Κράτα το τριαντάφυλλο και δρόμο

Το να ξεσυνηθίσει ο άνθρωπος, αυτό είναι το ζήτημα. Να πάψει να θεωρεί δεδομένη μια ζωή σε στολή ρομπότ. Τηλεόραση-Δουλειά-Ύπνος-Μάσα, με όποια σειρά αυτά πραγματοποιούνται. Και άμα βγει από αυτό το βούρκο, τότε αυτό που του λείπει είναι το μέλλον του, που έγινε παρελθόν. Είχε μάθει να κολυμπάει εκεί μέσα, να αναπνέει εκεί μέσα. Για το αύριό του είχε κανονίσει να γελάσει με κάτι που δεν υπάρχει πια, να πονέσει με κάτι που δεν υπάρχει πια, να βαρεθεί με κάτι που δεν υπάρχει πια. Και ναι, είχε μάθει να ζει πλήττοντας, τόσο που δεν το είχε καταλάβει καν. Και τώρα δεν τολμάει ούτε να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς τη ρουτίνα στην οποία ήταν βυθισμένος. Γιατί μπορεί και να την είχε αγαπήσει αυτή τη ρουτίνα. Και τώρα δεν του φταίει η υπόλοιπη ζωή που τον τράβηξε έξω από τον βούρκο. Του φταίει η ρουτίνα που τον πρόδωσε, ο έρωτάς του. Ή άλλοτε του φταίει ο ίδιος του ο εαυτός, που την έδιωξε, ή που την άφησε να φύγει.
Μα γιατί να ζεις με τέτοια ασυνείδητη μονοτονία; Γιατί να μη ζεις θα απαντήσουν μερικοί. Ζωή σημαίνει δεν ξέρω, σημαίνει μαθαίνω μα ακόμα δεν ξέρω. Είναι το απρόβλεπτο, το ξαφνικό, αυτή είναι η ομορφιά της. Το χθες υπήρξε, το αύριο θα υπάρξει, μα δεν υπάρχουν. Μόνο το σήμερα υπάρχει, κι εμείς το φτήνουμε, για μία ρουτίνα που μας έχουν χώσει στο κεφάλι.
Δες τι όμορφη μέρα, τον ήλιο, τα πουλιά, και τους φίλους σου! Δες τι τυχερός που είσαι να διαβάζεις γεωμετρία και να έχεις χρόνο να σκέφτεσαι, αντί να πουλας διαφημιστικά για να μπορείς να αγοράσεις φακές. Έπιναν νερό από βρύσες του δρόμου και ζούσαν υγιείς κι εμείς με το εμφιαλωμένο παθαίνουμε καρκίνο. Οι έξυπνοι λένε πως αμφιβάλλουν για τον κόσμο γύρω τους και ξέρουν να κρίνουν τα αισθήματα, μα το αυτοκίνητο που τους πάει στη δουλειά τους σπάνια θα κάτσουν να δουν πώς δουλεύει. Γελούσαν κάθε βράδυ σε παρέες, γελάμε κάθε βράδυ καρφωμένοι σ'έναν καναπέ με τηλεοπτική σάτιρα, γελοιοποίηση του κόσμου σε λιγότερο από μισό τετραγωνικό μέτρο. Αυτό μόνο ξέρεις να κάνεις για τον κόσμο που ζεις; Για την ίδια σου τη ζωή; Να γελάς; Με τον ίδιο μας τον εαυτό γελάμε. Αλλά να κάνουμε πέντε βήματα, να γίνουμε εμείς η αλλαγή δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Είμαστε ερωτευμένοι με τη δυστυχία μας. Με αυτό το μέλλον είσαι ερωτευμένος, το ίδιο με το οποίο κάθε βράδυ γελάς, απ' αυτό δε θες να απεξαρτηθείς. Σνομπάρουμε τον κόσμο για να τον αλλάξουμε λοιπόν. Και εις ανώτερα. Να τον αγαπήσεις θέλει. Έτσι θα σε κοιτάξει με χαμόγελο και θα σε προστατέψει. Γιατί ένα παιδί γίνεται αληθινός άνθρωπος αν πάρει αγάπη, όχι αδιαφορία, διαταγές ή ξύλο.
Διάλεξε λοιπόν πώς θα αναθρέψεις τον κόσμο σου. Διάλεξε εάν αύριο το πρωί που θα σηκωθείς στη δουλειά σου θα χαμογελάς, και θα έχεις όρεξη. Να μην τα πολυλογώ, αρκεί να σκεφτείς πως αυτή θα είναι η καθημερινότητα σου για τα υπόλοιπα 40 χρόνια, αν είσαι τυχερός. Αυτό που πρέπει να αντιληφθείς, να αντιληφθούμε όλοι, είναι πως γι' αυτό το διάλεξες να το κάνεις αυτό, επειδή το αγαπάς, και είναι το μόνο που θες να κάνεις για 40 χρόνια. Αυτό είναι που σε κάνει να ξεχνάς χρέη, στεναχώριες, ψέματα. Ή σε κάνει τουλάχιστον να τα δεις με άλλο μάτι. Γίνε αυτός που ονειρευόσουν μικρός, σιγά το δύσκολο, απλά ψάξε να βρεις το κίνητρο εκείνου που πρώτος πάτησε στο φεγγάρι και θα γελάσεις.
Δεν έχω μπλε, βάζω κόκκινο, είπε ο Πικάσο. Η ζωή είναι τέχνη, αρκεί να δεις πως είσαι καλλιτέχνης. Μην παινεύεσαι για πράγματα που δεν έκανες. Δε ζεις στην Ελλάδα του Περικλή, ζεις στην Ελλάδα του πολίτη που ψηφίζει για να ψηφίσει και μετά κλαίγεται. Στην Ελλάδα που σκοτώνει για αντίποινα στο φόνο. Ούτε και γι' αυτά που έκανες. Γιατί τότε θα σταματήσεις να κάνεις.
Κι αν σου πουν ποτέ ως δια μαγείας "Διάλεξε ποια είναι τα πράγματα ή οι άνθρωποι που θες να μείνουν για πάντα δίπλα σου ό,τι και να γίνει, κι εγώ θα το κάνω πραγματικότητα", τότε μη διαλέξεις εκείνα κι εκέινους που αγαπάς, μη θεωρήσεις εκείνους δεδομένους. Γι' αυτούς να μην πάψεις ποτέ να προσπάθεις, γιατί η προσπάθεια για εκείνα που πραγματικά νοιάζεσαι είναι που σε κρατάει στην επιφάνεια και όχι πνιγμένο στο βυθό. Πες όχι στο νεκροκρέβατο που στη θέση σου κοιμούνται όλα σου τα απωθυμένα. Ούρλιαξε στον κόσμο, γέλα δυνατά, κάνε τη ζωή σου μια πορεία, όχι μια διαμαρτυρία, βάλε τον εαυτό σου εκεί που πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα και άλλαξέ τα. Μα μην το κάνεις ρουτίνα. Ερωτεύσου ένα βλέμμα, στήριγμα γι' αυτά που θα έρθουν, καλά και κακά. Να είναι η μέρα σου μια παραλία με θέα τ' αστέρια. Είτε είσαι μόνος σου, είτε στην αγκαλιά ενός φίλου, η σιωπή και η θέα έχουν την ίδια απέραντη ομορφιά. Κρυμμένη στο παρόν που έχεις τώρα συνηθίσει να φτύνεις. Κράτα τα ωραία κομμάτια, και προχώρα. Κράτα το τριαντάφυλλο, και δρόμο.