασματική δράση που θα μπορούσε και έπρεπε να συμπεριλάβει τόσο την άμεση δράση και τις παραδοσιακές μορφές δράσης (απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ.) όσο και τις παραπάνω προσπάθειες, προϋποτιθέμενου όμως ότι όλες αυτές οι μορφές δράσης θα αποτελούσαν οργανικό τμήμα ενός κοινωνικού κινήματος με στόχο την αλλαγή του συστήματος. Και αυτή η διαπίστωση οδηγεί αναγκαστικά στη διατύπωση μιας νέας πρότασης για μία αυτόνομη αμεσοδημοκρατική κοινωνία, και όχι σε ανιστόρητες απόψεις που υποστηρίζουν ότι αντί για τον αγώνα για πολιτική/κοινωνική ισότητα το ζητούμενο είναι η «ατομικότητα».

Η άτυπη ιεραρχία

Το σύνολο των αναρχικών έχει κηρύξει τον πόλεμο υποτίθεται στην ιεραρχία. Ας δούμε όμως πως λειτουργούν στην πραγματικότητα: έχοντας ως αρνητικό πρότυπο τις εξουσιαστικές σχέσεις και την κάθετη ιεραρχία που υπάρχει επί του παρόντος, ταυτίζουν τις ιεραρχικές αυτές σχέσεις με το ζήτημα της οργάνωσης, της πειθαρχίας, του σχεδιασμού, της συνέπειας και της συνέχειας όσον αφορά την πολιτική δράση. Όμως το να ταυτίζουμε τη στρατιωτικών διαταγών τύπου ιεραρχία που επικρατεί σήμερα με την πολιτική ή κοινωνική οργάνωση γενικά, είναι σα να ταυτίζουμε τη δουλεία με τη χαρά της δημιουργικής εργασίας. Συχνά δε, ακούγεται το γελοιοδέστατο επιχείρημα, ότι «οποιαδήποτε κοινωνική οργάνωση είναι απο τη φύση της εξουσιαστική, εφόσον επιβάλλει θεσμούς και κανόνες που πρέπει να τηρούνται απ' όλα τα άτομα».

Τέτοιες απόψεις όμως όχι μόνο δείχνουν θεμελιακή παρανόηση πάνω στο θέμα ότι η αυτόνομη κοινωνία δεν σημαίνει έλλειψη οργάνωσης αλλά την ύπαρξη μιας άλλης μορφής που θεμελιώνεται στην αυτοδιεύθυνση των πολιτών αλλά και τσουβαλιάζουν όλα τα ιστορικά παραδείγματα κοινωνικής οργάνωσης (Ισπανική κολεκτιβοποίηση, ιδιωτικό καπιταλισμό κ.λπ.) και ταυτόχρονα δεν παίρνουν υπ’ όψη το γεγονός ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να υπάρξει ως άνθρωπος έξω από μια κοινωνία και ότι κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οργάνωση, αφού ακόμα και η παραμικρή εργασία προϋποθέτει οργάνωση.

Ως αντίποδα στην ιεραρχία οι αναρχικοί προτάσσουν τις οργανωτικά χαλαρές ομάδες δράσης και παρέμβασης. Όμως η ιεραρχία δεν εξαφανίζεται με μια απόφαση ούτε διαγράφεται απλώς με τη βούληση. Στην πράξη αυτό που συμβαίνει με την αδέξια και μυωπική παράκαμψη από τους αναρχικούς του ζητήματος της ιεραρχίας είναι η με αργούς ρυθμούς πολιτική ωρίμανση των νεοσχηματισθεισών ομάδων, η επανάληψη λαθών που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με μια-δυο συζητήσεις και το ψάξιμο για θέματα που θα έρεπε να είναι λυμένα από καιρό ώστε οι νεολαίοι που έχουν διάθεση για δράση, και να αξιοποιούνται σωστά για το ενδυνάμωμα του κινήματος, αλλά και να βοηθηθούν και οι ίδιοι παίρνοντας «έτοιμη» γνώση από τους παλαιότερους και πεπειραμένους. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει την παγίωση του δίπολου εντολοδότες-εκτελεστές. Σημαίνει τη θεμελίωση ενός ζωντανού κινήματος που αξιοποιεί τις δυνατότητες όλων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με δημοκρατικές διαδικασίες όπου παλιοί και καινούργιοι έχουν μία αμφίδρομη σχέση μέσα σε οργανωτικά σχήματα, τα οποία θα πρέπει να είναι το πρόπλασμα για τους νέους θεσμούς και να αντανακλούν την καινούργια κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε, έτσι ώστε να ισχυροποιείται το πολιτικό υπόβαθρο των νέων αγωνιστών για να μην ευδοκιμεί η απογοήτευση μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων ετών.

Και αυτό έχει τεράστια διαφορά από τη σημερινή οργανωτική μορφή του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα, με τις μικρές και ασυντόνιστες μεταξύ τους ομάδες/παρέες στις οποίες δεσπόζουν οι περίφημοι πια «αναρχομπαμπάδες» με τη σιωπηλή αποδοχή των υπολοίπων μελών της ομάδας. Πράγμα φυσικό, γιατί αν δεν αναλυθεί το φαινόμενο της ιεραρχίας και απλώς προσπεραστεί γυρίζοντας το κεφάλι αλλού, μαζί του προσπερνιούνται -ενώ παραμένουν άλυτα- και όλα τα προβλήματα που κουβαλάει η ιεραρχία μαζί της: η επικράτηση των ισχυρών χαρακτήρων, ο φαλοκρατισμός, η θεοποίηση του θάρρους και του τσαμπουκά, η αναπαραγωγή αρχηγών και οπαδών.

Η εθελοτυφλία απέναντι στο πρόβλημα, το μόνο που καταφέρνει είναι να συντηρεί την άτυπη ιεραρχία, η οποία είναι και η χειρότερη μορφή ιεραρχίας γιατί βασίζεται σε διαδικασίες που θυμίζουν μάλλον έναν πρωτόγονο τρόπο ανάδειξης ηγετών (ο πιο ευφραδής, ο πιο ισχυρός).
Άρα, προαπαιτούμενα για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος της ιεραρχίας είναι η θέσπιση δημοκρατικών δομών και διαδικασιών που αποτρέπουν τη συγκέντρωση εξουσίας προς τα πάνω (ανακλητότητα, περιοδικότητα κ.λπ.) και η μεγιστοποίηση του πολιτικού επιπέδου όλων για να μειωθεί κατά το δυνατό το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των περισσότερο και λιγότερο έμπειρων ώστε να μην κυριαρχούν αυτοί «που τα ξέρουν καλά» πάνω σε όσους «δεν τα ξέρουν και τόσο καλά».

Η σχέση με την κοινωνία

Η συνήθης πρακτική των αναρχικών στην Ελλάδα έχει ως στόχο τη διαρκή παρενόχληση του κράτους και τη συμβολή σε κοινωνικούς αγώνες ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί έχουν οξυμένη μορφή (εξαιρούνται βέβαια οι αναρχοατομικιστές που λόγω του υπερτροφικού εγωισμού και ελιτισμού τους σαρκάζουν τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Αυτοί αντιτείνουν το «δρόμο του μοναχικού πολέμου» (για καναδυό χρόνια όμως, γιατί μετά πάνε σπίτι τους). Έτσι, σε περιπτώσεις εργατικών κινητοποιήσεων (π.χ. αδιόριστοι καθηγητές, ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ) ή κατοίκων (π.χ. Αραβησός, Ολυμπιάδα) η παρουσία τους αποσκοπούσε στην υποστήριξη και το φούντωμα αυτών των αγώνων. Όμως, η σχέση με την κοινωνία δε χτίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δε γίνεται να απομονώσουμε μια στιγμιαία κοινωνική ένταση που ενθουσιάζει λόγω της ομοιότητάς της με τη στιγμή της εξέγερσης και με την παρέμβαση πάνω σ' αυτήν, να τροφοδοτείται η αυταπάτη ότι συμβάλλουμε στη ριζοσπαστικοποίηση των ανθρώπων επειδή τους συμπαραστεκόμαστε ηθικά και «στρατιωτικά». Ο αυθορμητισμός αν δε συνοδεύεται από συνείδηση φουντώνει και ξεφουντώνει σαν πυροτέχνημα. Δυστυχώς, το ίδιο φουντώνει και ξεφουντώνει και η παρέμβαση των αναρχικών, που μόλις βλέπουν σε μία κινητοποίηση συγκρούσεις με την αστυνομία εμφανίζονται για συμπαράσταση, αλλά αμέσως μετά εξαφανίζονται. Η εποικοδομητική παρέμβαση είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει υπομονετική δουλειά κι όχι απλώς την πρόσκαιρη συμπαράσταση σ' έναν εργατικό ή τοπικό αγώνα. Χρειάζεται η παρουσία από τα μέσα σ' έναν αγώνα αν είναι δυνατό, η ανάλυση της πραγματικότητας, να βλέπει ο κόσμος ποιος είναι και τι λέει αυτός που του συμπαραστέκεται, να αναγνωρίζει το ήθος και τη στάση των αγωνιστών καθημερινά για να υπάρχει επικοινωνία με την κοινωνία και να γίνεται πιο εύκολη η αποκάλυψη των πραγματικών/συστημικών αιτίων των επιλογών της εκάστοτε κυβέρνησης και όχι απλώς να επαναλαμβάνονται οι γενικολογίες για το κεφάλαιο και το κράτος ή οι θρυμματισμοί υαλοπινάκων από αγνώστους.

Συμπεράσματα

Εν κατακλείδι, είναι οι πολιτικές αδυναμίες, τα αδιέξοδα και η επιπόλαια αποστροφή για τη θεωρία και την ανάλυση της πραγματικότητας που οδηγούν στον προσανατολισμό ενός μέρους των αναρχικών σε ατομικιστικές απόψεις και ένα άλλο μέρος -το μεγαλύτερο- στη λατρεία της βίας που γίνεται αυτοσκοπός. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που η σύγχυση που προκαλεί σε ορισμένους αναρχικούς ο φετιχισμός των δυναμικών ενεργειών είναι τόσο μεγάλη, ώστε παρακινούμενοι συναισθηματικά γοητεύονται ακόμη κι από μαρξιστικές ένοπλες οργανώσεις που προπαγανδίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, απλώς και μόνο επειδή είναι ένοπλες!

Όμως όταν η θεωρία αντικαθίσταται από τον άμυαλο ακτιβισμό είναι επόμενο να γίνονται εντελώς άσκοπες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία και να λαμβάνει χώρα ο εγκλωβισμός στον γνωστό σε όλους φαύλο κύκλο σύγκρουση-συλλήψεις, με αποτέλεσμα να μετατραπεί ο αναρχικός χώρος από πολιτικό κίνημα που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι σε κίνημα συμπαράστασης πολιτικών κρατουμένων (στις δίκες των οποίων μάλιστα καλούνται ως μάρτυρες υπεράσπισης διάφοροι αστέρες της ρεφορμιστικής αριστεράς). Όταν κάποιος την αρχή «ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα» την κουτσοκαταλαβαίνει, είναι επόμενο το μέσο -μυθοποιημένο πια- να παίρνει τη θέση του σκοπού απονεκρώνοντάς τον σταδιακά και τελικά εξαφανίζοντάς τον.

Οι εμφύλιες συρράξεις, η εχθρότητα, η καχυποψία, η ταύτιση της θεωρίας με την αστική διανόηση, η μή γόνιμη πολυμορφία, ο φαλοκρατισμός, η αντικοινωνικότητα, η αμορφωσιά, η μόνο στα λόγια συντροφικότητα, η αποστροφή για πολιτική δουλειά μέσα σε κοινωνικούς χώρους, πρέπει να ιδωθούν και να ερμηνευτούν μέσα σ' αυτό το πλέγμα οπισθοδρομικών χαρακτηριστικών που έχει ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα. Γιατί όταν δεν υπάρχει δυνατό πολιτικό και θεωρητικό υπόβαθρο, τακτική, μεθοδολογία και σαφής στόχος, αλλά αντίθετα ο «χώρος» συνήθως προσπαθεί να καταλάβει τη σημερινή πραγματικότητα με βάση τσιτάτα από απόψεις (πολλές φορές ασύμβατες μεταξύ τους) που αναπτύχθηκαν έναν ή δύο αιώνες πριν είναι επόμενο να αναδύονται φαλοκρατισμοί, συμμορίτικη διάθεση, βεντέτες με την αστυνομία, δογματισμός και εσωστρέφεια που οδηγούν στην περιθωριοποίηση και τη γραφικότητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΓΙΝΟΓΛΟΥ

Ενάντια στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις, τις διώξεις και τις φυλακίσεις αγωνιστών

Τα ξημερώματα της 5^ης Ιούνη ‘07 συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Μάριος Τσουραπάς και Χρυσόστομος Κοντορεβυθάκης καθώς και η φοιτήτρια της ΑΣΟΕΕ Στεφανία Δημητρούλα κατηγορούμενοι για απόπειρα εμπρησμού οχήματος της δημοτικής αστυνομίας στο Παλαιό Φάληρο. Κατά την σύλληψή τους και μέσα στην Ασφάλεια, ξυλοκοπούνται άγρια από τους μπάτσους και στη συνέχεια προφυλακίζονται. Ο Μ. Τσουραπάς και ο Χ. Κοντορεβυθάκης κρατούνται στις φυλακές Κορυδαλλού και στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα αντίστοιχα έως σήμερα, ένα χρόνο μετά τη σύλληψή τους, έχοντας αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συγκεκριμένη ενέργεια. Η συγκατηγορούμενή τους Σ. Δημητρούλα που αρνείται από την πρώτη στιγμή οποιαδήποτε συμμετοχή στην ενέργεια, αφέθηκε ελεύθερη δύο μήνες μετά τη σύλληψή της αφού πρώτα νοσηλεύτηκε όντας κρατούμενη, μετά από σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια κρατήθηκε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Η προφυλάκιση των δύο αναρχικών συντρόφων, υπήρξε απότοκο του κλίματος τρομολαγνείας που διαμόρφωσαν τα ΜΜΕ κατά την περίοδο της σύλληψής τους με βάση τα σενάρια της ασφάλειας περί “ημιτρομοκρατίας” και μετά από την δωδεκάμηνη παραδειγματική προφυλάκισή τους, η δίκη των τριών ορίστηκε για της 11 Ιούλη. Λίγους μήνες μετά τη φυλάκιση των δύο συντρόφων, το Νοέμβρη του ’07 στήθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ένα ακόμη σκηνικό τρόμου, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στη Θεσσαλονίκη, με αθρόες προσαγωγές αναρχικών, με αστυνομικές εφόδους σε σπίτια για έρευνες, με αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών από τα ΜΑΤ. Αποτέλεσμα αυτής της γιγάντιας επιχείρησης ήταν η σύλληψη και προφυλάκιση του αναρχικού Βαγγέλη Μποτζατζή στις φυλακές Κομοτηνής, η έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για ακόμα τρεις αναρχικούς –οι οποίοι διαφεύγουν της σύλληψης- και η δίωξη και των τεσσάρων με τον τρομονόμο στη βάση ενός κατασκευασμένου κατηγορητηρίου για μια σειρά εμπρηστικών επιθέσεων. Πρόκειται για υποθέσεις που αποτελούν για το κράτος σημεία της συνολικής επιχείρησης τρομοκράτησης τόσο εναντίον όλων όσοι αντιστέκονται όσο και ευρύτερα εναντίον όλης της κοινωνίας. Άλλωστε οι συλλήψεις και οι διώξεις αγωνιστών αποτελούν κομμάτι της ολοένα αναβαθμιζόμενης και εντεινόμενης κατασταλτικής επίθεσης του κράτους στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της.

Μιας επίθεσης που εκφράζεται με τις εκατοντάδες κάμερες ασφαλείας στους δρόμους, με την αναβάθμιση και την αποθράσυνση των σωμάτων ασφαλείας- ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, συνοριοφύλακες, ειδικοί φρουροί, ζητάδες- και τη δημιουργία συνεχώς νέων –όπως είναι και η δημοτική αστυνομία. Με τα αστυνομικά μπλόκα στις γειτονιές και στο κέντρο της μητρόπολης και την καταδίωξη κυρίως νεολαίων και μεταναστών, με την άγρια καταστολή διαδηλώσεων –όπως στις κινητοποιήσεις ενάντια στη πρόσφατη αντικοινωνική ασφαλιστική μεταρρύθμιση, κατά τις οποίες συνελήφθη και προφυλακίστηκε ένας νεολαίος διαδηλωτής-, με τις δολοφονικές επεμβάσεις των σωμάτων ασφαλείας εναντίων τοπικών αντιστάσεων -όπως αυτή της 29^ης Μάη στο κατειλημμένο από κατοίκους εργοτάξιο του Χ.Υ.Τ.Α. στη Λευκίμμη Κέρκυρας όπου τα ΜΑΤ αφού διέλυσαν τους συγκεντρωμένους με χημικά κάνοντας και 15 συλλήψεις συνέχισαν να τους κυνηγούν και να τους χτυπούν με αποτέλεσμα να ρίξουν δύο νέους από το μηχανάκι που οδηγούσαν και αυτό να παρασύρει και να σκοτώσει μία 43άχρονη έγκυο γυναίκα-, με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού οπλοστασίου του κράτους –όπως είναι ο τρομονόμος- και την επιβολή εξοντωτικών ποινών εναντίων αγωνιστών – όπως αυτές για 4 από τους διωκόμενους διαδηλωτές του Ιούνη του 2003 ενάντια στη σύνοδο της Ε.Ε. στη Θεσσαλονίκη-, με τη διαρκή προσπάθεια στοχοποίησης, εγκληματοποίησης και αποκοινωνικοποίησης των αγωνιζόμενων και ειδικότερα των αναρχικών- αντιεξουσιαστών.

Έτσι, η πολύμηνη προφυλάκιση των δυο συντρόφων Μ.Τσουραπά και Χ.Κοντορεβυθάκη, επιχειρείται από το κράτος να λειτουργήσει εκφοβιστικά και παραδειγματικά σε όλους όσοι αντιστέκονται ασκώντας ένα ελάχιστο ποσοστό κοινωνικής αντιβίας απέναντι στην αντικοινωνική εξουσιαστική βία της ολοκληρωτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για μια διαδικασία εκφοβισμού που δεν στοχεύει απλά στις εκάστοτε πρακτικές, όπως θέλει να διατυμπανίζει το κράτος που επιβάλλει ορισμούς για το τι είναι “νόμιμο” και τι “παράνομο”, αλλά συνολικά στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, σε όλες τις πτυχές και τις εκφράσεις του.

Απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση της δημοκρατίας, η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές και ο αγώνας για την απελευθέρωσή τους δεν μπορεί παρά να είναι μέρος των ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι των συλλογικών αγώνων ενάντια στα δεσμά κράτους και κεφαλαίου, του αγώνα για ελευθερία…

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Β. ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
Μ. ΤΣΟΥΡΑΠΑ ΚΑΙ Χ. ΚΟΝΤΟΡΕΒΥΘΑΚΗ
που μετά τη δωδεκάμηνη προφυλάκισή τους δικάζονται στις 11 Ιουλίου ’08 μαζί με τη φοιτήτρια της ΑΣΟΕΕ Σ. Δημητρούλα κατηγορούμενοι για απόπειρα εμπρησμού περιπολικού της δημοτικής αστυνομίας, στις 5 Ιούλη ’07 στο Παλαιό Φάληρο

ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 3 ΙΟΥΛΗ
ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ 18:00
-Δίκη 11 Ιούλη ’08, δικαστήρια Ευελπίδων, 9π.μ-

Αθήνα, Ιούλης '08
Αναρχική συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”

Κατάληψη Ευαγγελισμού Κρήτης

Μετά την καταστολή της κατάληψης Ι.Κ.Α. στη Λάρισα, ο κρατικός μηχανισμός προχωρά στην εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού στην Κρήτη. Ακολουθεί ανακοίνωση της κατάληψης:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

Πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις και εισαγγελείς θυμήθηκαν τον Ευαγγελισμό…

Την Τρίτη 22-07-08 η κατάληψη Ευαγγελισμού δέχτηκε την επίσκεψη μιας κουστωδίας “φορέων” αποτελούμενη από τον πρύτανη (και μεγαλοεπιχειρηματία) του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννη Παλλήκαρη, τον αντιπρύτανη Κιτσόπουλο, τον εισαγγελέα Ηρακλείου Μαρκάκη, κάποιον υψηλόβαθμο μπάτσο, ασφαλίτες και δημοσιογράφους. Σκοπός της επίσκεψης αυτής, όπως είπαν και οι ίδιοι, ήταν να μας “προειδοποιήσουν” για την επερχόμενη εκκένωση του κτιρίου και “να δώσουν δεκαπενθήμερη διορία” για να αδειάσουμε το κτίριο.

Την επόμενη μέρα, οι τοπικές εφημερίδες, επιτελώντας ως συνήθως το λειτούργημα της παραπληροφόρησης και της λασπολογίας, υμνούσαν την επερχόμενη εκκένωση του κτιρίου και την “αξιοποίησή” του. Έτσι γενικά κι αόριστα, χωρίς καν να αναφέρουν τι θα στεγαστεί στο χώρο αν εκκενωθεί η κατάληψη, κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κύριο μέλημά τους είναι η εκκένωση του κτιρίου (μέσα στην ευνοϊκή για αυτούς συγκυρία της άρσης ασύλου στα κτίρια του πανεπιστημίου της Κνωσού και της καλοκαιρινής περιόδου), παρά η μελλοντική του χρήση. Ούτως ή άλλως, πρέπει να είναι κάποιος αρκετά αφελής, για να πιστέψει ότι ένα τέτοιο “φιλέτο” στο κέντρο της πόλης δε θα χρησιμοποιηθεί είτε από το πανεπιστήμιο είτε από το δήμο (σε περίπτωση τυχόν ανταλλαγής κτιρίων μεταξύ τους) για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Λίγα λόγια για την ιστορία μιας κατάληψης 6 χρόνων…

Στις 16 Μάη του 2002, μια ομάδα νέων, κυρίως φοιτητών αλλά και εργαζόμενων και μαθητών, καταλάβαμε το για πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του Ευαγγελισμού, στο κέντρο του Ηρακλείου, στο νούμερο 18 της οδού Θεοτοκοπούλου. Σκοπός μας ήταν - και είναι - να δημιουργήσουμε ένα χώρο επικοινωνίας, πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης, ανεξάρτητο από κάθε “επίσημο” φορέα (πανεπιστήμιο, δήμο, κράτος, κόμματα, κ.λ.π.). Νιώθοντας ότι οι υπάρχουσες μορφές πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης δεν μας καλύπτουν και έχοντας ήδη το καθημερινό βίωμα της μικροπολιτικής υποκρισίας που αποπνέουν οι παραπάνω φορείς σε κάθε πτυχή της ύπαρξής τους (από τη στείρα γνώση που μοναδικό σκοπό έχει να παράγει μελλοντικούς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, μέχρι τη γελοία εξεταστική διαδικασία, και από τη ψηφοθηρία με κάθε μέσο μέχρι το κενό νοήματος “πολιτικό” διάλογο των δελτίων τύπου και των κομματικών συγκεντρώσεων), επιλέξαμε να καταλάβουμε το κτίριο μένοντας πραγματικά ανεξάρτητοι από κάθε είδους “θεσμικό” πλαίσιο. Οι καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτιρίων είναι ένα φαινόμενο με ιστορία τόσο στην ελλάδα, όσο και σε ολόκληρη την ευρώπη και την αμερική, το οποίο αντιτίθεται έμπρακτα και άμεσα στη λογική της ιδιοκτησίας που θεωρεί “σωστότερο” το να υπάρχουν άδεια και αχρησιμοποίητα επί δεκαετίες σπίτια που “ανήκουν” σε κάποιον, από το να αξιοποιούνται από ομάδες ατόμων που έχουν ανάγκες προς κάλυψη.

Το κτίριο του Ευαγγελισμού, όταν πρωτομπήκαμε, ήταν σε απερίγραπτη κατάσταση λόγω της εικοσάχρονης και βάλε εγκατάλειψής του. Χρησιμοποιημένες σύριγγες και μπάζα κάθε είδους απομακρύνθηκαν, και χωρίς κανένας μας σχεδόν να έχει ιδιαίτερες γνώσεις, με πολύ προσωπική δουλειά και κόπο, με διάθεση προσωπικού χρόνου και χρήματος (και φυσικά χωρίς καμία οικονομική στήριξη από τρίτους), το μετατρέψαμε σε ένα βιώσιμο και λειτουργικό χώρο, χωρίς φυσικά οι δουλειές και η βελτίωση να τελειώνουν ποτέ. Εδώ και πολύ καιρό, λειτουργεί αυτοοργανωμένο καφενείο, ενώ πραγματοποιούνται εκδηλώσεις όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις αλλά και πάρτι, συναυλίες και θεατρικά.

Μέσα στα 6 χρόνια ύπαρξής της, η κατάληψη Ευαγγελισμού, πάντα μέσω της σταθερής της συνέλευσης που γίνεται κάθε Τετάρτη και λειτουργεί σε αντιιεραρχική βάση, έχει αναπτύξει λόγο και δράση για μια σειρά ζητημάτων, από τοπικά και περιβαλλοντικά θέματα, όπως η εναντίωση στην προγραμματιζόμενη καταστροφή του πάρκου Γεωργιάδη και στην κατασκευή διαμετακομιστικού λιμανιού στο Τυμπάκι, μέχρι κεντρικά πολιτικά ζητήματα με συμμετοχή σε φοιτητικές και άλλες κινητοποιήσεις, αλλά και με αυτόνομες δράσεις ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και στήριξης των αγώνων των φυλακισμένων, ενάντια στην ύπαρξη των φυλακών και του εγκλεισμού και πολλά άλλα ζητήματα.

Και φυσικά όλα αυτά ενοχλούν…

Αυτή η δράση φυσικά δεν είναι καθόλου καλοδεχούμενη από τους τοπικούς διαχειριστές της εξουσίας. Έτσι, κατά καιρούς έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με την καταστολή στην “κλασσική” της μορφή, δικαζόμενοι για τη διοργάνωση ή συμμετοχή σε κινητοποιήσεις που σχετίζονταν με την αλληλεγγύη σε προφυλακισμένους διαδηλωτές και την αντίδραση στην εν ψυχρώ δολοφονία 22χρονου από μπάτσους σε μπλόκο το 2003. Πλάι σε όλα αυτά, διάφοροι καλοθελητές έχουν αναλάβει να “ενημερώσουν τον κόσμο” για τον Ευαγγελισμό. Τοπικοί και παραταξιακοί φιλόδοξοι Πρετεντέρηδες δε χάνουν ευκαιρία να λασπολογήσουν με κάθε τρόπο το κτίριο και τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν. Στην Αυτοκρατορία του Τίποτα, επάξια μέλη της οποίας είναι οι δημοσιογραφίσκοι και οι εκκολαπτόμενοι πολιτευτές των “πολιτικών” φοιτητικών παρατάξεων, όσο λες και ξαναλές, όλο και κάτι θα μείνει. Έτσι, όποιος επαναπαύεται και νιώθει “ενημερωμένος” όντας παθητικός δέκτης προπαγάνδας (και δυστυχώς υπάρχουν άφθονοι τέτοιοι), σίγουρα θα ξέρει ότι “δεν είναι να πολύπερνάς από κει”, αφού σύμφωνα με την παραφιλολογία που αναπτύσσεται κατά καιρούς, στον Ευαγγελισμό γίνεται από εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, μέχρι όργιο και ενοικίαση δωματίων (το πιο πρόσφατο και “καλύτερο” που έχει ακουστεί). Η μοναδική μας απάντηση σε όλα αυτά είναι η διαρκής μας δράση και οι πολυάριθμες αφίσες και προκηρύξεις που κυκλοφορούν κατά καιρούς καλώντας τον κόσμο στις εκδηλώσεις.

Και να είστε σίγουροι ότι θα συνεχίσουν να ενοχλούν…

Η τελευταία και σοβαρότερη απειλή εκκένωσης που εκτοξεύθηκε από την πρυτανεία και την εισαγγελία ηρακλείου δε θα ανακόψει την πορεία μας. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε τους κόπους και την ιστορία έξι χρόνων στα χέρια κανενός πρύτανη, πόσο μάλλον ενός μπλεγμένου σε οικονομικά σκάνδαλα όπως ο Παλλήκαρης που επιπλέον φέρεται ως απόλυτος μονάρχης του πανεπιστημίου. Άλλωστε η πρόσφατη απόφαση για εκκένωση της κατάληψης είναι ένα ζήτημα που κινείται με αποκλειστική πρωτοβουλία της πρυτανείας, χωρίς να υπάρχει κάποια σοβαρή απαίτηση από άλλα μέλη και όργανα του ιδρύματος.

Σε περίπτωση που αστυνομικές δυνάμεις επιχειρήσουν να εκκενώσουν το κτίριο, υπεύθυνος για κάθε συνέπεια και τυχόν τραυματισμούς θα είναι ο πρύτανης και μόνον αυτός. Από την πόλη του Ηρακλείου δε λείπει άλλος ένας κυριλέ και αποστειρωμένος χώρος, αλλά ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι. Η ανάπλαση του κέντρου και ο χορός των μεγάλων ποσών δε θα περάσουν από πάνω μας. Ο Ευαγγελισμός υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να χωρέσουν στο lifestyle της μιζέριας, που αρνούνται να περάσουν μια ζωή προκαθορισμένη, ακολουθώντας μονοπάτια που χάραξαν άλλοι. Είναι ένα σημείο αναφοράς για άτομα και απόψεις που εναντιώνονται στο υπάρχον, ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος μέσα σε μια πόλη και μια κοινωνία όπου όλα πουλιούνται και αγοράζονται, όπου κάθε ανθρώπινη έκφραση και δραστηριότητα προϋποθέτει και κάποιο αντίτιμο (χρηματικό ή μη), όπου η ανθρώπινη εργασία είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης κι η υπεραξία γεμίζει τις τσέπες των αφεντικών.

Θέλουμε να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι όποιος και να αναλάβει να μας βγάλει έξω από εδώ, θα έχει ένα δύσκολο έργο, στο οποίο κάποιος θα πρέπει να λερώσει τα χέρια του και να σηκώσει το πολιτικό βάρος όσων επακολουθήσουν. Ας μην έχει κάνεις εμπλεκόμενος την ψευδαίσθηση ότι έχουν να κάνουν με 10-20 καταληψίες. Ο Ευαγγελισμός πλαισιώνεται από πολυάριθμα άτομα και οργανώσεις που χρόνια τώρα έχουν μάθει να αγωνίζονται και να αντιστέκονται και ξέρουν πολύ καλά πως να αντιδράσουν και σε αυτή τη νέα απειλή.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Κατάληψη Ευαγγελισμού θεοτοκοπούλου 18 Ηράκλειο Κρήτης

Αφιέρωμα: Zapatistas

«Ενώ θα μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα»

Subcomandante Marcos

Η εξέγερση

Το κίνημα των Ζαπατίστας (Ejercito Zapatista de Liberacion Nacional EZLN -Στρατός των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση) ξεκίνησε την δράση του το 1994. Ιθαγενείς στην πλειοψηφία τους, αλλά και λευκοί και μιγάδες, εξεγέρθηκαν και δημιούργησαν τον Στρατό των Ζαπατίστας.

Η εξέγερση ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου του 1994 όταν κατέλαβαν την πρωτεύουσα του ομόσπονδου μεξικανικού κρατιδίου Τσιάπας το Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας. Σταδιακά η εξέγερση επεκτάθηκε και σε άλλες πολιτείες στο νότιο Μεξικό. Οι Ζαπατίστας ζητούν για λογαριασμό των ιθαγενών Ινδιάνων να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς διώξεις, γη για να καλλιεργήσουν και να πάψουν να αποτελούν το περιθώριο της μεξικανικής κοινωνίας. Ο ρατσισμός, η γενικευμένη μιζέρια και η έλλειψη στοιχειωδών συνθηκών διαβίωσης αλλά πάνω από όλα η πείνα είναι οι αιτίες που όπλισαν το χέρι των ιθαγενών αγροτών που απαρτίζουν τον Στρατό των Ζαπατίστας (ΕΖLN).


O Mάρκος

Εκπρόσωπος και οργανωτής του κινήματος είναι ο Subcomandante Marcos. Ο «υποδιοικητής» όπως αυτοαποκαλείται, (αφού διοικητής κατά τον Μάρκος είναι ο λαός), δεν γεννήθηκε στη ζούγκλα αλλά ξέρει να την εκπροσωπεί με χιούμορ, να την εκφράζει και να την ενθουσιάζει. Ο ίδιος έχει πανεπιστημιακή μόρφωση και επαναστατική εμπειρία, και δηλώνει πως ο αγώνας του είναι αγώνας για όλους τους φτωχούς του Μεξικού. Είναι αγώνας για να ζει ο λαός με ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Οι Ζαπατίστας είναι ίσως το μοναδικό αντάρτικο κίνημα στη Λατινική Αμερική το οποίο πολεμάει με τη δύναμη του λόγου περισσότερο παρα των όπλων. Ο Μάρκος άριστος γνώστης της δύναμης των μέσων μαζικής ενημέρωσης τα χρησιμοποίησε για να κάνει γνωστά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τα αιτήματα των Ζαπατίστας σε όλο τον κόσμο και να κερδίσει την συμπάθεια εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αποφεύγει την ξύλινη γλώσσα της αριστεράς και δανείζεται εκφραστικά μέσα των ιθαγενών αλλά και ποιήματα και στίχους τραγουδιών δημιουργώντας έναν λόγο πρωτότυπο. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να γνωστοποιήσει σε όλον τον κόσμο τα άιτήματα του κινήματος. Στο λόγο του είναι συγκινητικός, ρομαντικός, χιουμορίστας, και μάλιστα έχει εκδόσει βιβλία και περιοδικά. Έχει δώσει συνεντεύξεις σε εφημερίδες, τηλεοπτικά δίκτυα, ραδιόφωνα και έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στη Λατινική Αμερική.


Το καθεστώς στο Μεξικό στην προσπάθεια του να πλήξει το κύρος του Μάρκος έδωσε στην δημοσιότητα τα στοιχεία του, λέγοντας μάλιστα πως δεν είναι ιθαγενής και πως δεν τους εκπροσωπεί. Τον Φεβρουάριο του 1995 αποκαλύφθηκε πως πρόκειται για τον Ραφαέλ Σεμπαστιάν Γκιγιέν Βισέντε που γεννήθηκε το 1957 στο Ταμπίκο, μια παράκτια πόλη στον κόλπο του Μεξικού, στην πολιτεία Ταμαουλίπας με σπουδές φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο UNAM, ο οποίος μάλιστα ακολουθούσε ακαδημαϊκή καριέρα όταν αποφάσισε να ενταχθεί στο αντάρτικο.

Ο ίδιος είχε πει για τον εαυτό του. Ο Μάρκος είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες που αντιστέκονται, εκρήγνυνται και λένε "Φθάνει πια!". Όλες οι μειονότητες την ώρα που πρέπει να μιλήσουν, και όλες οι πλειονότητες την ώρα που πρέπει να σωπάσουν και να υπομείνουν. Όλοι οι αποκλεισμένοι που αναζητούν ένα λόγο, το λόγο τους, αυτό που ξαναδίνει την πλειοψηφία στους αιώνια διασπασμένους, εμάς. Ό,τι ενοχλεί την εξουσία και τις καθησυχασμένες συνειδήσεις, αυτό είναι ο Μάρκος...

Αναδιανομή της γης

Οι Ζαπατίστας ζητούν επίσης αγροτική μεταρύθμιση με ανακατανομή της γης και κάποια μορφή αυτονομίας των ιθαγενών. Το κίνημα των Ζαπατίστας δεν είναι πολιτικό κόμμα. Αντίθετα έχει προτείνει τη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης στην πολιτεία της Τσιάπας με τη συμμετοχή όλων των μη κυβερνητικών μαζικών συλλόγων και τοπικών ομάδων. Αυτη η επαναστατική κυβέρνηση έχει ήδη συγκροτηθεί και σε αυτην συμμετέχουν εκπρόσωποι των συλλογικών οργανώσεων των ιθαγενών.

Ταυτόχρονα, περίπου 38 δημαρχίες από τα ορεινά της Τσιάπας που συμμετέχουν και αποτελούν τη βάση της επαναστατικής κυβέρνησης διοικούμενες από υποστηρικτές των ανταρτών έχουν προχωρήσει ήδη σε κατάληψη και αναδιανομή της γης.

Εκπαίδευση

Όλες οι ινδιάνικες φυλές, 57 συνολικά, που μιλούν 92 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους, έχουν τα ίδια αιτήματα. Αναγνώριση της ιδιαιτερότητας τους, γη, τροφή, υγεία και εκπαίδευση. Στο Μεξικό το ποσοστό αναλφαβητισμού είναι 10,46%, αλλά στις κοινότητες των Ινδιάνων ξεπερνάει το 50%. Μάλιστα, το 75% των παιδιών των Ινδιάνων δεν τελειώνουν ούτε καν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 86% πεθαίνει από απλές εντερικές διαταραχές, ενώ το 60% υποσιτίζεται.

Από τα 100 εκατομμύρια του πληθυσμού το 43% ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας, ποσοστό που αφορά κυρίως τους Ινδιάνους. Στην Τσιάπας μάλιστα οι ανισότητες υπήρξαν ακόμη πιο έντονες από ότι στο υπόλοιπο Μεξικό. Χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ότι μεγάλοι γαιοκτήμονες κατέχουν μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στις οποίες δουλεύουν οι ιθαγενείς. Πριν από λίγες δεκαετίες ακόμη δεν επιτρεπόταν οι ιθαγενείς να περπατάνε στα πεζοδρόμια!

Επίθεση με μαχαίρια δέχτηκαν αναρχικοί από Χρυσαυγήτες

EΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων απο τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα.: Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιριετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού.


Τον τελευταίο χρόνο έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις, επιτροπές κατοικων, γραφεία πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων.


Σε ανοιχτούς δηλαδή κοινωνικούς – πολιτικούς χώρους που προτάσσουν και κάνουν πράξη την αδιαμεσολάβητη και αυτοοργανωμένη αντίσταση στην ολοένα εντεινόμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στις ζωές μας. Οι επιθέσεις αυτές δεν στοχεύουν απλά στην πρόκληση σοβαρών υλικών ζημιών : Εκτος απο τα δύο παιδιά που χτυπήθηκαν στην «Αντίπνοια» πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν υποστεί σωματικές βλάβες..

Η απόδωση αυτών των επιθέσεων σε φασιστικές ομάδες και σε αυτό που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «πόλεμοε συμμοριών» ανάμεσα σε αναρχικούς – αντιεξουσιαστές και σε φασίστες από το κράτος, έχει ξεπεραστεί απο την ίδια τη δράση των κατασταλτικών του μηχανισμών:

Οι εικόνες της συντονισμένης επίθεσης μπάτσων και φασιστών σε άτομα που επιχείρησαν να εμποδίσουν φασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 2 Φλεβάρη καταδεικνύουν το αυτονόητο: Τα φασιστικά σκουλήκια και οι μπάτσοι επιτελούν και αλληλοβοηθούνται στο ίδιο «έργο». Την κατασταλτικής δηλαδή επίθεσης της κυριαρχίας στα αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας που αντιστέκονται στους σχεδιασμούς της.


Το στέκι «Αντίπνοια», εδώ και ένα χρόνο, και σε συνέχεια της πολυετούς δράσης συντρόφων-ισσών στη γειτονιά μας, αντιστέκεται στην περίφραξη και εμπορευματοποίηση των λόφων του Φιλοπάππου, στην ύπαρξη καρκινογόνων κεραιών κινητής τηλεφωνίας, στο κλείσιμο και τις απολύσεις εργατών από το εργοστάσιο της Palco, στις κάμερες παρακολούθησης. Λειτουργώντας αυτοοργανωμένα και θέλοντας να αποτελέσει ένα χώρο ασιαμεσολάβητης επικοινωνίας, συνεύρεσης και δημιουργίας, για να πάρουμε τις ζωές και τις γειτονιές μας στα χέρια μας.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ»

Πηγή: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=887491

Ούτε σύνορα, ούτε έθνη

by L. Akai - ZSP Monday, Jun 2 2008, 12:12pm
bezgranic@bzzz.net
poland / czech / slovak / migration / racism / press release

Κλείστε τη Frontex!

Στις 6 Ιουνίου θα διεξαχθεί μια διεθνής διαδήλωση μπροστά από την έδρα της Frontex στη Βαρσοβία.

Στις 6 Ιουνίου θα διεξαχθεί μια διεθνής διαδήλωση μπροστά από την έδρα της Frontex στη Βαρσοβία. Μια ημέρα πριν, θα γίνει μια μίνι-διάσκεψη για τη μετανάστευση. Θα υπάρχουν συζητήσεις και μια έκθεση στις 16 και 17 Μαΐου στην ίδια πόλη. Αντίσταση στη Frontex

Ο πόλεμος, ο οικονομικός ιμπεριαλισμός, η εμφύλια διαμάχη, η περιβαλλοντική υποβάθμιση και ένας πλήθος άλλων παραγόντων, που συνδυάζονται με τον αυξανόμενο τεχνολογικό έλεγχο και τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, είναι γεγονότα που δείχνουν ότι οι άνθρωποι θα διατρέξουν ακόμη πιο μεγάλο κίνδυνο στην προσπάθεια άσκησης της ελευθερίας κινήσεων και καταφυγίου, για να βρουν ασφαλείς κατοικίες ή θέσεις εργασίας, με κάποια ακόμη ελάχιστη οικονομική προοπτική, αλλιώς δεν θα έχουν καμία προοπτική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μεταβληθεί σε φρούριο και επιδιώκει να ελέγξει τη μετανάστευση στα μέτρα της και σύμφωνα με τις απαιτήσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου. ΄Όλα αυτά βαίνουν, σε τελευταία ανάλυση, προς όφελος της επιχείρησης του να κρατιέται αιχμάλωτη η αγορά εργασίας στις χώρες εκείνες όπου οι μισθοί είναι φτωχοί και δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση, ώστε να επιτρέπει στα κεφάλαια και τα εμπορεύματά τους να κυκλοφορούν, αλλά και για να κρατά τους ανθρώπους αδρανείς. Προκειμένου να ελεγχθεί καλύτερα η ροή της μετανάστευσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε τη Frontex.

Η Frontex είναι αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) που συντονίζει την αντιμεταναστευτική δραστηριότητα, καταρτίζει και διαχειρίζεται τον συνοριακό έλεγχο της Ε.Ε. Συντονίζει, επίσης, αυτή την δραστηριότητα μέσω της αστυνομίας, του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Το πρόγραμμα RABITs (Rapid Border Intervention Teams – Ταχείες Συνοριακές Ομάδες Επέμβασης) που καθοδηγείται από την Frontex, διεξάγει στρατιωτικού τύπου ασκήσεις ως προετοιμασία για την ανάληψη επιχειρήσεων ενάντια σε ομάδες μεταναστών. Έτσι τώρα υπάρχει αυξανόμενη πιθανότητα κάποιος να πυροβοληθεί θανάσιμα στην προσπάθειά του να διασχίσει τα σύνορα.

Τυχαία δολοφονία

Καθώς οι μετανάστες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν όλο και πιο επικίνδυνους τρόπους για να διασχίζουν τα σύνορα, οι λαθρέμποροι ανθρώπων και οι διάφορες μαφίες κάνουν καλές δουλειές. Αλλά το τίμημα των μεταναστών είναι συχνά ο θάνατος στο πίσω μέρος ενός υπερφορτωμένου φορτηγού ή εν πλω. Το τελευταίο γίνεται όλο και περισσότερο συχνό χάρη στις θαλάσσιες περιπόλους της Frontex. Αντί να ακολουθούν κοντινές διαδρομές, οι μετανάστες επιλέγουν τις μακρύτερες εν πλω και έτσι πιο πολλοί τώρα βρίσκουν το θάνατο.

Συγχρόνως, το γεγονός ότι δεκάδες πτωμάτων υποψήφιων μεταναστών ξεβράζονται στις παραλίες, προκαλεί τα παράπονα πολλών χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι και έτσι είναι πολυάσχολες στη στρατολόγηση Ασιατών για να πάνε εκεί να εργαστούν. Με την ποινικοποίηση της μετανάστευσης, οι αρχές μεταχειρίζονται τους θανάτους αυτούς ως ευθύνη των ίδιων των ανθρώπων, δηλαδή εκείνων που επέλεξαν να εκτεθούν σε κάθε κίνδυνο και αυτών που παρέβησαν το νόμο. Αλλά είναι το ίδιο το σύστημα που είναι δολοφονικό.

Κανένας δεν είναι παράνομος

Έχουμε την άποψη ότι οι πόροι της γης ανήκουν συλλογικά στην ανθρωπότητα και ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να ζήσουν, να εργαστούν και για να διαθέσουν τα προϊόντα της εργασίας τους καθώς επίσης και τους φυσικούς πόρους με εξισωτικό τρόπο. Τα σύνορα που έχουν χαραχτεί στη γη για να μας διαιρούν τεχνητά, χρησιμεύουν συχνά για να προστατεύουν τα συμφέροντα εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία, δηλαδή των μη κανονικών ανθρώπων. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι είτε να πάνε όπου επιθυμούν είτε να μείνουν στον τόπο τους, απαλλαγμένοι από την οποιαδήποτε επιθετική και αρπακτική πολιτική του κράτους και των μεγαλο-επιχειρήσεων που εκδιώκουν τους ανθρώπους από τους τόπους τους, προσπαθώντας να μονοπωλήσουν τους φυσικούς πόρους για τα κέρδη τους. Για εκατοντάδες χρόνια, οι μεγαλο-επιχειρήσεις εισβάλουν παντού, φτιάχνοντας φυτείες, κάτεργα εκμετάλλευσης και ορυχεία, που καταστρέφουν τις τοπικές κοινότητες, ισοπεδώνουν τις τοπικές οικονομίες, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους ως σκλάβους ή ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Όλα αυτά τα πράγματα, και σε μια μικρότερη έκταση, οι φυσικοί παράγοντες (που προκαλούνται μερικές φορές από την υπερβολική χρήση των φυσικών πόρων), έχουν δημιουργήσει μια παγκόσμια τάξη με τα δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού να κατοικούν πλέον σε μέρη που χτυπιούνται άσχημα από την ένδεια που προκαλείται από την άγρια εκμετάλλευση. Κανένας δεν μπορεί να αναρωτηθεί γιατί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος θα επιθυμούσε να εγκαταλείψει αυτά τα μέρη.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εκτίθενται περαιτέρω όλο και πιο πολλοί άνθρωποι στα αποτελέσματα όλων αυτών των προβλημάτων, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη συνεχή ποινικοποίηση, την καταστολή και την εκτόπιση των μεταναστών. Αυτό που πρέπει να χτυπηθεί είναι η ρίζα του προβλήματος.

Θα πάμε στα γραφεία της Frontex με συνθήματα όπως «Κανένας δεν είναι παράνομος» και «Ούτε σύνορα ούτε έθνη» για να αντιμετωπίσουμε τους κυνηγούς μεταναστών με τις συνέπειες της πολιτικής τους και για να δείξουμε ποια είναι αυτά που προστατεύει πραγματικά αυτή η πολιτική: δυστυχία, ένδεια, εκμετάλλευση, ρατσισμός, ιμπεριαλισμός και παγκόσμιος καπιταλισμός.

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗ FRONTEX!

No Borders Poland

Διαδήλωση Παρασκευή, 6 Ιούνη 2008, στα κεντρικά γραφεία της Frontex στη Βαρσοβία.

*Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net

Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 1 Ιούνη 2008.

5η Ιουνίου...

Η 5η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος. Τι πρωτότυπο! Όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν το περιβάλλον, τα προβλήματα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε με την συμπεριφορά μας απέναντί στην φύση. Για μια μέρα όλοι μιλούσαν για το πως θα πρέπει ν' αλλάξουμε συμπεριφορά, να γίνουμε πιο "φιλικοί" προς το περιβάλλον και πολλά άλλα, που νιώθεις πως για τους περισσότερους είναι "λόγια του αέρα". Εγώ έχω την απορία, πόσοι από όλους αυτούς τους αξιωματούχους(πάσης φύσεως) και μη, άφησαν έστω και μια μέρα τ' αυτοκίνητά τους στο σπίτι, πόσοι άφησαν για ανακύκλωση έστω και μια παλιά εφημερίδα, πόσοι δεν πέταξαν έστω και ένα σκουπίδι κάτω. Τι συνηθισμένο, και όμως απαραίτητο να λεχθεί ξανά! Δεν έχει σημασία να θυμόμαστε το περιβάλλον μια μέρα το χρόνο και αυτό τύποις! Πρέπει να αλλάξουμε κάποιες από τις συνήθειές μας και κάθε μέρα που περνάει να σκεφτόμαστε το περιβάλλον. Ούτως ή άλλως, ο καθένας μπορεί με πολύ "μικρά" πράγματα να βοηθήσει. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Όλοι φαντάζομαι θα το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους.Θυμάμαι το περιβάλλον, δεν σημαίνει λέω ή κάνω κάτι στις 5 Ιουνίου κάθε χρόνο. Θυμάμαι το περιβάλλον σημαίνει κάνω κάτι κάθε μέρα που περνάει, ώστε να μπορέσω να ζήσω κι εγώ και οι επόμενες γενιές καλύτερα και ποιοτικότερα...

Κακοποίηση ανηλίκων

Ενοχή ή φόβος, αδιαφορία ή υποκρισία, παθογένεια ή απροθυμία, εγωτικός αυτισμός ή απλώς αυτοπροστασία (άρνηση εμπλοκής), η ελληνική κοινωνία φαίνεται να ειδικεύεται στο τρίπτυχο «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα». Και όσο εμείς ομνύουμε στο υγιές, στενό, περιβάλλον μας, τα στοιχεία μάς διαψεύδουν βροντωδώς:
Το πρόβλημα των εξαφανισμένων, θυμάτων απαγωγής και σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών είναι μεγάλο, ωστόσο υποτιμημένο, ενώ η πληροφόρηση πάνω σε αυτό χαρακτηρίζεται ελλιπής. Μόνο στις ΗΠΑ αναφέρονται ετησίως 800.000 εξαφανίσεις παιδιών. Στη Βρετανία 105.000, στη Γερμανία 50.000 και 39.000 στη Γαλλία. Το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης έχει φτάσει σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Υπολογίζεται ότι 1 στα 5 κορίτσια και 1 στα 10 αγόρια θα υποστούν σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την ηλικία των 18, ενώ μόνο 1 στα 3 παιδιά θα αναφέρει το γεγονός.

Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι περισσότερα από 10.000 παιδιά υφίστανται βαριά σωματική κακοποίηση (περίπου 2% του παιδικού πληθυσμού), ενώ θύματα σεξουαλικής κακοποίησης -στη συντριπτική πλειονότητα από τους γονείς τους- πέφτουν το 17%-18% των κοριτσιών και το 7%-8% των αγοριών. Την ίδια ώρα, έρευνες δείχνουν ότι τα 2/3 των γονέων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο…

Αναρχία

Η Αναρχία είναι η θεωρία που προτείνει μια κοινωνία απαλλαγμένη απο τα δεσμά της εξουσίας, μια κοινωνία όπου η κυρίαρχη ηθική αρχή είναι το να κάνεις στον άλλον ό,τι θα ήθελες να σου κάνει και αυτός υπό τις ίδιες περιστάσεις, μια κοινωνία με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια που είναι αναγκαία για την επιβίωση και την εξέλιξη του ανθρώπου καθώς είναι κοινωνικό ον.
Σαν αναρχικοί αρνούμαστε το Κράτος, σαν κύριο εκπρόσωπο της εξουσίας και γιατι έχει δημιουργηθεί για να διασφαλίζει με νόμους, βία και προπαγάνδα τα συμφέροντα και την ιδιοκτησία των Καπιταλιστών. Αρνούμαστε την εξουσία ανθρώπου απο άνθρωπο και πιστεύουμε πως η μόνη εξουσία στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να υποτάσεται είναι αυτή της φύσης, δηλαδή να ζει μαζί της αρμονικά γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει ανεξάρτητα απο αυτή όντας κομμάτι της. Επιδιώκουμε μια κοινωνία με απόλυτη ελευθερία γιατι την θεωρούμε το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο αγαθό. Θέλουμε μια κοινωνία με αυτοδιεύθυνση και άμεση δημοκρατία όπου κάθε κοινότητα θα είναι αυτόνομη και οι άνθρωποι θα συναποφασίζουν και θα αλληλοβοηθιούνται για να προοδεύουν υλικά και πνευματικά. Θέλουμε τα μέσα παραγωγής να ανήκουν στις κοινότητες και οι άνθρωποι να τα χρησιμοποιούν προς όφελος τους και όχι προς όφελος των αφεντικών. Δεν πιστεύουμε σε σύνορα και πατρίδες γιατί πιστεύουμε στην αδελφοσύνη όλων των αθρώπων. Τα σύνορα δημιουργήθηκαν στους αιώνες απο τους κεφαλαιοκράτες και τους κρατιστές για να χωρίσουν τις ιδιοκτησίες και την κυριαρχία τους. Εμείς θεωρούμε πατρίδα μας ολόκληρη τη γη γιατι πάνω σε αυτή ζούν όλοι οι άνθρωποι και έχουμε για ιστορία μας την ιστορία όλων των πολιτισμών γιατί τους θεωρούμε όλους ισάξιους και μας αρέσει να παίρνουμε θετικά απ’ όλους. Εφόσον οι μισθωτοί δούλοι όλης της γης έχουν τα ίδια συμφέροντα θα πρεπει να είναι αδελφομένοι για να τα ικανοποιήσουν. Τα Κράτη για να διχάζουν τους ανθρώπους ώστε να μην ξεσηκώνονται εναντίον τους και για να τους χρησιμοποιούν για τους πολέμους τους, θέτουν όλα σαν πρόσχημα την εθνική ενότητα, δηλαδη την συμφιλίωση εκμεταλευτών με τους εκμεταλευόμενούς τους λέγοντας οτι είναι ένα έθνος και πως έχουν εθνικούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν. Έτσι αρνούμαστε τους ιμπεριαλιστικούς και τους εθνικούς πόλεμους και υποστηρίζουμε μόνο τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο. Θέλουμε την καταστροφή κάθε μορφή ιεραρχίας, κοινωνικών ανισοτήτων και όλων των τάξεων, θέλουμε δηλαδή πραγματική ισότητα και δίκαιη κατανομή του πλούτου.

Στον αγώνα μας για την αναρχία χρησιμοποιούμε σαν όπλα μας την αλληλεγγύη, την πολύμορφη δράση και την αυτοοργάνωση. Είμαστε κατά της άσκοπης βίας. Την χρησιμοποιούμε μόνο ενάντια στην Κρατική βία. Η αναρχία θα επικρατήσει ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο μόνο με Κοινωνική Επανάσταση, η οποία θα συντρίψει όλους τους αστικούς θεσμούς και θα ανοίξει το δρόμο προς την ελευθερία.

Πηγή: http://www.geocities.com/anar_gr/gr/s_adrasi.htm

Αληθινό γεγονός

«Αρχίζει ο μπάτσος να την κλωτσάει και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»

17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι, μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσάντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω. «Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτο εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «'Aλφα» του λέω. «Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.
Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ενα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά. Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»! Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι ακουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «Άφησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονων βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!
Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.
Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...».

Γιώργος, 18 χρονών

1η δημοσίευση: περιοδικό The Schooligans

Όλοι οι ξένοι εργάτες είναι αδέλφια μας

ο τέλος των Ολυμπιακών και των περισσότερων μεγάλων έργων σηματοδοτεί για το ελληνικό κράτος την έναρξη μιας νέας περιόδου όπου επαναπροσδιορίζεται η πολιτική για τους μετανάστες, αφού πλέον μεγάλος αριθμός από όσους χρησιμοποιήθηκαν ως αναλώσιμοι σκλάβοι για την επίτευξη της “μεγάλης ιδέας” των αφεντικών κρίνονται περιττοί. Παράλληλα, αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από μια ευρύτερη κατασταλτική επίθεση κατά των αντιστεκόμενων, σε εξέλιξη και εναρμονισμένη με την παγκόσμια “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία της κυριαρχίας, βασικό στοιχείο της οποίας αποτελεί η θωράκιση των συνόρων απέναντι σε πρόσφυγες προερχόμενους από εμπόλεμες περιοχές.

τσι βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιχείρηση “νόμου και τάξης” -όπως παρουσιάστηκε από τον υπουργό εσωτερικών Π. Παυλόπουλο- που στοχεύει στον περιορισμό του αριθμού των μεταναστών, στην εκ νέου καταγραφή και έλεγχό τους ώστε να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον που θα εγγυάται τα συμφέροντα των αφεντικών, έχοντας θέσει ασφυκτικούς όρους επιβίωσης για τους μετανάστες και τις προϋποθέσεις για ελεγχόμενη μετακίνησή τους ανάλογα με τις ανάγκες τις οικονομίας.

Αυτή η επιχείρηση πρακτικά σημαίνει την ένταση της τρομοκράτησης και τον εκφοβισμό των μεταναστών από τους μηχανισμούς καταστολής, παράλληλα με την καλλιέργεια κλίματος εθνικισμού-ρατσισμού το οποίο αναλαμβάνουν να δημιουργούν τα ΜΜΕ για την απόσπαση συναίνεσης ευρύτερων κοινωνικών κομματιών.

Στιγμές και μέθοδοι αυτής της επιχείρησης είναι τα μεγάλης έκτασης ρατσιστικά πογκρόμ κατά Αλβανών μεταναστών από κρατικές και παρακρατικές συμμορίες που ακολούθησαν ποδοσφαιρικής αναμέτρησης στις αρχές Σεπτέμβρη. Οι καθημερινές μαζικές απελάσεις. Οι εκατοντάδες δολοφονίες στα σύνορα, στα ναρκοπέδια και στα σαπιοκάραβα. Οι "τυχαίες" εκπυρσοκροτήσεις σε αστυνομικά μπλόκα στους δρόμους. Οι καθημερινοί ξυλοδαρμοί και εξευτελισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η κάλυψη που παρέχουν το σύνολο των θεσμών της δημοκρατίας σε μπάτσους-νταβατζήδες βιαστές μεταναστριών.

Στιγμή και μέθοδος αυτής της επιχείρησης αποτελεί ο βασανισμός, στις αρχές Δεκέμβρη, δεκάδων Αφγανών μεταναστών σε σπίτι της οδού Πιπίνου όπου διαμένουν και στο αστυνομικό τμήμα του Αγ. Παντελεήμονα, όπου οδηγήθηκαν βίαια ώστε να αποσπαστούν πληροφορίες για Αφγανό μετανάστη που απέδρασε από το συγκεκριμένο τμήμα όπου κρατούνταν.

Στιγμές και μέθοδοι αυτής της επιχείρησης αποτελούν οι επί μέρες ξυλοδαρμοί αλυσοδεμένων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων στα μπουντρούμια του Α.Τ Αγ. Παντελεήμονα, η φάλαγγα, το ξεγύμνωμα και η απειλή του βιασμού ανηλίκων, οι δεκάδες κακώσεις, οι εκδορές και οι μώλωπες, τα σακατεμένα κορμιά ταλαιπωρημένων και κυνηγημένων ανθρώπων, ο φόβος στα μάτια αυτών που βιώνουν στο πετσί τους την κρατική κτηνωδία.

Στη συστημική βία κράτους και αφεντικών, αγωνιστές αντιτάσσουν πρακτικές κοινωνικής αντιβίας, οξύνοντας τον κοινωνικό-ταξικό αγώνα.

Μια σημαντική, ανάμεσα στις άλλες, στιγμή αυτού του αγώνα αποτέλεσε η πορεία, την Παρασκευή 24/12/2004, από την πλατεία στο αστυνομικό τμήμα Αγ. Παντελεήμονα, 150 περίπου οργισμένων αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων συντρόφων που επιτέθηκαν στο Α.Τ προκαλώντας καταστροφές στο κτήριο και τα αυτοκίνητα της αστυνομίας (σ’ ένα Α.Τ το οποίο ήδη είχε στοχοποιηθεί κοινωνικά μετά την αποκάλυψη των βασανιστηρίων που θυμίζουν εικόνες Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ).

Οι κατασταλτικές δυνάμεις, αφού δέχτηκαν το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής, προσήγαγαν 18 άτομα και συνέλαβαν τελικά ένα σύντροφο τον οποίο και χτύπησαν ξεσπώντας πάνω του την εκδικητική τους μανία. Πρόκειται για το σύντροφο Ν.Μ. που συμμετείχε στην πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες και αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Η σύλληψή του ξεσήκωσε ένα νέο κύμα αλληλεγγύης και αφέθηκε ελεύθερος την Τετάρτη 29/12 με περιοριστικούς όρους.

Η επίθεση στο ΑΤ Αγ. Παντελεήμονα αποτελεί μια πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης που έκανε να ακουστεί πολύ ευρύτερα από τη συγκεκριμένη περιοχή ότι η κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων νοηματοδοτείται έμπρακτα στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και τα καθημερινά εγκλήματα της εξουσίας

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ

ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

30 Δεκέμβρη 2004,

Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών

Αναρχική Οργάνωση

Για την αναρχική οργάνωση
by Dmitri (OAE - personal capacity) - Anarkismo Friday, May 26 2006, 5:14am
outetheos@yahoo.com.au
greece / turkey / cyprus / anarchist movement / feature

Μερικές σκέψεις και προτάσεις

Σκέψεις και προτάσεις για την αναρχική οργάνωση από την προσωπική μου εμπειρία αρκετά χρόνια τώρα στο εσωτερικό του αναρχικού αγώνα.

Πιστεύω ότι είναι δυνατό και εφικτό να συγκεντρωθούν μερικοί σύντροφοι σε έναν κοινωνικό χώρο (εργασία, σχολείο, γειτονιά κ.λπ.), να σχηματίσουν μια αναρχική ομάδα, αρχίζοντας την παρέμβασή τους στο χώρο αυτό (η οποία, βέβαια, προϋποθέτει και κάποια γνώση του χώρου και των προβλημάτων του) και ταυτόχρονα και την προπαγάνδιση των αναρχικών ιδεών. Έτσι, η ομάδα αυτή θα ζυμώνεται καθημερινά με την τριβή της στο χώρο της, θα έρχεται καθημερινά σε άμεση, σε πρόσωπο με πρόσωπο σχέση και επαφή με όλα αυτά που συνθέτουν το συγκεκριμένο αυτό χώρο και στην πορεία αυτή θα δίνει και θα παίρνει, θα προσπαθεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη του καθημερινού κοινωνικού αγώνα και θα μαθαίνει κιόλας από τον απλό κόσμο. Γιατί η συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες και η καθημερινή τριβή με αυτούς δημιουργεί μια τέτοια σχέση, δίνεις και παίρνεις, ανταλλάσσονται εμπειρίες, απόψεις, προτάσεις, σκέψεις, σχέδια και μπαίνουν στο τραπέζι.

Τέτοιες ειδικές αναρχικές ομάδες (ειδικές με την έννοια του αντικειμένου της παρέμβασής τους) δεν μπορούν να είναι χαλαρά σχήματα ενός απλού και μόνο συντονισμού. Μπορεί, βέβαια, αρχικά, να είναι τέτοια, αλλά είναι σημαντικό και καθοριστικό να εξελιχτούν σε συμπαγείς μορφές οργάνωσης, με ξεκαθαρισμένες απόψεις, προτάσεις προς τα έξω, με ξεκαθαρισμένο το τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, πώς, γιατί καθώς και την παραπέρα προοπτική. Αυτή η στρατηγική, αυτό το σχέδιο, θα πρέπει να έχει συζητηθεί και επεξεργαστεί συλλογικά και να έχει συμφωνηθεί ομόφωνα από όλα τα μέλη της ομάδας. Η ομοφωνία στη λήψη των αποφάσεων δεν είναι κακό για μια αναρχική οργάνωση, όπως, ίσως, κάποιοι λανθασμένα πιστεύουν. Αντίθετα, αποτελεί κατάκτηση και ως τέτοια πρέπει να εκλαμβάνεται. Oι αναρχικοί, πρώτα απ’ όλα, αρνούνται τους διαχωρισμούς σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες, τις κάθε είδους διαμεσολαβήσεις και όλα τα επακόλουθα. Η ομοφωνία σε μια αναρχική ομάδα είναι η πεμπτουσία της οριζόντιας και αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας της.

Έπειτα, οι ομάδες αυτές οφείλουν, για τον περαιτέρω συντονισμό των ενεργειών τους, να συνενώνονται ομοσπονδιακά σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, αποτελώντας έτσι μια ομοσπονδία ειδικών αναρχικών ομάδων. Στο παρελθόν, κυρίως στη δεκαετία του ’80, στον ελλαδικό χώρο, υπήρξαν τέτοιες – περιορισμένης εμβέλειας - οργανωτικές προσπάθειες, αλλά απέτυχαν γιατί ήσαν μόνο ιδεολογήματα και δεν είχαν καμία πρακτική παρουσία.

Πιστεύω ότι η οργάνωση αυτή πρέπει να χαρακτηρίζεται από θεωρητική και πρακτική ενότητα και από συλλογική υπευθυνότητα. Δεν μπορεί, δηλαδή, να υπάρχει διάσταση μεταξύ των ιδεολογικών, των θεωρητικών απόψεων και των πρακτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης αυτής. Κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε σε ξεκάθαρη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα.

Και φέρνω παραδείγματα τις ήδη υπάρχουσες αναρχικές ομάδες και σχηματοποιήσεις στον ελλαδικό χώρο (αλλά και σε μια σειρά άλλες χώρες). Έτσι όπως έχουν δημιουργηθεί οι ομάδες αυτές και όπως λειτουργούν και δρουν προς τα έξω, δεν μπορούν να εκπληρώσουν αυτά τα καθήκοντα. Αυτό είναι ξεκάθαρο και πιστεύω ότι αρκετοί και αρκετές θα το έχουν νιώσει και συνειδητοποιήσει. Αμφιβάλλω εάν η πλειοψηφία των σχημάτων αυτών έχουν επεξεργαστεί συγκεκριμένα σχέδια παρέμβασης, έχουν άμεση και εμπεριστατωμένη γνώση για την περιοχή, τη σχολή, το χώρο εργασίας, το άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον και, ως εκ τούτου, αμφιβάλλω ότι η όποια παρέμβασή τους στα καθημερινά δρώμενα είναι άξια λόγου ή ότι έχει κάποια προοπτική τέλος πάντων. Και αμφιβάλλω, επίσης, εάν όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες στα σχήματα αυτά έχουν συμμετάσχει στην κατάρτιση σχεδίων και στρατηγικών δράσης. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας… τα υπάρχοντα σχήματα (τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα αντίστοιχα των προηγούμενων δεκαετιών) δεν βοηθούν και δεν επαρκούν, είναι ξεπερασμένα και ασύμβατα με την καθημερινή πραγματικότητα.

Βέβαια, ίσως υπάρχουν (και υπήρξαν και πριν) και εξαιρέσεις ομάδων, στεκιών (κυρίως αυτών) και άλλων σχημάτων. Για παράδειγμα, σύντροφοι από το στέκι «Πικροδάφνη» του Μπραχαμίου στην Αθήνα, είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται, στα τέλη του προπερασμένου χρόνου, την πιθανότητα δημιουργίας κάποιων τοπικών σχημάτων παρέμβασης σε κάθε χώρο και τη συντονιστικού χαρακτήρα διασύνδεσή τους, με την επωνυμία Ομάδες Λαϊκής Αυτοοργάνωσης (ΟΛΑ). Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με τη δημιουργία τέτοιων σχημάτων, αλλά πιστεύω, ότι εάν στα σχήματα αυτά πάρουν μέρος μόνο αναρχικοί και αναρχικές, τότε θα έπρεπε, ίσως, να ακολουθήσουν το δρόμο που προτείνεται εδώ, αλλιώς, εάν τα σχήματα αυτά είναι πλατύτερα και συμμετέχουν και μη αναρχικοί και αναρχικές, τότε είναι διαφορετικό. Γιατί στην περίπτωση αυτή οι αναρχικοί και αναρχικές θα πρέπει να διατηρήσουν την ιδιαίτερη οργάνωσή τους (εάν υπάρχει), δρώντας προτρεπτικά μεν, αλλά καταλυτικά μέσα στα σχήματα αυτά.

Για παράδειγμα, η Αναρχική Κομμουνιστική Ομοσπονδία Zabalaza Ν. Αφρικής συμμετέχει σε μια πλατύτερη συσπείρωση ομάδων και δικτύων τοπικών, εργατικών, σπουδαστικών κ.λπ., στο οποίο ίσως συμμετέχουν και μη αναρχικοί και ίσως μέλη αριστερών οργανώσεων και διάφοροι άλλοι. Η Zabalaza, όμως, εν γνώσει της συμμετέχει στο πλατύ αυτό σχήμα και παλεύοντας για τα γενικότερα λαϊκά αιτήματα και προωθώντας τις αναρχικές ιδέες. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και άλλα, όπως η NEFAC (αναρχοκομμουνιστική ομοσπονδία στις βόρειες ΗΠΑ και Καναδά), που, ειδικά στον Καναδά (Τορόντο, Μόντρεαλ και αλλού), συμμετέχει ενεργά σε τοπικά σχήματα και αγώνες ανέργων και ατόμων χαμηλού εισοδήματος, ενώ έχει σημαντική παρέμβαση σε ζητήματα στέγασης κ.λπ. Ή όπως άλλες τέτοιες αναρχικές οργανώσεις στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία και αλλού.

Και εδώ έρχονται να προστεθούν δύο ζητήματα, αυτό της συμμετοχής ή μη των αναρχικών στους καθημερινούς διεκδικητικούς και άλλους αγώνες και αυτό της συνεργασίας με άλλες οργανώσεις και αγωνιστές μη αναρχικής κατεύθυνσης.

Προσωπικά, όσον αφορά το πρώτο πιστεύω ότι πρέπει να συμμετέχουν οι αναρχικοί και οι αναρχικές και στους καθημερινούς διεκδικητικούς αγώνες. Πιστεύω, δηλαδή, ότι οι κατά τόπους εργασίας, τοπικές και άλλες αναρχικές ομάδες, όπως είπα και πριν, πρέπει να έχουν άμεση γνώση και επαφή με το άμεσο περιβάλλον τους, να έχουν επεξεργασμένο και συμφωνημένο ομόφωνα σχέδιο παρέμβασής τους εκεί και ξεκάθαρο του τι θέλουν να κάνουν. Δεν αντιλέγω, ότι ένα αίτημα, ας πούμε για 30 ευρώ παραπάνω μισθό ή κάτι παρόμοιο, μπορεί να έχει περιορισμένο και πυροσβεστικό χαρακτήρα, όπως λένε μερικοί σύντροφοι. Αλλά τότε, πώς είναι δυνατόν να προχωρήσεις κατευθείαν στο μεγάλο αν δεν ξεκινήσεις από το μικρό; Πώς είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα κίνημα αν κάποιοι δεν το αρχίσουν από κάπου και κάποια συγκεκριμένη ώρα και με κάποιο αίτημα; Και, εξάλλου, ο αναρχισμός αποτέλεσε και πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο και ζωτικό μέρος του γενικότερου κοινωνικού κινήματος, το οποίο, εκτός από τις πολύ μεγάλες και δοξασμένες επαναστατικές του στιγμές, είχε και τις μικρότερες τέτοιες και αυτές ακριβώς ήταν που οδήγησαν στις πρώτες. Μια συστηματική ματιά στην ιστορία του αναρχικού και του γενικότερου κοινωνικού επαναστατικού κινήματος, θα πείσει για του λόγου το αληθές. Και επειδή, όπως είπαμε και πριν, η συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες είναι ένα πάρε-δώσε, μια σχέση τέτοια από την οποία ξεπηδούν αξίες όπως η οριζόντια οργάνωση, η συλλογική υπευθυνότητα, η αλληλεγγύη, πιστεύω ότι οι αναρχικοί και οι αναρχικές πρέπει να συμμετέχουν σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα. Άλλωστε, μόνο μέσα από τη συμμετοχή αυτή μπορούμε να έρθουμε σε άμεση επαφή με τον απλό κόσμο και τα προβλήματά του, να διαπαιδαγωγήσουμε και να διαπαιδαγωγηθούμε, να δώσουμε και να πάρουμε, να προωθήσουμε τις απόψεις μας και να κερδίσουμε μια λαϊκή αποδοχή, κάτι που θα μας σταθεί χρήσιμο και σε περιόδους και περιπτώσεις διώξεων από τους κρατικούς μηχανισμούς. Σίγουρα, θα είναι πολύ πιο ουσιωδέστερο από το να καθόμαστε τρεις κι ο κούκος, προσπαθώντας να οργανώσουμε σπασμωδικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης για κάποιους καταδιωκόμενους συντρόφους μας, αποκομμένες από την κοινωνία και τα προβλήματά της, με μίζερες ενέργειες που διαιωνίζουν το φαύλο κύκλο της ανοργανωσιάς, της απομόνωσης και της μη προοπτικής για τις ιδέες μας;

Όσον αφορά το ζήτημα των συνεργασιών, πρέπει και σ’ αυτό να ανταποκριθούμε θετικά. Δηλαδή, στη βάση των κατά τόπους δραστηριοτήτων, θα έρθουμε, αναπόφευκτα, σε επαφή με ανθρώπους κάθε πολιτικής ή άλλης απόχρωσης, αλλά θα πρέπει να δράσουμε προτρεπτικά και ενοποιητικά. Δηλαδή, να δράσουμε στη βάση των προβλημάτων και του συλλογικού αγώνα για την επίλυσή τους, από όπου - και βέβαια - θα προσπαθήσουμε να προωθήσουμε τις απόψεις μας, πέρα, φυσικά, από κομματικές λογικές του τύπου να πουλήσουμε τόσα φύλα της εφημερίδας μας ή να κάνουμε τόσα νέα μέλη. Να είμαστε ξεκάθαροι, κατανοητοί, προτρεπτικοί και άμεσοι. Σε περίπτωση οργανώσεων και άλλων σχημάτων μη αναρχικών, εξαρτάται από την κάθε περίπτωση το τι θα κάνουμε και πώς. Δεν πρόκειται, φυσικά, να συνεργαστούμε με οργανώσεις που θέλουν, πρωτίστως και κυρίως, να επιβάλλουν το δικό τους πρόγραμμα. Βέβαια, όπως είπαμε, με μέλη τέτοιων οργανώσεων οπωσδήποτε θα ερχόμαστε σε επαφή στην καθημερινή μας συμμετοχή στους αγώνες. Αλλά θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν μερικές ομάδες, στέκια και σχήματα και άτομα, που είναι περισσότερο ανοιχτοί στις αναρχικές απόψεις και πρακτικές, όπως, για παράδειγμα, οι συμβουλιακοί κομμουνιστές ή οι λεγόμενοι αριστεροί κομμουνιστές κ.λπ. Θα πρέπει να γνωρίζουμε - και ιστορικά - ότι τέτοια σχήματα πάντα ήσαν περισσότερο φιλικά προς εμάς παρά προς τους κάθε είδους σταλινικούς (που κακώς θεωρούνται κομμουνιστές – αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα) και αυτό θα πρέπει να το εκλάβουμε κάποια στιγμή ως μέρος της γενικότερης πρακτικής μας.

Επίσης, επειδή τα όσα λέγονται εδώ παρουσιάζονται υπό το φως της αναρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης, δεν σημαίνει ότι τα οργανωτικά σχήματα και οι δραστηριότητες που προτείνονται πρέπει σώνει και καλά να ονομαστούν έτσι. Ας ονομαστούν όπως θέλουν. Δεν είναι ζήτημα ονομασίας, είναι ζήτημα συγκεκριμένης στρατηγικής, σχεδίου, προοπτικής.

Η αναρχική οργάνωση αυτής της κατεύθυνσης είναι το μόνο ζητούμενο ώστε να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά οι αναρχικές ιδέες και στον ελλαδικό και στον διεθνή χώρο και να περάσουμε πλέον στο επίπεδο της συγκρότησης καθαρά πολιτικών αναρχικών οργανώσεων, με επεξεργασμένο πρόγραμμα ή περιεχόμενο δράσης και με την άμεση καθημερινή συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, με στόχο να κερδίσουμε με την πλευρά μας σημαντικά τμήματα του πληθυσμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι επιμέρους ζητήματα που συμπεριλαμβάνονται και συνθέτουν αυτό το ζητούμενο.