H εκπαίδευση του σήμερα με μια πιο προσεχτική ματιά...

Η εκπαίδευση σήμερα, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο δεν είναι παρά το κομμάτι ενός συστήματος το οποίο αυτοσυντηρείται μέσω της πειθαρχίας και της ομοιομορφίας.

Είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου στη σημερινή κοινωνία. Το σχολείο έχει ένα διπλό ρόλο: από τη μία είναι μικρογραφία της κοινωνίας, με τα εξουσιαστικά πρότυπα που υπάρχουν σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής να εκφράζονται απογυμνωμένα στο δίπολο καθηγητής - μαθητής και από την άλλη είναι ο διαμορφωτής αυτών των εξουσιαστικών προτύπων, κάτι που εκφράζεται στην κοινά αποδεκτά κοινωνική συνθήκη ότι το σχολείο είναι αυτό που προετοιμάζει το παιδί για την είσοδό του στην κοινωνία.

Η αναπαραγωγή προτύπων ξεκινά από πολύ νωρίς στην εκπαίδευση. Από την αναπαραγωγή των ρόλων καθηγητής - μαθητής και την ιεραρχική δομή των σχολείων ως τις λεπτομέρειες της ζωής στο σχολείο, όπως η στοίχιση, το παιδί μαθαίνει να είναι μέρος ενός πειθήνιου συνόλου χάνοντας κάθε ιδιομορφία και πρωτοτυπία σκέψη ς που διαθέτει. Το να πειθαρχήσεις ένα παιδί σημαίνει την εγκαθίδρυση πλαστών προτύπων, αφού στο παιδί δημιουργείται η εντύπωση ότι η τιμωρία είναι κάτι που του επιβάλλεται απ’ έξω, από κάποιον ισχυρό, και όχι ότι είναι φυσικό αποτέλεσμα των πράξεων του. Η αντίδραση του παιδιού στην καταπίεση εκφράζεται με την πλήρη αδιαφορία, ως και αποστροφή για το σχολείο, με κοπάνες, αποχές κτλ.

Η εκπαίδευση, εξ ορισμού, εφόσον δεν πρόκειται για παίδευση (:μόρφωση, παιδεία, καλλιέργεια) έχει σκοπό και ο σκοπός αυτός καθορίζεται από τον τύπο της κοινωνίας και των ανθρώπων που θέλεις. Αν το δεχθούμε αυτό καταλήγουμε ότι ο ρόλος του σχολείου είναι ξεκάθαρα πολιτικός, δηλαδή η δημιουργία ανθρώπων πειθήνιων έτοιμων να ενταχθούν αύριο στην παραγωγική διαδικασία. Τα παιδιά μετατρέπονται σε μία άχρωμη μάζα, η ίδια τους η ύπαρξη διαστρεβλώνεται, αφού τους στερείται η αυτόβουλη έκφραση και το δικαίωμα στην ιδιαιτερότητα, κάτι που τα καθιστά ακατάλληλα να πάρουν μέρος στην κοινωνική πάλη ως ανεξάρτητοι παράγοντες.

Σημαντικό είναι επίσης να αναφερθεί και η ταξική διάσταση της εκπαίδευσης. Σήμερα αν και υπάρχει πολύ πιο εύκολη πρόσβαση στη γνώση από ότι στο παρελθόν οι ταξικοί αποκλεισμοί δεν έχουν εξαλειφθεί. Τα παιδιά των πιο πλούσιων οικογενειών έχουν τα χρήματα να πληρώσουν τα δίδακτρα των φροντιστηρίων, άρα πηγαίνουν ε καλύτερες σχολές, έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν με μεταπτυχιακά ή ξένες γλώσσες και άρα να διεκδικήσουν μια πολύ καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας, και έτσι διαιωνίζονται οι προνομιούχες τάξεις.

Η γνώση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, ένα εφόδιο όχι για την πολύπλευρη μόρφωση του ανθρώπου άλλα για την διεκδίκηση μιας θέσης στην αγορά εργασίας. Με τις κατευθύνσεις στο λύκειο, τα πανεπιστήμια να χωρίζονται σε τομείς και τα μεταπτυχιακά ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα κομμάτι του ευέλικτου εργατικού δυναμικού, πλήρως ειδικευμένος και εντελώς, τελικά, αμόρφωτος. Αυτός είναι ο τρόπος να σκλαβώνεις τις μάζες με τρόπο που κανείς απόλυτος κυβερνήτης δεν θα μπορούσε.


Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε κλείνοντας ‘ότι το παρόν σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης διατηρείται όχι τόσο από τον πλούτο και τα δικαστήρια αλλά από μία αδρανή ανθρώπινη μάζα καταπιεσμένη σε απόλυτη ομοιομορφία, και πως το σχολείο όπως είναι σήμερα είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου.


Πηγή: http://www.babylonia.gr