Αντιπρόταση

Είμαστε τα τούβλα από τα οποία φτιάχνεται ο δικός μας κόσμος. Από το να χτίσουμε μία ακόμη φυλακή, ας χτίσουμε ένα τροχόσπιτο.

Σε πορείες προς τιμήν του Αλέξη ακούγεται ασταμάτητα το σύνθημα «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Αρνούμαστε να δούμε τους αστυνομικούς ως ανθρώπους. Καίγονται αυτοκίνητα και αυτοκίνητα εξαιτίας προκατάληψης ότι οι ιδιόκτητες τους τα άφησαν εκτεθειμένα με απώτερο σκοπό την είσπραξη αποζημίωσης. Καταστρέφονται μέχρι και μικρά φτωχά μαγαζιά. Αυτή δε θέλουν να είναι η εικόνα μας; Έτσι δεν τους συμφέρει να δείχνει μια γενιά που απλά προσπαθεί ν’ ανασάνει;
Και τι γίνεται; Όσον αφορά την ιδεολογία θεωρούν οι γύρω μας πως γενικεύουμε τις κοινωνικές ομάδες, αποκαλούμαστε έως και μικρόμυαλοι. Ο ανίδεος κόσμος ωθείται στο να πιστέψει πως αναρχικός είναι εκείνος που σπέρνει καταστροφή και φόβο. Που κλείνει τους ανθρώπους στα σπίτια τους από φόβο μήπως γίνουν θύματα επεισοδίων.
Είχα ρωτήσει: «Γιατί μολότοφ;». Η απάντηση; «Γιατί δακρυγόνες καρκινογόνες ουσίες, ξυλοδαρμός, κροτίδες, γκλομπ, όπλα;». Γιατί και το πιο μικρό παιδί βλέπει πως στις περιφρουρημένες πλέον ειρηνικές διαδηλώσεις παραμένουν απαθείς. Το παρελθόν έχει καταγραφεί για να μαθαίνουμε απ’ αυτό. Κάθε εξέγερση έσπειρε πανικό. Καμία απ’ όσες βοήθησαν στο να ζούμε σ’ έναν κόσμο έστω και λίγο καλύτερο δεν ήταν αναίμακτη. Και τι δηλαδή; Θεωρούμαστε αλήτες όταν αμυνόμαστε στη βία; Όταν υπερασπιζόμαστε με πείσμα την υλοποίηση προτάσεών μας για μια ζωή με τα όνειρα μας ως προοπτικές;
Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως δε μαχόμαστε εναντίον της αστυνομίας αλλά υπέρ μας. Δεν αγωνιζόμαστε υπέρ του χάους αλλά εναντίον του φόβου και της τρομοκρατίας που σπέρνει το σύστημα και μέσα στα οποία μεγαλώνουμε. Υπέρ μιας καθημερινότητας που δεν τσακίζει κάθε ίχνος παιδικότητας, που δεν καλλιεργεί πιόνια, και όχι δε θέλω να είναι αυτά μόνο θεωρητικά.
Από παιδιά μεγαλώνουμε σαν άγρια πουλιά γεννημένα σε κλουβιά. Η απόλυτη εκμετάλλευση του ανθρώπινου είδους σε κάθε τομέα, σε κάθε είδος κοινωνίας είναι ένα απίστευτα θλιβερό γεγονός. Οι λεγόμενοι ισχυροί καταδικάζουν παιδιά, ενήλικες και υπερήλικες, ωθούμενοι από τον απύθμενο φόβο μήπως χάσουν το βάθρο τους. Αλλά κι εμείς καταδικάζουμε τους εαυτούς μας.
Είναι έφηβοι. Κάνουν τη δική τους επανάσταση, την ίδια που μόλις ανακαλύψουν τι είναι κόσμος θα τους προσγειώσει αφάνταστα απότομα. Κι όμως όσο μεγαλώνουμε απλά παύουμε να ασχολούμαστε από πλήξη, αποδεχόμαστε συμβιβασμούς και παραδινόμαστε, ενσωματωνόμαστε. Είμαστε έφηβοι. Ο κόσμος του αύριο. Μας έχουν στερήσει το όραμα, μας έχουν στερήσει το αύριο, μας έχουν στερήσει το δικό μας κόσμο.
Από την ώρα της γέννησης μας όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο σιωπούμε, τόσο λιγότερο διεκδικούμε. Αλλά είναι από τη φύση μας να διεκδικούμε, καμία κερδοσκοπική κοινωνία βουτηγμένη στα ψέματα και το συμφέρον του πλούτου δεν μπορεί να μας στερήσει τη φύση μας. Θα αγωνιστούμε για το αύριο όπως το θέλουμε εμείς. Θα πετάξουμε πέτρες από πεζοδρόμια και δε θα σπάσουμε μικρομάγαζα, αλλά το τζάμι που μας φυλακίζει σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας παύοντας να ασφυκτιούμε. Και δε θέλουμε να έχουμε χρόνο για κανένα 'θα'.
Το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρουμε τίποτα σπουδαίο. Ίσως ακόμα η απειλή –και δυστυχώς όχι η αίσθηση ασφάλειας- της αστυνομίας να μη μειωθεί. Ίσως οι διακρίσεις, ο ρατσισμός, η αδικία, η εκμετάλλευση, η ανισότητα, η αδιαφορία για την εξαθλίωση των ανθρώπων να συνεχίσουν να υπάρχουν. Αλλά όχι να κυριαρχούν. Δε θα ‘μαστε όλοι έτσι. Θα ελπίζουμε, έστω και λίγοι. Θα μοιραζόμαστε το δικό μας όραμα. Και γενιά με γενιά ο καθένας με το δικό του αγώνα θα δημιουργήσουμε. Γιατί, ποιος δε θέλει να βάλει το λιθαράκι του σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος δε θέλει να δει τη ματαιότητα να πνίγεται σ’ ένα παιδικό χαμόγελο ή σε ένα δέντρο που ξέρουμε πως δε θα καταστραφεί; Μάχη λοιπόν. Με τη δύναμη της ελπίδας ως βασικό όπλο. Με ψυχραιμία, θάρρος, και συνείδηση. Μάχη για να έχει η διαδρομή αυτή που λέγεται ζωή, λίγο περισσότερο νόημα.

Α.