Αντικειμενικότητα στο φυσιολογικό λοιπόν

Δεν είμαι ρατσίστρια με τους ρατσιστές. Εάν είχαν λογικά επιχειρήματα, θα με έπειθαν.
Η αναπαραγωγή, η διαιώνιση του περιβόητου είδους μας, βασίζεται στη σεξουαλική συνεύρεση δύο ατόμων διαφορετικού φύλου. Έτσι, οτιδήποτε διαφορετικό αυτού, αδυνατεί να χαρακτηριστεί φυσιολογικό. Κι όμως, ο άνθρωπος, το μόνο λογικό ζώο, έχει και την ιδιότητα της επιλογής, της προτίμησης. Οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις, είτε είναι άμεση συνέπεια του περιβάλλοντος ανατροφής μας είτε είναι καταγεγραμμένη στο γενετικό μας υλικό, είναι μέρος του εαυτού μας. Σίγουρα μας προσδίδουν ένα χαρακτηριστικό, μία ταυτότητα.
Όσον αφορά τους ομοφοβικούς, νομίζω πως είναι τουλάχιστον ανόητο να δηλωθεί πως εκείνο που κατηγορούν στους ομοφυλόφιλους είναι το ότι μέσω των σχέσεων που συνάπτουν οι αναπαραγωγή είναι αδύνατη.
Στο πολιτισμικό πλαίσιο του 21ου αιώνα, όπου σλόγκαν αποτελεί η απελευθέρωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, αρκετές διακρίσεις, εκφράσεις ρατσισμού εναντίον ατόμων που ενδιαφέρονται ερωτικά για άτομα του ίδιου φύλου, αποτελούν καθημερινότητα. Και έτσι, καταφέρνουμε να κρίνουμε κάποιον, όχι από το τι λέει, όχι από το πώς δείχνει, όχι από τους τρόπους του, αλλά από τα μάτια στα οποία βρίσκει τον έρωτα. Άντρας, θεωρείται περισσότερο ο θρασύδειλος εξυπνάκιας που φτύνει στο δρόμο παρά ο ευπρεπής άνθρωπος που περπατάει πιο δίπλα. Κι αυτό, διότι ο δεύτερος έλκεται από άντρες.
Εκείνος λοιπόν, που θα πει αρνητικό, ρατσιστικό ή υποτιμητικό σχόλιο για ομοφυλόφιλο άτομο, πρώτα να σκεφτεί τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει εκείνο που θα πει, θα κάνει, θα πιστέψει ή θα υποστηρίξει. Να σκεφτεί αν σε έναν κόσμο βουτηγμένο στη μαζικοποίηση, έναν κόσμο όπου η μοναδικότητα του ατόμου απορροφάται από συρμούς, δεν πρέπει να ξεχωρίζεις θετικά εκείνον που έχει πνεύμα και προσωπικότητα, αλλά να ξεχωρίζεις αρνητικά εκείνη που θα ερωτευτεί γυναίκα ή εκείνον που θα ερωτευτεί άντρα.
Ας παραδεχτούμε πως πλέον αυτού του είδους ο ρατσισμός, όπως και κάθε ρατσισμός, είναι επιεικώς απαράδεκτος, ανούσιος και, κατά έναν τρόπο ξεπερασμένος. Όσοι επιλέγουν να είναι προσκολλημένοι σε τέτοιου είδους ιδεολογίες βρίσκονται κατά κάποιο τρόπο εκτός εποχής. Διότι η εποχή που διασχίζουμε, ο συνδυασμός των προτύπων και των αξιών που τη διέπουν δίνουν πλέον έμφαση στο άτομο, όχι το φύλο. Πλέον ομοφυλόφιλες σχέσεις από αρκετό κόσμο δε θεωρούνται κάτι παράδοξο ή πρωτοφανές, αλλά απλά μία άλλη πιθανή πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων. Και έτσι είναι.
Κι όμως! Οι άνθρωποι – οι περισσότεροι δηλαδή - εξακολουθούν να στέκονται στην επιφάνεια. Να ακούς πως δεν ανέχονται το θέαμα ατόμων ίδιου φύλου να φιλιούνται; Θέλω να ουρλιάξω· ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ. Εσύ πώς φιλιέσαι στο δρόμο; Ποιον πας να εμποδίσεις να φιληθεί; Είσαι γελοίος.
Έχουν γενικοποιηθεί οι καταστάσεις και η εικόνα του ομοφυλόφιλου άντρα για παράδειγμα είναι ένας επιδεικτικός θηλυπρεπής που λυγίζει τον καρπό του. Εντάξει δέχομαι πως αυτό είναι υπερβολικό, αλλά παραδεχτείτε κι εσείς πως η ανασφάλειες που οι κοινωνία του έχει δημιουργήσει απλά και μόνο επειδή είναι αυτό που είναι και θέλει αυτά που θέλει φταίνε γι’ αυτό το αποτέλεσμα.
Αλλά και πάλι, δεν είναι αφύσικο. Επειδή είναι μία διαφορετική μορφή άντρα ή γυναίκας; Τι είναι ο άνθρωπος, προϊόν μίας μηχανής που δεν παύει να παράγει το ίδιο μοντέλο; Κάποιος απλά δεν είναι πανομοιότυπος με κάποιους γύρω του και του κοτσάρουμε τη σφραγίδα του λάθους. Με όποιον θέλει ανάβει, για εκείνον αυτό είναι το σωστό.
Ας παραδεχτούμε πως λογική στην ομοφοβία και στο ρατσισμό δεν υπάρχει. Ό,τι υπάρχει είναι δημιούργημά μας. Σίγουρα, κάποιος επιλέγει τα κριτήριά του, και μπορεί αυτά να είναι τα προαναφερθέντα. Αλλά τα δικαιώματά μας, τελειώνουν εκεί που αρχίζουν του άλλου. Εκτός από τα δικαιώματα στον έρωτα, που ίσως και να μην τελειώνουν. Οπότε σκασμός. (Δεν ήθελα να το χαλάσω στο τέλος αλλά δεν τα κατάφερα).