Για τον αλεξη

Για τον αλεξη

20 Νοε 2009

Το τείχος έπεσε, το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται

Γιάννης Ρούσος, "Ελευθεροτυπία" 19/11/09

Η επιχειρούμενη πλύση εγκεφάλου, που διενεργείται συστηματικά το τελευταίο διάστημα απ'
αφορμή την επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, δεν έχει προηγούμενο.

Προς αυτή την κατεύθυνση είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε λιγότερο από μια βδομάδα κατέγραψα τυχαία κάνοντας ζάπινγκ 7 σχετικές εκπομπές, και τούτο πέρα από τις όποιες αναφορές στα δελτία ειδήσεων. Μάλιστα, σε αυτό το διάστημα, η κρατική τηλεόραση επανέλαβε τρεις φορές (!)την αμερικανογερμανικής παραγωγής προπαγανδιστική ταινία (συνδυασμό συνεντεύξεων, ντοκιμαντέρ και σκηνοθετημένων σύγχρονων γυρισμάτων) περί του θέματος.

Από τα κορυφαία δείγματα σοβαρότητας αυτού του προπαγανδιστικού ορυμαγδού ήταν το πρώτο κιόλας πλάνο της εκπομπής του τέως (γιατί το θέμα είναι τώρα τι λες) συντρόφου μου Γιώργου Κουβαρά, με το οποίο μάς πληροφορούσε ότι στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο απαγορευόταν να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται δημόσια τα νεαρά ζευγάρια!!!

Το πιο τρομακτικό όμως σε όλη τούτη την ιστορία ήταν η ανάδειξη εκείνου που ο Μαρκούζε ονομάτισε μονοδιάστατη σκέψη. Όλοι, μα όλοι οι συμμετάσχοντες σε αυτές τις εκπομπές πρόβαλαν την ίδια πανομοιότυπη άποψη: Η πτώση του τείχους και η δυνατότητα περάσματος στο τότε Δυτικό Βερολίνο σήμαινε κατάκτηση της ελευθερίας. Αυτό ήταν το κύριο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο αυτής της αντικομμουνιστικής συγχορδίας, ένα μοτίβο το οποίο βεβαίως γινόταν ακόμη πιο αποδοτικό όταν προερχόταν όχι από δηλωμένους αντικομμουνιστές τύπου κ. Μανού, αλλά από "ουδέτερους" αναλυτές, ή ακόμη καλύτερα από αυτοπροσδιοριζόμενους αριστερούς ή προοδευτικούς.

Και μόνον αυτή, η δίχως τον παραμικρό αντίλογο, ταύτιση της Δύσης, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, του καπιταλισμού, με την ελευθερία, και μόνον αυτή η μονοδιάστατη σκέψη, έτσι όπως αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ, κάτι που δεν ανατρέπεται από τις ελάχιστες σταγόνες στον ωκεανό σαν και τούτο το σχόλιο, αρκεί για να αποδείξει τον ανελεύθερο χαρακτήρα αυτού του συστήματος.

Διότι πέρα από τους πολέμους, την οικολογική καταστροφή, την εκμετάλλευση, την αποξένωση, την ανασφάλεια, τη βία, το φόβο της βίας, την κυριαρχία του ατομισμού... το ότι ένα πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός αντιμετωπίζεται επί μέρες ολόκληρες με ενιαίο μονολιθικό τρόπο, αποτελεί δείγμα γραφής ενός κόσμου που πνίγει τη μη κυρίαρχη μοναδική αλήθεια, ενός κόσμου που πνίγει την αντίθεση, δηλαδή κατά Χέγκελ τη διακριτή ποιότητα του Λόγου ενός αυταρχικού και ανελεύθερου κόσμου.

Από την άλλη, η υπέρμαχη του "υπαρκτού σοσιαλισμού" αριστερά, ενώ σωστά υπερασπίζεται τις όποιες λαϊκές κατακτήσεις του, και αυτές κάθε άλλο παρά αμελητέες ήταν, κάνει τα στραβά μάτια ως προς το ζήτημα των ελευθεριών.

Με άλλα λόγια, κάνει τα στραβά μάτια στο κατ' εξοχήν προνομιακό γι' αυτήν πεδίο, που δεν είναι άλλο από εκείνο της ελευθερίας, μιας ελευθερίας νοούμενη όχι όπως στον καπιταλισμό ως περιοριστική, αρνητική ελευθερία ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους ατομικοτήτων, αλλά ως αλληλοσυμπλήρωση και αλληλοανάδειξη, μέσα στην κοινότητα, μαζί με τους άλλους, της κάθε κοινωνικής ατομικότητας.

Έτσι όμως, από τη μια, είναι σαν να χαρίζει αυτό το πεδίο στους αντιπάλους της, και από την άλλη οδηγεί και τον πιο καλοπροαίρετο απέναντι στην υπόθεση του κομμουνισμού να θεωρεί ότι το τίμημα των όποιων κοινωνικών κατακτήσεων είναι η στέρηση της ελευθερίας, ή ακριβέστερα η υποχώρηση προς τα πίσω σε σχέση με τις αστικές ελευθερίες, αντί της προς τα μπρος υπέρβασης του.

Και αυτό το ψευτοδίλημμα κάθε άλλο παρά συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας επαναστατικής-κομμουνιστικής συνείδησης, κάθε άλλο παρά συμβάλλει τελικά στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, ενός σοσιαλισμού τον οποίο η αστική τάξη και οι ιδεολογικοί της μηχανισμοί για να τον καταπολεμούν με τέτοιο μένος, σημαίνει ότι, παρά το ότι κατέρρευσε κατά την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησής του, τρέμουν μην επανέλθει πραγματικός, δίχως τείχη που θα τον επιβάλλουν, και γι΄αυτό ανίκητος, τούτη τη φορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: