Για τον αλεξη

Για τον αλεξη

19 Απρ 2011

Κάτι.

Είναι αυτό το κάτι. Που σε κάνει να θέλεις ν' αλλάξεις τον κόσμο.
Είμαστε αυτά τα παιδιά, αυτά τα παιδιά που τα έχουν σχεδόν όλα. Αυτά τα παιδιά που έχουν όχι απλά αυτά που χρειάζονται, ούτε μόνο αυτά που θέλουν ή που ζητάνε. Έχουν τόσα πράγματα ακόμη και δίχως να τα ζητήσουν..όλα είναι εκεί, έτοιμα και τους περιμένουν.
Και τελικά βγαίνουμε εκεί έξω, και δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα και για να αποκτήσεις το πιο απλό πράγμα, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να φτύσεις αίμα, ακόμη και για το πιρούνι με το οποίο θα φας το φαγητό σου. Όμως, δεν είναι καν σίγουρο πως θα τα καταφέρεις.. Και αν τελικά τα καταφέρεις, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να το χάσεις.
Όσο το σκέφτομαι.. Πόσο απότομη είναι η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο.. Δεν έχεις ιδέα με τι θα έρθεις αντιμέτωπος. Είχες συνηθίσει να έχεις ελλείψεις και προβλήματα ακόμα και στο πρώτο στάδιο, στο δεύτερο τι θα κάνεις; Δε σε έχει προετοιμάσει κανένας, δεν έχεις φανταστεί περί τίνος πρόκειται. Η ζωή σου αλλάζει μορφή, όμως εσύ νιώθεις πως ασχημαίνει.
Και πού καταλήγουμε; Στο να είναι ο κόσμος των ενηλίκων ένα πλήθος ανθρώπων που αναζητούν τρόπους να επαναφέρουν τον εαυτό τους στη μορφή της ζωής που ήταν πιο βολική, πιο άνετη. Δεν πρόλαβε κανείς να παραδεχτεί πως η ζωή είναι η δεύτερη κατάσταση. Θέλει κόπο, και πάθος, και αποδεικνύεται τόσο όμορφη, και αστεία.
Όμως ποιος τα σκέφτεται αυτά; Ποιος δεν παραιτείται από να προσπαθεί υστερικά να βρει μια βολή στην οποία τα πάντα θα έρχονται στο πιάτο; Ελάχιστοι. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία κοινωνία από πολιτικούς, επαγγελματίες, εμπόρους, εκπαιδευτικούς, των οποίων οι πλειοψηφία είναι εκπρόσωποι μίας ιδεολογίας που οδηγεί σ' αυτόν το σιχαμένο ατομισμό..
Τι δουλειά έχει αυτός ανάμεσά μας, όταν είμαστε τόσοι πολλοί;
Τόσα πράγματα, που έχουν ως αρχή τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής, καταρρέουν. Μπερδεύονται, και κανείς δεν ξέρει πώς να τα ξεμπλέξει. Τα βλέπουμε, όμως λύση δεν υπάρχει, και μένουμε εκεί, κοιτώντας τα, αγανακτισμένοι που πουθενά στον ορίζοντα δε φαίνεται η άκρη του σχοινιού.
Ούτε όραμα φαίνεται στον ορίζοντα. Και αυτό κατευθυνόμενο είναι. Μα να φοβόμαστε να ονειρευτούμε; Μα γιατί, κοστίζει;
Όταν μπαίνει η μουσική, εμείς να πάμε να χορέψουμε. Το είχε πει, δεν περιμένουμε τίποτα, δεν πιστεύουμε τίποτε, δε φοβόμαστε τίποτα! Κοίτα τον ουρανό, κοίτα τη θάλασσα, απέραντα όμορφα, μαγικά, ποιανού την καρδιά δε γεμίζει η ελευθερία τους; Όχι δε θα διαλέξω. Θα φύγω για τα πάντα κι ακόμη παραπέρα. Και θα καταφέρω κάτι μικρό. Ίσως απλά να γίνω λίγο παραπάνω ελεύθερη.
Θέλω τόσο πολύ, να γκρεμιστεί ο κόσμος, κανείς μας να μη θυμάται τίποτα, και να τ' αρχίσουμε όλα από την αρχή. Δυστυχώς, θα εμφανίζονταν πάλι όλες αυτές οι αντιπάθειες, οι ανούσιες, οι μίζερες. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Και δεν καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα. Ασυνείδητοι, ανεύθυνοι, δειλοί, εγωιστές.
Όμορφοι, ζωντανοί, περίεργοι, πεινασμένοι, ονειροπαρμένοι, ανθρώπινοι. Αθώοι ή πονηροί.
Θέλω να λέω την αλήθεια. Θέλω να μη διστάζω. Θέλω να είμαι περήφανη για μένα. Δεν είμαι ακόμα.. Αλλά θα γίνω. Γιατί είσαι εσύ στη ζωή μου. Εσύ, εσύ κι εσύ.
Είμαι λίγο μπερδεμένη θα έλεγα, δε με καταλαβαίνω. Υπάρχει όμως λόγος να με καταλάβω; Μου αρκεί να βελτιώνομαι. Και τι θα πει να βελτιώνομαι;
Είναι τόσα πολλά που έχουμε όλοι να πούμε, τέτοια η δίψα μας ν' αγαπήσουμε.. Και νομίζω πως απ' αυτήν πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα, θετικά κι αρνητικά.
Λέω να ξεκινήσω να τα λέω τώρα. Όλα, χαρτί και καλαμάρι. Κι όταν δε θα μένει τίποτα να πω, τότε όλο και περισσότερα θα κάνω. Και θα κάνω και θα κάνω και θα κάνω.. Και θα πετυχαίνω, και θα καταστρέφω, θα ξαναρχίζω. Κάτι υπάρχει που θέλετε ν' αλλάξετε, έτσι δεν είναι; Η ζωή, είναι το παιχνίδι μας.


Και είναι ωραία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: